Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Όταν την Τετάρτη ο πλανήτης ξύπνησε με την είδηση της θεαματικής νίκης του Ντόναλντ Τραμπ λίγοι, ως είθισται, έψαξαν λίγο πιο κάτω για να βρουν και τις λεπτομέρειες.
Οι περισσότεροι βρήκαν την εύκολη λύση σε τοποθετήσεις επιφανειακές, στη λογική του «καλού» και του «κακού» αν ήταν πιο αριστερόστροφοι ή αυτοπροσδιορίζονταν ως «προοδευτικοί» ή ένα από τα υπόλοιπα αυτάρεσκα κλισέ για πληγωμένους δυτικούς εγωισμούς στην εποχή μας.
Αν πάλι ήταν στην άλλη πλευρά, κατάλαβαν πως… ανατέλλει περίπου μια νέα εποχή μέσα από το λαϊκισμό, την ακρότητα και τη χυδαιότητα του Τραμπ. Γνωρίσματα που καθόλου δεν σοκάρουν ούτε καν ξαφνιάζουν πια, απεναντίας, ψυχαγωγούν στον καιρό των social media, ως μέρος μεγάλο της καθημερινότητάς του.
Σε αυτά που όσοι ικανοποιήθηκαν με τους γενικούς αφορισμούς δεν αναζήτησαν, ήταν βεβαίως πράγματα απλά όπως το κόστος της ζωής το οποίο τσάκισε τη μεσαία τάξη στις ΗΠΑ και ακόμα περισσότερο τα φτωχότερα στρώματα στην τετραετία Μπάιντεν με την Καμάλα Χάρις να δηλώνει ότι τίποτα δεν θα άλλαζε από εκείνα που έκανε ο Μπάιντεν -και η ίδια ως αντιπρόεδρος- εάν εκλεγόταν στην Προεδρία.
Πέρα όμως από αυτό και πολλά άλλα, στη Δύση σήμερα, όχι μόνο στις ΗΠΑ, υπάρχει και ο ελέφαντας στο δωμάτιο: το ζήτημα της ταυτότητας. Είναι κάτι που γιγαντώνεται και που αυτές τις μέρες κλονίζει συθέμελα το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ το οποίο όπως και η υπόλοιπη Δύση βιώνει μια κρίση χωρίς προηγούμενο.
Μια κρίση για την όποια όποιος μιλά ταμπελώνεται από τις ορδές του woke όχλου των γραφικών και των ακραίων δυνάμεων καταστολής του στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, ως ακροδεξιός και φασίστας. Που μπορεί κάλλιστα να είναι τέτοιος.
Μπορεί όμως να είναι και ένας πραγματικά προοδευτικός άνθρωπος ο οποίος την ώρα που τον έχει διαλύσει η οικονομική κρίση δεν μπορεί να καταλάβει γιατί πρέπει να πληρώνει επιδόματα για να έρχονται στη χώρα του και να γεννοβολούν στον όνομα του Αλλάχ άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν άπιστο και βρόμικο τον άνθρωπο που τους πληρώνει. Αντί να πάνε κάπου αλλού, εκεί όπου θα ζουν πιο συμβατά με τις μεσαιωνικές τους αντιλήψεις, ανενόχλητοι από τη Δύση. Ένα από τα πολλά.
Σήμερα, οι κάτοικοι της Ολλανδίας ξύπνησαν για να μάθουν σοκαρισμένοι ότι για πρώτη φορά από τον Ιανουάριο του 1942 υπήρξε κυνήγι Εβραίων και μαχαιρώματα στους δρόμους του Άμστερνταμ. Αυτή τη φορά δεν ήταν Γερμανοί οι Ναζί, ήταν ισλαμοναζί, άνθρωποι όπως αυτούς που περιέγραψα πιο πάνω. Σταματούσαν κόσμο και ζητούσαν με τρία αγγλικά και βαριά προφορά ταυτότητες για να βρουν τους Εβραίους και να τους λιντσάρουν. Στο Άμστερνταμ.
Άνθρωποι οι οποίοι παίζουν έξυπνα σε ολόκληρη την Ευρώπη και τη Δύση δουλεύοντας τους ανόητους και ανενημέρωτους Δυτικούς ότι είναι θύματα και υφίστανται «ισλαμοφοβία» την ώρα που όλες, όλες όμως, οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος, οι βίαιες διαδηλώσεις και εκδηλώσεις με θρησκευτικό υπόβαθρο γίνονται από τους ισλαμιστές εναντίον άλλων. Τους ισλαμιστές οι οποίοι επιδοτούνται για να αρνούνται να προσαρμοστούν στα ισχύοντα στη Δύση και για να απαιτούν η Δύση να συμβιβαστεί με εκείνους. Η Δύση των απίστων.
Όποιος αντιδρά σε αυτό και στην υπόλοιπη woke ατζέντα στην οποία κατέληξε να εξαντλείται και το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα δυστυχώς στις μέρες μας, όποιος ψελλίζει την όποια εναντίωση στα όσα εγκληματικά ανόητοι άνθρωποι, «επαναστάτες» της δεκάρας με μπλε μαλλιά και second hand πατσαβούρια διψασμένοι για λίγη προσοχή εισάγουν και επιβάλλουν δια του public shaming στη Δύση εξυπηρετώντας όσους επιδιώκουν τη φθορά και την καταστροφή του δυτικού πολιτισμού στις μέρες μας, όλοι αυτοί λοιπόν ταμπελώνονται ρατσιστές και ένα σωρό άλλα.
Μόνο που η ηλικιωμένη στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα η οποία καταλήγει να ψηφίζει ακροδεξιά επειδή η γειτονιά της έγινε γκέτο, όπως και ο γκέι που δεν ψηφίζει πλέον διότι σαφώς και δεν μπορεί να ψηφίσει την ακροδεξιά και σαφέστατα γελάει απλώς με τη φαιδρότητα της βρυκολακιασμένης ακροαριστεράς έστω κι αν δεν είναι πια για γέλια και εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα, όπως και ο άνεργος στις ΗΠΑ που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα αλλά κανείς δεν τον ακούει και ο οποίος ψήφιζε παραδοσιακά Δημοκρατικούς αλλά πλέον δεν μπορεί να καταλάβει γιατί το κόμμα του δίνει περισσότερη σημασία στο κάθε νούμερο το οποίο θέλει να επιβάλει να το αποκαλούν Them/They ή στη συζήτηση για το εάν πρέπει να διαβάσουν οι drag queens παραμύθια σε νηπιαγωγεία ή στον όρο «Παλαιστίνη» τον οποίο εκμεταλλεύονται όχλοι «επιδοματιών» μουλάδων συνασπισμένων με μπαχαλάκηδες ακραίους για να κάψουν σημαίες, να κάνουν ζημιές, να επιτεθούν ρατσιστικά σε ανθρώπους και ξεράσουν το μίσος τους -γιατί αλήθεια, μίσος;- για τη Δύση, όλοι οι πιο πάνω και όλοι οι άλλοι σαν αυτούς ΔΕΝ είναι ρατσιστές.
Και για να τους ζητάει κανείς το λογαριασμό, πρέπει πρώτα να έχει κάνει αυτά που του αναλογούν. Και να μην έχει κάνει και να κάνει ακόμα ακριβώς τα αντίθετα.
Όσο η Δύση δεν ξυπνά και δεν αναλαμβάνει τον έλεγχο και τις ισορροπίες του πολιτεύματος, επιβάλλοντας το Νόμο, τόσο θα διαλύεται μέρα με τη μέρα στα εξ ων συνετέθη.
Υστερόγραφο: Το Ισλάμ δεν έχει δικαιώματα. Στη Δύση είναι μια ιδέα μια πεποίθηση, όπως όλες οι άλλες ιδέες και θρησκείες, όπως όλες οι άλλες ιδεολογίες. Εκεί τελειώνουν τα όριά του. Όποιος το φοβάται, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Εάν δε, είναι γυναίκα, ομοφυλόφιλος ή οτιδήποτε άλλο εκτός των σκοτεινών αντιλήψεων του Ισλάμ μάλλον έχει και λόγο να το κάνει με όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στις μέρες μας. Ή διαφορά είναι πως από όλες τις θεωρίες μόνο η κριτική στο ισλάμ μπορεί να σε στείλει στον άλλο κόσμο.
Γιατί άραγε;
