Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews.
Το Γιόμ Κιπούρ, η Μέρα της Εξιλέωσης είναι η πιο σημαντική θρησκευτική αργία στην εβραϊκή πίστη. Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει τον όρο από τον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973, όταν η Αίγυπτος και η Συρία, μαζί με το Ιράκ και με τη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας, του Μαρόκου, της Αλγερίας και της Ιορδανίας, επιτέθηκαν στις 6 Οκτωβρίου αιφνιδιαστικά εναντίον του Ισραήλ με σκοπό την καταστροφή του.
Μισό αιώνα και ένα χρόνο μετά, η εικόνα έχει αλλάξει δραματικά, δείχνοντας και την αναπόφευκτη πορεία που θα ήταν φυσιολογικό να πάρουν τα πράγματα, παρά τα πισωγυρίσματα, συνήθως βίαια και επίσης αιφνιδιαστικά. Ένα τέτοιο άλλωστε βιώνουμε και σήμερα
Από τα επτά αυτά κράτη, η Αίγυπτος, η Ιορδανία και το Μαρόκο έχουν αναγνωρίσει το Ισραήλ, η δε Σαουδική Αραβία ήταν έτοιμη να το πράξει σε ένα βήμα το οποίο ήταν σίγουρο ότι θα άλλαζε την εικόνα της Μέσης Ανατολής αφού θα διάνοιγε και μάλλον θα διανοίξει όταν ο πόλεμος τελειώσει, τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης για την περιοχή.
Ήδη στις πιο πάνω χώρες, με τις Συμφωνίες του Αβραάμ το 2020, προστέθηκαν το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Σουδάν. Το Μαρόκο τότε ήταν που επισημοποίησε και εξομάλυνε πλήρως τις διακριτικές αλλά όχι μυστικές από τη δεκαετία του ‘60 σχέσεις του με το εβραϊκό κράτος.
Αν και τα αραβικά κράτη τηρούν για λόγους ολοένα και πιο τυπικούς μια «θέση αρχής» σε σχέση με το Παλαιστινιακό, είναι ξεκάθαρο πως τα πλείστα κρατούν αποστάσεις ασφαλείας έχοντας δει, όσα δεν τις υπέστησαν απευθείας, τις συνέπειες της ανάμιξης των οργανώσεων των Παλαιστινίων στα εσωτερικά της Ιορδανίας, του Λιβάνου, του Κουβέιτ και άλλων χωρών.
Δεν είναι άλλωστε μυστικό, ότι κάποια από τα πλούσια κράτη του Κόλπου έχουν μειώσει στο ελάχιστο τη βοήθεια προς τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, έχοντας δει πως στην μεν πρώτη κατέληγε οπουδήποτε αλλού εκτός από τον κόσμο που δοκιμαζόταν, στη δε δεύτερη χρησιμοποιείτο από τη Χαμάς για τούνελ και εξοπλισμούς ή την καρπωνόταν ένα μικρό ποσοστό της ηγετικής Χαμάς για να ζει στα πλούτη ακόμα και στη Γάζα την ώρα που ο πολύς κόσμος υπέφερε. Και όταν κατά διαστήματα ξεσηκωνόταν, οι αντιδράσεις του καταπνίγονταν με δολοφονική συχνά βία.
Σ’ αυτό λοιπόν το νέο σκηνικό, το αποψινό Γιόμ Κιπούρ -αρχίζει με τη Δύση του ήλιου και διαρκεί 25 ώρες με αποχή από οποιαδήποτε εργασία, νηστεία για τους θρήσκους και άλλα- βρίσκει τη Μέση Ανατολή εντελώς διαφορετική. Η προσπάθεια του Ιράν να μην απωλέσει τον αποσταθεροποιητικό του ρόλο, μέσω του οποίου κινεί τα νήματα όποτε και όσο μπορεί και ο τορπιλισμός της ειρήνευσης Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας με την 7η Οκτωβρίου, έχει οδηγήσει την περιοχή στο χείλος μιας μεγάλης και γενικευμένης σύρραξης.
Κι αν και είναι γεγονός ότι όλοι οι Άραβες στην περιοχή αλλά και τη βόρεια Αφρική θα έβλεπαν με μεγάλη ανακούφιση την πτώση των μουλάδων στο Ιράν, γεγονός επίσης παραμένει ότι όλοι φοβούνται την αντίδραση ενός τέτοιου θεοκρατικού και αποδεδειγμένα παρανοϊκού καθεστώτος στην όποια επίθεση θα μπορούσε να δεχτεί.
Αυτό το Γιόμ Κιπούρ βρίσκει το Ισραήλ στο ρόλο του επιτιθέμενου ή καλύτερα του αντεπιτιθέμενου και ακόμα και ένα χτύπημα στη διάρκειά του, που θα ήταν ήταν μέχρι χθες παράξενο με ένα στράτευμα, ένα μεγάλο μέρος του οποίου περνά νηστεία αποχής από φαΐ και νερό για 25 ώρες, ίσως να έρθει αφού οι ραβινικές Αρχές ανακοίνωσαν πως εν καιρώ πολέμου οι στρατιώτες και οι στρατιωτικοί εξαιρούνται από τη νηστεία.
Εάν θα έχουμε λοιπόν ένα δεύτερο Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ είναι κάτι που θα δείξουν οι επόμενες ώρες. Όπως βέβαια και το πού θα μας οδηγήσει.
