Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Στο Άμστερνταμ, η κυβέρνηση διέταξε έρευνα προκειμένου να δει τι πήγε στραβά -και εάν όντως πήγε απλώς κάτι στραβά- ώστε οι αρχές ασφαλείας της χώρας να αγνοήσουν τις πληροφορίες και τις προειδοποιήσεις από πλευράς των ισραηλινών Αρχών για όσο οδήγησαν στο πογκρόμ της Πέμπτης.
Παρά τις προσπάθειες διαστρέβλωσης της πραγματικότητας με μεμονωμένες, πραγματικές αλλά μεμονωμένες, εικόνες οπαδών της Μακάμπι Τελ Αβίβ να κατεβάζουν μία Παλαιστινιακή σημαία από κτήριο, είναι ξεκάθαρο πως η επίθεση όσο κι αν καθ’ υπερβολή συγκρίνεται με τη σημερινή επέτειο της Νύχτας των Κρυστάλλων στη ναζιστική Γερμανία του ’38, δεν ήταν απότοκο προκλήσεων «από χούλιγκαν της Μακάμπι» αλλά ένα καλά οργανωμένο σχέδιο στο οποίο συμμετείχαν συμμορίες μουσουλμάνων και σε βοήθεια του οποίου είχαν σπεύσει, όπως φαίνεται, ακόμα και μουσουλμάνοι οδηγοί του UBER που ειδοποιούσαν τους… κυνηγούς των Εβραίων για το πού κινούνταν τα θύματα.
Η ολλανδική κυβέρνηση είναι ξεκάθαρη, η ισραηλινή το ίδιο αν και εδώ δεν μπορεί εξ αντικειμένου να βασιστεί κανείς στο τι λέει η Ιερουσαλήμ. Και όμως, το αφήγημα της «πρόκλησης από Ισραηλινούς χούλιγκαν» φιγουράρει παντού στα δυτικά Μέσα σε ένα θλιβερό παιγνίδι αλλοίωσης της πραγματικότητας και επίρριψης στους ίδιους τους Εβραίους, Ισραηλινούς εάν το προτιμά κανείς, της ευθύνης για τη βία που υπέστησαν!
Δεν χρειάζεται βέβαια και πολύ για να καταλάβει ο όποιος, στοιχειωδώς ευφυής ή / και καλοπροαίρετος άνθρωπος τα αυτονόητα: πρώτον, ότι εάν μιλούσαμε για χούλιγκαν, οι σκηνές που θα βλέπαμε θα ήταν σκηνές οδομαχιών, όπως πάντοτε συμβαίνει και όχι σκηνές μεμονωμένων ατόμων να τρέχουν για να σωθούν από συμμορίες που τους χτυπούν βάναυσα και τους μαχαιρώνου, γυναικών επίσης χτυπημένων στο έδαφος αλλά και ατόμων με βαριές προφορές να στήνουν μπλόκα και να απαιτούν ταυτότητες από όποιον τους φαινόταν… ύποπτος για Εβραίος, ξυλοκοπώντας και άτομα τα οποία δεν είχαν σχέση απλά δεν είχαν ταυτότητα, όπως ο Ουκρανός πρόσφυγας ο οποίος μίλησε μετά.
Είναι δε σημαντικό να έχει κανείς υπόψην του ότι όλοι οι Ισραηλινοί περνούν τρία χρόνια στρατιωτική εκπαίδευση, σε συνθήκες πραγματικού πολέμου μάλιστα αυτό το διάστημα, και πως όπως συμβαίνει και αλλού, οι «σκληροί» των ποδοσφαιρικών κερκίδων συνήθως έχουν υπηρετήσει σε επίλεκτες ομάδες. Μιλάμε για κάποιες από τις καλύτερες ειδικές δυνάμεις στον κόσμο. Εάν οι κάποιος έκανε το λάθος να επιτεθεί σε μια ομάδα από αυτούς άλλοι θα είχαν βρεθεί στο νοσοκομείο.
Ακριβώς για αυτό και δεν έγινε κάτι τέτοιο. Οι επιθέσεις ήταν στοχευμένες, άλλωστε αν ήταν ομάδες δεν θα τους ζητούσαν ταυτότητες σε στενά σοκάκια του Άμστερνταμ, το κίνητρο ήταν ξεκάθαρο όσο κι αν οι συνήθως γνωστοί αριστερόστροφοι Εβραίοι έσπευσαν κραδαίνοντας τη συντροφική τους ιδιότητα να αυτομαστιγωθούν δημοσίως.
Το φαινόμενο των Self-hating Jews όπως αποκαλείται πλέον, των Εβραίων που έχουν συμπλέγματα με την ταυτότητά τους, λόγω της απόρριψής τους από τους Συντρόφους τους συνήθως, είτε ζουν στις ΗΠΑ, το Ισραήλ ή αλλού, είναι ένα πρόβλημα εξίσου μεγάλο πρόβλημα με τον αντισημιτισμό όσον αφορά την εικόνα του Ισραήλ διεθνώς. Στο πλουραλισμό που χαρακτηρίζει όμως την ισραηλινή κοινωνία όλα είναι αποδεκτά. Για αυτό και μετά την 7η Οκτωβρίου ομάδες τέτοιων ατόμων διαδήλωναν με παλαιστινιακές σημαίες στο Τελ Αβίβ.
Είναι άσκοπο να μπει βέβαια κανείς στη διαδικασία να ρωτήσει γιατί το κατέβασμα μιας παλαιστινιακής σημαίας – απόλυτα καταδικαστέο και χωρίς καμία δικαιολογία – είναι έγκλημα καθοσιώσεως όταν δεν είναι τέτοιο όχι μόνο το καθημερινό κάψιμο σημαιών του Ισραήλ στην Ολλανδία και αλλού αλλά και το συστηματικό σκίσιμο των αφισών και των φωτογραφιών των ομήρων, ακόμα και παιδιών, που απήγαγαν οι τρομοκράτες της Χαμάς. Όπως επίσης και το να φωνάζει κανείς δημόσια το σλόγκαν “From the river to the sea, Palestine will be free” το οποίο καλεί, μακράν και της ιστορικής επίγνωσης βέβαια, στην καταστροφή ενός κράτους μέλους του ΟΗΕ και βεβαίως τον αφανισμό των κατοίκων του. Ανάλογα και το να υμνεί τον Χίτλερ για το Ολοκαύτωμα ή να ζωγραφίζει κόκκινα τρίγωνα, σύμβολο του καλέσματος σ’ αυτή τη γενοκτονία, σε μνημεία χωρών, άσχετα μάλιστα με το ζήτημα.
H Δύση αλλά και εμείς ειδικά ως δημοσιογράφοι καλούμαστε να απαντήσουμε γιατί η παραπληροφόρηση αυτή έχει φτάσει τόσο βαθιά με ΜΜΕ μαζικής εμβέλειας, ιδιωτικά και κρατικά, να μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία της δικαιολόγησης και της συγκάλυψης καθ’ όλα εγκληματικών ενεργειών. Πολύ δε περισσότερο το πού επιτρέπουμε να φτάνουν τα πράγματα μέσω της ανοχής αλλά και της καλλιέργειας της αντισημιτικής προκατάληψης.
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι Μέσα τα οποία κάποτε θεωρούνταν εμβληματικά όπως το BBC είναι εκείνα που πλέον πρωτοστατούν σ’ αυτή τη μαζική αυτοχειρία του Τύπου διεθνώς. Το BBC σύμφωνα με έκθεση για τους πρώτους -κιόλας- μήνες μετά την 7η Οκτωβρίου, βρέθηκε να είχε παραβιάσει… 1533 φορές τον κώδικα δεοντολογίας του με ξεκάθαρα μεροληπτικές αναφορές εναντίον του Ισραήλ. Χθες ήταν εκείνο που προώθησε και πάλι την ιστορία των «προκλήσεων» ως δικαιολογία για το πογκρόμ, παρουσιάζοντας τις επιθέσεις ως «συγκρούσεις» και προκαλώντας νέα κατακραυγή εναντίον του.
Όλα αυτά έχουν απαντήσεις. Και όποιες και να είναι σίγουρα δεν είναι καλές για έναν χώρο ίσως με ημερομηνία λήξης πια σε έναν κόσμο, μιλάω για το δυτικό, ο οποίος πλέον αντιμετωπίζει και ζήτημα επιβίωσης. Η θλίψη είναι το λιγότερο που μπορεί να νιώσει κανείς.
