Ο Χάντινγκτον ίσως να μην συζητιέται τόσο πολύ στις μέρες μας αλλά η θεωρία της Σύγκρουσης των Πολιτισμών προσφέρεται όσο ποτέ για συζήτηση μετά από την 7η Οκτωβρίου, τα όσα ακολούθησαν και τα όσα συμβαίνουν ακόμα. Έστω και εάν ο ένας πολιτισμός, ο «Δυτικός» δείχνει να κοιμάται -σίγουρα όχι τον Ύπνο του Δικαίου αλλά κάτι πολύ βαθύ- καθώς ο άλλος, το ριζοσπατικοποιημένο Ισλάμ επιτίθεται και κερδίζει έδαφος ανάμεσα στους μουσουλμάνους, ειδικά στις κοινότητες της Δύσης αλλά, δυστυχώς, και σε μάζες αδαών και αδιάβαστων εκεί.
Σήμερα ήταν μια μέρα ενδεικτική. Ο γηραιός ηγέτης του ιρανικού καθεστώτος Αλί Χαμενεΐ, εμφανίστηκε για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια σε δημόσιο διάγγελμα, έχοντας δίπλα του ένα τουφέκι το οποίο με πάσα βεβαιότητα δεν ήταν σε θέση να σηκώσει, προκειμένου να δείξει… ετοιμοπόλεμος, εξαπολύοντας επιθέσεις με τους γνωστούς αποδέκτες.
Αυτό που έκανε όμως μεγαλύτερη εντύπωση δεν ήταν το ιδιαίτερο ντεκόρ του διαγγέλματος του ηγέτη του σκοτεινότερου και πιο επικίνδυνου σίγουρα για την παγκόσμια ασφάλεια καθεστώτος. Αυτό ήταν μάλλον, από μία άποψη, μια ευχάριστη νότα στον τρόμο που δικαίως προκαλεί η πρωτοφανής κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή.
Εκείνο που προκάλεσε εντύπωση ήταν η ευκολία με την οποία ένας… θρησκευτικός ηγέτης δικαιολόγησε απόλυτα, αποκαλώντας τις μάλιστα «νόμιμη πράξη», τις κτηνωδίες της 7ης Οκτωβρίου, χωρίς μάλιστα να προσμετράται καν το γεγονός ότι αποδεδειγμένα πλέον η Τεχεράνη ήταν εκείνη που τις οργάνωσε. Αν και αυτό, όπως και τα υπόλοιπα εγκλήματα του καθεστώτος της, δεν προσέλκυσαν και δεν προσελκύουν το επιλεκτικά άγρυπνο μάτι του ΟΗΕ και άλλων οργανισμών.
Δικαίως θα ρωτήσει κάποιος προς τι η έκπληξη ειδικά με ένα τέτοιο καθεστώς παραφρόνων.
Δικτάτορας μεν, ο Χαμενεΐ είναι ο ηγέτης του Ιράν. Όταν λοιπόν ο ηγέτης μιας χώρας έστω και υπό αυτές τις περιστάσεις νομιμοποιεί την τρομοκρατία, όχι σε κάποια απλή της μορφή αλλά σε εκείνη της 7ης Οκτωβρίου και αυτό θεωρείται κανονικό, αντί να οδηγεί άμεσα σε νέες κυρώσεις κατά της Τεχεράνης (στην οποία ανατέθηκε πέρσι και η προεδρία του αρμόδιου για τα… ανθρώπινα δικαιώματα Σώματος του ΟΗΕ!) τότε δύο είναι τα βασικά συμπεράσματα: πρώτον, ότι το διεθνές σύστημα δεν παραπαίει απλώς αλλά διαλύεται και δεύτερον, ότι αυτό μόνο καταστροφές μπορεί να προοιωνίζει.
Όταν κάποιος αποκαλεί «νόμιμη πράξη» τον σφαγιασμό 1.200 τόσων ανθρώπων, ανάμεσα τους και παιδιά, με οικογένειες ολόκληρες να έχουν πυρποληθεί ζωντανές, τους αμέτρητους βιασμούς, σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις γυναικών που είχαν βιαστεί κατά συρροήν, εκτελέστηκαν και εν συνεχεία οι σοροί τους συνέχιζαν να χρησιμοποιούνται από τους δράστες ως μέσο για σεξουαλική εκτόνωση, όταν γονείς εκτελέστηκαν μπροστά στα παιδιά τους και τόσα άλλα και αυτό αποκαλείται «νόμιμη πράξη» και αντιμετωπίζεται ως κάτι συνηθισμένο, με τον δράστη να προσεύχεται πριν και μετά, τότε κάτι πάει φοβερά στραβά.
Την ίδια ώρα, στη Δύση η οποία βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην πολιτική ορθότητα και την αποσιώπηση της όποιας άλλης άποψης από το αυτοαποκαλούμενο «προοδευτικό» της κομμάτι, μια φοβερή είδηση χανόταν στα ψιλά. Μια κοπέλα 21 ετών, της μειονότητας των Γαζίντι, η οποία μειονότητα υπέστη όντως γενοκτονία από τους ισλαμιστές, απελευθερώθηκε από τη Γάζα και επέστρεψε στους γονείς της στο Ιράκ.
Το κορίτσι, όπως και χιλιάδες άλλα, διότι οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας κατά ομολογία πρώην μελών του ISIS εκτελούνταν αμέσως διότι δεν ήταν… χρήσιμες, πωλήθηκε προφανώς σε Παλαιστίνιο ισλαμιστή της Χαμάς, ο οποίος την κρατούσε εκεί για την ικανοποίησή του. Το πιο ανατριχιαστικό ήταν πως η πώληση της σκλάβας για την εκτόνωση του «μαχητή», κατά τη δυτική ορολογία, έγινε όταν ήταν 11 μόλις ετών.
Ίσως, αντιμετωπίζοντας την αρρώστια του ισλαμισμού που εξαπλώνεται σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές, ο Χάντινγκτον να είχε όντως άδικο.
Δεν είναι οι πολιτισμοί που συγκρούονται αλλά η έννοια του πολιτισμού με τον μη πολιτισμό και το κτήνος που κουβαλάει μέσα της η ανθρώπινη φύση.
Το δε αποτέλεσμα δεν προδιαγράφεται καλό.
