Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Πριν από την 7η Οκτωβρίου 2023 η Μέση Ανατολή έμοιαζε να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ουάσινγκτον, συνέκλειναν όλες οι εκτιμήσεις, χωρίς να χάνει το ενδιαφέρον της για την περιοχή η οποία παραμένει ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, είχε μπει υποχρεωτικά σε μια διαδικασία να εστιάσει αλλού περισσότερο, υπό το βάρος της «αναμέτρησής» της με την Κίνα για αυτό που πολλοί περιγράφουν ως «παγκόσμια ηγεμονία».
Οι επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου και ακόμα περισσότερο τα όσα ακολούθησαν, αλλάζουν αυτή την προσέγγιση. Και πάλι εξ ανάγκης. Δεν είναι δύσκολο, άλλωστε, να καταλάβει κανείς ότι πίσω από τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή κρύβεται η επιδίωξη του Άξονα να ανατρέψει ισορροπίες και πίσω από αυτόν -και- η προσπάθεια της Κίνας να αποδυναμώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το Παλαιστινιακό είναι η βιτρίνα πίσω από την οποία οι χώρες αυτές επιδιώκουν η κάθε μία τα δικά της συμφέροντα και τις δικές της επιδιώξεις, είτε μιλάμε για το Ιράν είτε για τη Ρωσία.
Αυτό που ενώνει τις χώρες αυτές με την Κίνα, είναι πρώτον η πολύμορφη εξάρτησή τους από αυτήν και δεύτερον ο ολοκληρωτισμός ο οποίος σε ένα διεθνές περιβάλλον διαφάνειας στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης αναπόφευκτο είναι ότι ευνοεί εκείνους οι οποίοι ελέγχουν ακόμα απόλυτα τις δικές τους μάζες μακριά από την ευάλωτη στο κλίμα αυτό δημοκρατία.
Ο «νέος κόσμος» που φτιάχνουν όλοι αυτοί, πρωτίστως τη δημοκρατία είναι που πλήττει. Και αυτήν επιβουλεύεται.
Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στο χρόνο που έχει μεσολαβήσει από την 7η Οκτωβρίου και τη βίαιη ανακοπή της καθοριστικής αλλαγής που θα έφερνε η ειρήνευση του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία, η Μέση Ανατολή βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο της διαμάχης για την παγκόσμια επιβολή.
Η Κίνα χρησιμοποιεί τους δορυφόρους της για να πετυχαίνει τις επιδιώξεις της, την ώρα που η ίδια κινείται παρασκηνιακά αλλάζοντας πράγματα που δεν επηρεάζουν την εικόνα της ούτε φανερώνουν την όποια άμεση ανάμιξή της στα τεκταινόμενα.
Το Ιράν έστησε λ.χ. τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου και προκάλεσε τα όσα ακολούθησαν στη Γάζα αλλά και στο Λίβανο με την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της Χεζμπολάχ, έστω κι αν το τελευταίο έγινε χάρη στην ισραηλινή προνοητικότητα και εφευρετικότητα. Η Κίνα απείχε στο προσκήνιο.
Στο παρασκήνιο όμως ήταν εκείνη που πέτυχε λ.χ. την επαναπροσέγγιση και την επαναφορά των διπλωματικών σχέσεων του Ιράν με τη Σαουδική Αραβία, όπως επίσης εκείνη ήταν που διαμεσολάβησε και για την συμφιλίωση της Παλαιστινιακής Αρχής με τη Χαμάς, πριν την αποδεκατίσει και αυτήν το Ισραήλ. Κι αυτά είναι μόνο μερικά σε μια μακριά λίστα ενεργειών οι οποίες το μόνο βέβαιο είναι ότι βλάπτουν ή θέλουν να βλάψουν τα συμφέροντα της Δύσης και ειδικά των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή.
Πέρασε σχετικά απαρατήρητο και αυτό αλλά όταν, μετά τη θεαματική επίθεση με τους βομβητές κατά της Χεζμπολάχ το Ισραήλ εξαφάνισε ολόκληρη την ηγεσία της οργάνωσης και κατέστρεψε τις υποδομές και το οπλοστάσιό της, ο Σύρος δικτάτορας Χάφεζ Αλ Άσαντ περιόρισε στο ελάχιστο τη δυνατότητα κινήσεων των διασυρθέντων Φρουρών της Επανάστασης και λοιπών Ιρανών αξιωματούχων στο έδαφος της Συρίας. Εκείνοι που απόρησαν πώς τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο ο Άσαντ ήταν εκείνοι που δεν ήξεραν ή είχαν ξεχάσει το ταξίδι του ένα μήνα πριν τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου στην Κίνα και τη στήριξη που είχε λάβει το καθεστώς από το Πεκίνο.
Έκτοτε, ο ρόλος των Κινέζων στη Συρία είναι πολύ πιο εμφανής στον στρατιωτικό αλλά και στον οικονομικό τομέα, με τον Άσαντ να δίνει γην και ύδωρ στο Πεκίνο, γνωρίζοντας ότι κανείς άλλος δεν τον βοήθησε ούτε και θα τον βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Συρίας και πως όσο η κατάσταση παραμένει ως έχει, η εξουσία του κινδυνεύει άμεσα.
Το καλοκαίρι σε μια εκδήλωση της Κινεζικής Πρεσβείας στη Δαμασκό ο υπουργός Άμυνας της Συρίας προσδιόρισε τις ΗΠΑ ως «τον κοινό εχθρό των δύο χωρών» ενώ ο Πρέσβης της Κίνας, στην αντιφώνησή του είχε πει, χωρίς διπλωματικές επικαλύψεις πως το Πεκίνο θα στηρίξει με κάθε τρόπο τον στρατό της Συρίας και θα σταθεί δίπλα στο καθεστώς Άσαντ «στο υψηλότερο επίπεδο».
Είναι φανερό πως ολοένα και περισσότερο η Κίνα προσπαθεί να διεισδύσει με κάθε τρόπο στη Μέση Ανατολή δείχνοντας πως και εκεί, όπως και αλλού, αμφισβητεί τις ΗΠΑ προβάλλεται αλλά και προβάλλει ως η νέα υπερδύναμη στον πλανήτη με ότι αυτό συνεπάγεται. Τα περί μείωσης του ρόλου και της παρουσίας των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, είναι πια παρελθόν. Τώρα μάλλον, θα πρέπει σύντομα να αρχίσουμε να μιλούμε και για αύξηση του ρόλου αυτού. Το παιγνίδι πια μεταφέρεται στη γειτονιά μας.
