Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
«Ένας ηγέτης που δεν διστάζει πριν να στείλει το έθνος του στη μάχη, δεν είναι κατάλληλος για ηγέτης», είχε πει κάποτε η Γκόλντα Μεΐρ.
Όποιος θέλει να καταλάβει γιατί το σημερινό πρωινό εξελίχθηκε όπως εξελίχθηκε, ακόμα κι αν δεν έχει την πολυτέλεια να το έχει ζήσει και να το παρακολουθεί εδώ, σε ένα Τελ Αβίβ που απολαμβάνει απολύτως ήρεμα το Σάββατό του μετά από πολύ καιρό, οφείλει να ξεκινήσει ακριβώς από αυτή τη φράση της Γκόλντα Μεΐρ.
Πριν από έναν χρόνο στις 27 Οκτωβρίου, το Ισραήλ έμπαινε στη Γάζα ξεκινώντας έναν πόλεμο χωρίς να έχει ακόμα συνέλθει καλά – καλά, όχι μόνο από τις φρικαλεότητες της 7ης Οκτωβρίου αλλά και από τον πόλεμο που κήρυξε η Χεζμπολάχ στο Ισραήλ την 8η Οκτωβρίου. Τα δύο αυτά πλήγματα είχαν προκαλέσει και ένα τεράστιο ρεύμα εσωτερικών προσφύγων, Εβραίων αλλά και Αράβων από το Βορρά οι οποίοι δεν ήταν πλέον ασφαλές να ζουν εκεί και έπρεπε να φιλοξενηθούν αλλού. Οι πλείστοι ζουν ακόμα.
Παράλληλα, και πριν καν να αντιδράσει το Ισραήλ και η εβραϊκή διασπορά, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα κύμα αντισημιτισμού το οποίο ο πλανήτης είχε να ζήσει από το 1945. Ένα κύμα μασκαρεμένο με συνθήματα ανιστόρητων φοιτητών, woke «προοδευτικών» και ανθρώπων που δεν ήλεγχαν το μυαλό τους αλλά ελέγχονταν μέσα στην άγνοια και συχνά το φανατισμό τους από τους αλγόριθμους του Άξονα μέσω του Tik Tok, της προπαγάνδας, της παραπληροφόρησης και της ανάγκης τους να πουλήσουν τον «καλό» εαυτό τους στα social media.
Ο Νετανιάχου λοιπόν μπήκε στον Πόλεμο, με αυτά και άλλα -μόνο αρνητικά- δεδομένα. Υπό συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις εντός και με τη χώρα του να βάλλεται πανταχόθεν, το δε αύριο του Ισραήλ να μοιάζει ολοένα και πιο ασταθές όσο ο χρόνος περνούσε. Σαφώς και οι δικές του ευθύνες ήταν ασήκωτες για το πώς δίχασε τη χώρα πριν, επιτρέποντας να γίνει αυτό που έγινε την 7η Οκτωβρίου και ακόμα και οι οπαδοί του δεν έχουν ξεχάσει αυτή την παράμετρο.
Πού βρίσκεται όμως ένα χρόνο μετά εκείνος και το Ισραήλ; Στη Γάζα ο πόλεμος έχει κερδηθεί και αυτό το αντιλαμβάνονται ακόμα και εκείνοι οι οποίοι αρνούνται να κάνουν τη βασική αφαίρεση των ενόπλων της Χαμάς από τις 45.000 των νεκρών.
Αν είναι 20.000 ή πάνω από 25.000 ή 30.000 όπως υπολογίζει το Ισραήλ ή όχι αυτό δεν αλλάζει τα βασικά: α) Ότι η Χαμάς έχει αποδεκατιστεί η δε ηγεσία της εξοντωθεί και βέβαια β) ότι ακόμα κι αν όντως είναι «μόνο» 20.000 οι νεκροί, σχεδόν το σύνολο των κατοίκων της Γάζας εκτοπίστηκε και η ανθρωπιστική διάσταση είναι εφιαλτική. Δεν είναι λίγοι 20.000 νεκροί άμαχοι.
Μόνο, που εν αντιθέσει με τις επιλεκτικές ευαισθησίες του «προοδευτικού» χώρου, αυτό είναι δυστυχώς η πραγματικότητα κάθε πολέμου, όποιος κι αν τον ξεκινά, είτε είναι οι «κακοί» Ισραηλινοί είτε κάποιος άλλος.
Όταν ο Άσαντ με τον Πούτιν ισοπέδωναν πόλεις ολόκληρες στη Συρία χωρίς καν να απειλείται κάτι περισσότερο από την ασφάλεια του καθεστώτος και τα συμφέροντα της Μόσχας στην περιοχή, κανείς από όλους όσοι σήμερα φτάνουν εξ αριστερών κυρίως στον αντισημιτισμό, δεν είχε ενοχληθεί.
Όταν ο ΟΗΕ έλεγε πως ισοπεδώθηκαν τουλάχιστον τέσσερα νοσοκομεία κατάμεστα από ασθενείς και τραυματίες και με τους εργαζόμενους μέσα, επίσης. Ακόμα και σε περιοχές που δεν πάτησαν οι τρομοκράτες του ISIS έτσι; Απλώς ήταν περιοχές «των άλλων».
Αν αυτό δικαιολογεί τον Νετανιάχου; Όχι βέβαια. Αλλά το πώς και εάν ξεπεράστηκε η γραμμή των εγκλημάτων πολέμου θα αποφασιστεί στο μέλλον, όταν βέβαια και η Νότια Αφρική μακράν εκείνου που ονειρεύτηκε ο Μαντέλα, σταματήσει να ζητά παρατάσεις για να στηρίξει την υπόθεσή της στο Διεθνές Δικαστήριο.
Ο πόλεμος είναι κάτι κακό. Αλλά το να συγχέει κανείς το ανθρωπιστικό κομμάτι με το πολιτικό και το στρατηγικό, δείχνει αφέλεια και άγνοια της Ιστορίας. Όταν, ένα απο τα αμέτρητα παραδείγματα, ο κόσμος και ειδικά οι νοσταλγοί των «σοσιαλιστικών» καθεστώτων ανεβάζουν κάθε χρόνο τη φωτογραφία (μόνο…) με τον σοβιετικό στρατιώτη να υψώνει τη σημαία της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ στο Βερολίνο κανείς δεν λέει πόσοι είναι θαμμένοι κάτω από τα ερείπια της φωτογραφίας.
Όπως κανείς δεν θυμάται τη Δρέσδη, όπου σε 37 και μόνο ώρες σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς από 26.000 εώς 36.000 άνθρωποι. Κανείς δεν γνωρίζει διότι τα πτώματα έπρεπε να καούν μαζικά για να μην πεθάνουν από τις αρρώστιες και όσοι επέζησαν.
Στο Ισραήλ το πρόβλημα είναι η απονομιμοποίηση του κράτους από μια ηχηρή μειοψηφία ακροαριστερών και ακροδεξιών παγκοσμίως. Ό,τι κι αν υφίσταται, επιθέσεις από τους παρανοϊκούς τζιχαντιστές της Γάζας ή της Δυτικής Όχθης με πυραύλους, τρομοκρατικές επιθέσεις στο έδαφός του ή και επιθέσεις από την… Υεμένη και τους Σιίτες του Λιβάνου, η άποψη αυτή θεωρεί ότι το αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ εβραϊκό κράτος δεν έχει δικαίωμα να αμυνθεί. Ακόμα κι αν συμφωνεί κανείς με όλα αυτά -και εγώ δεν συμφωνώ- το εξωφρενικό είναι πως όλοι αυτοί περιμένουν ότι ο πόλεμος θα εξελιχθεί βάσει αυτών των γραφικοτήτων: ένα κράμα μαρξιστικών ή φασιστικών ανάλογα τάσεων, με επιλεκτικές ευαισθησίες, πολιτική ορθότητα και άλλες γραφικότητες.
Ο πόλεμος όμως προχωρά πολιτικά και στρατιωτικά. Έτσι και εδώ. Ένα χρόνο μετά, το Ισραήλ έχει καταστρέψει τη Χαμάς και είναι κοντά στην καταστροφή και της Χεζμπολάχ. Αυτά είναι τα δεδομένα τα οποία τότε δεν θα τα φανταζόταν κανείς. Το έκανε με τεράστιες απώλειες, δικές του και αμάχων των άλλων, αλλά το έκανε. Από εκεί που πέρσι τέτοια εποχή απορούσε κανείς εάν θα υπήρχε σε ένα χρόνο και οι διάφοροι εξτρεμιστές προεξοφλούσαν ότι δεν θα υπήρχε, το Ισραήλ υπάρχει και το 99% των προφητών της καταστροφής του γυρεύει ακόμα πιλάφια και παρθένες στον άλλο κόσμο.
Το Ισραήλ πολύ θα ήθελε να είχε τελειώσει και με το καθεστώς του Ιράν. Οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν, μπορεί όμως να το επιτρέψουν με μια εκλογή του Τραμπ, αν και κανείς δεν γνωρίζει πού θα βγάλει μια τέτοια ιστορία τον πλανήτη.
Γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος του πολέμου με την Τεχεράνη μόνος του, ο Νετανιάχου επέλεξε να μην σύρει το Ισραήλ στην περιπέτεια και αυτή τη στιγμή να επαινείται ως ο άνθρωπος που απέτρεψε τη γενίκευση του πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Απέδειξε ότι όσον αφορά την ασφάλεια της χώρας του δικαιώθηκε και που δεν άκουσε τις εκκλήσεις για εκεχειρία, όπως τώρα θα εμφανιστεί δικαιωμένος και για το αντίθετο. Κέρδισε τον Πόλεμο στη Γάζα και στο Λίβανο, με το τέλος των χερσαίων επιχειρήσεων να ανακοινώνεται από ισραηλινής πλευράς, ίσως και άμεσα, το δε Ιράν δεν μπορεί να κάνει πλέον κάτι ιδιαίτερο, η προειδοποίηση των ΗΠΑ να μην το διανοηθεί ήταν ξεκάθαρη. Αλλά και η Χεζμπολάχ έχει τελειώσει σχεδόν εξού και η Τεχεράνη σκέφτεται να μεταφέρει το βάρος στους Χούθι και τη διεθνή ναυσιπλοΐα αλλά εκεί παίζει πολύ πιο άμεσα το κεφάλι της.
Άλλη μια πράξη έχει τελειώσει με μια νίκη του Ισραήλ ακόμα και εν μέσω υποχώρησης. Κανένα δεν νοιάζει αυτό εδώ. Ο κόσμος θέλει πίσω την κανονικότητά του. Τίποτα άλλο. Απομένουν μόνο οι όμηροι.
Και φυσικά και συνεχίζεται ο Πόλεμος. Συνεχίζεται εδώ και πάνω από 75 χρόνια.
Ποια σημασία έχει εάν συμπαθεί κανείς τον Νετανιάχου ή αν είναι «καλός» ή «κακός» όπως κάποιοι απλοϊκά, για να μην πούμε και βλακωδώς, το θέτουν; Αλλάζει κάτι στο αποτέλεσμα του Πολέμου ένα χρόνο μετά, το οποίο είναι εκεί και είναι ξεκάθαρο;
