Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews.
Η φετινή Πρωτοχρονιά στο Ισραήλ είναι διαφορετική. To έτος 5784 που έφυγε χθες το βράδυ, είναι ένα κεφάλαιο πικρό, ένας αριθμός που όλοι οι Ισραηλινοί προσπαθούν να ξεχάσουν. Ήταν η χρονιά του πιο μακρόσυρτου πολέμου στην Ιστορία της χώρας, μια χρονιά η οποία αφήνει κληρονομιά τη βαριά της σκιά και στο έτος 5785 που άρχισε χθες. Μια σκιά που καλύπτει μέχρι την αδιαφάνεια σχεδόν τις ελπίδες για κάτι καλύτερο στο καινούργιο εβραϊκό έτος.
Δεν υπάρχει διάθεση εορτασμού στο Ισραήλ, αν και όπως συνηθίζεται εδώ, η μιζέρια εξοστρακίζεται όπου προλάβει να κάνει την εμφάνισή της, ως κίνδυνος και κακό για όλους. Όμως, ο απολογισμός δεν παύει να είναι αυτός που είναι: Στα θύματα της 7ης Οκτωβρίου, προστίθενται αναγκαστικά και οι υπόλοιπες απώλειες. Οι όμηροι και οι αγνοούμενοι στη Γάζα, οι στρατιώτες και οι έφεδροι που σκοτώθηκαν, οι τελευταίοι όλοι σχεδόν με δικές τους οικογένειες, τα θύματα της τρομοκρατίας στα οποία προσετέθη εσχάτως και ένας Έλληνας νέος.
Δεν υπάρχει κανένας στο Ισραήλ που να μην επηρεάζεται με έναν ή περισσότερους τρόπους. Που να μην έχασε ένα δικό του, ένα συγγενή, ένα φίλο, που να μην ανησυχεί για όλους αυτούς και πολλούς άλλους στο νέο πόλεμο που άρχισε. Κανένας που να μην ξέρει κάποιον από τις δεκάδες χιλιάδες των εκτοπισθέντων του βορρά του Ισραήλ οι οποίοι, ναι μεν έχουν λάβει υποσχέσεις ότι με τον πόλεμο αυτό θα μπορέσουν να επιστρέψουν έναν χρόνο μετά στα σπίτια τους, όμως, πραγματιστές όπως είναι οι Ισραηλινοί, δεν μπορεί να ξέρει εάν αυτό θα γίνει, πότε θα γίνει και τι θα συμβεί εάν το Ισραήλ μπει σε έναν πόλεμο ευρύτερο στην περιοχή.
Τούτου λεχθέντος, όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι θέμα επιβίωσης για το εβραϊκό κράτος αλλά και θέμα ελευθερίας για όλους τους γείτονές του, το Ιράν να μην επιτραπεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Όλοι καταλαβαίνουν τι θα συνεπάγεται εάν ένα καθεστώς παρανοϊκό και φανατικό είναι σε θέση να εκβιάζει τις εξελίξεις απειλώντας και τι μπορεί να συμβεί. Και αυτό μετά τις τελευταίες επιθέσεις έχει γίνει ξεκάθαρο. Πρέπει δε, να γίνει ξεκάθαρο και στην Κύπρο, η οποία επηρεάζεται άμεσα από αυτό.
Όμως, στο Ισραήλ και αλλά και στο Λίβανο ο οποίος καταστράφηκε και πάλι από τη Χεζμπολάχ και όπου η πλειονότητα θα έβλεπε με χαρά την απαλλαγή της χώρας από αυτήν, ο κόσμος κουράστηκε. Ο κόσμος δεν θέλει άλλους νεκρούς, δεν θέλει άλλο πόλεμο, ειδικά όταν κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει η γενίκευση και κανείς δεν ξεχνά ότι παράλληλα, ειδικά στο Ισραήλ υπάρχει και το μέτωπο της τρομοκρατίας. Ένας παράλληλος πόλεμος.
Το πόσο εύκολα μπορεί να τεστάρει κανείς τη δοκιμασία των ορίων σ’ αυτή τη χώρα πια είναι εκπληκτικό. Εγώ για παράδειγμα, κουβαλώ πλέον το τρίποδο για την κάμερα χωρίς τη θήκη του διότι ο κόσμος ειδικά σε μέσα μαζικής συγκοινωνίας, τρόμαζε ή καλύτερα τρομοκρατείτο όταν έμπαινα μέσα. Αλλά και πάλι, τώρα ο τρόμος είναι εκεί μέχρι να δουν πιο προσεκτικά.
Κανείς μα κανείς δεν κυκλοφορεί σήμερα στο Ισραήλ με την άνεση που κυκλοφορούσαμε λ.χ. πέρσι τον Αύγουστο που τον είχα περάσει εδώ. Εκτός πια κι αν είναι αφελής.
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν χρειάζεται εξήγηση το γιατί ο κόσμος δεν γιορτάζει τη φετινή Πρωτοχρονιά.
Εξήγηση και… εξέταση θα χρειαζόταν εάν το έκανε.
