Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Μια είδηση, δυο εικόνες. Την ώρα που στην Βηρυτό γυναίκες με τα χαρακτηριστικά «ιρανικού τύπου» τσαντόρ των σιιτών θρηνούσαν για το θάνατο του ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα, διακόσια κάτι χιλιόμετρα μακριά, στο Ιντλίμπ, στο ελεγχόμενο από τους (σουνίτες) αντάρτες κομμάτι της βόρειας Συρίας, οι κάμερες κατέγραφαν ξέφρενους πανηγυρισμούς για τη εξουδετέρωση του Νασράλα, ενός από τους βασικούς συμμάχους του δικτάτορα της χώρας Μπασάρ αλ Άσαντ.
Αμέτρητοι ήταν εκείνοι στο Λίβανο οι οποίοι χθες θα ήθελαν πολύ να κάνουν το ίδιο έξω από τα σπίτια τους. Για την ακρίβεια η πλειονότητα. Όπως και στη Συρία, έτσι και εκεί, η Χεζμπολάχ ευθύνεται σε συντριπτικό βαθμό για τα δεινά των κατοίκων, σε βάθος χρόνου μάλιστα.
Και στο Λίβανο όπως και στη Συρία – και μάλιστα στην τελευταία σε επίπεδο μαζικό – η οργάνωση διέπραξε φοβερά εγκλήματα προωθώντας όχι τα συμφέροντα των Αράβων αλλά εκείνα του Ιράν, μιας χώρας η οποία θεωρείται εχθρός στον αραβικό κόσμο αν και αυτό δεν αλλάζει το αίσθημα έναντι του Ισραήλ ευρύτερα.
Η ανάπτυξη στρατευμάτων και επίλεκτων μονάδων της Χεζμπολάχ επίσης και η αιματηρή και βάναυση εμπλοκή τους στο συριακό εμφύλιο, είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις από πλευράς των Αράβων.
Ωστόσο, κανείς σήμερα στο Λίβανο δεν θα τολμούσε να επικροτήσει κάτι τέτοιο δημόσια καθώς οι σιίτες είναι παντού και εάν και δεν υπερβαίνουν το 29% του πληθυσμού εξακολουθούν να διαθέτουν οπλισμό ακόμα μετά τα συντριπτικά χτυπήματα του Ισραήλ. Το τελευταίο επικεντρώνει τις επιθέσεις του σ’ αυτό που απέμεινε από τις στρατιωτικές δυνατότητες της Χεζμπολάχ, έτσι που η νέα της ηγεσία να βρει ελάχιστα σε υλικό επίπεδο αλλά και μία αδιαπέραστη γραμμή στον ποταμό Λιτάνι εκεί όπου θα έπρεπε να σταματά με βάση το ψήφισμα 1710 του Συμβουλίου Ασφαλείας (του 2006) η παρουσία οιωνδήποτε δυνάμεων, πλην των ειρηνευτών του ΟΗΕ και του λιβανικού στρατού. Παράλληλα, το Ισραήλ έχει επιβάλει και αεροπορικό αποκλεισμό στις πτήσεις από την Τεχεράνη για να σταματήσει τη ροή όπλων και ήδη το Σάββατο οι Αρχές του Λιβάνου αρνήθηκαν σε αεροσκάφος προερχόμενο από το Ιράν την άδεια να εισέλθει στον εναέριο χώρο της χώρας, μετά από προειδοποίηση του Ισραήλ ότι θα το κατέρριπτε.
Επισήμως, όλοι εκείνοι οι οποίοι χάρηκαν, οι (πλείστοι) χριστιανοί και οι σουνίτες η σταθερή πλειονότητα των Λιβανέζων δηλαδή, δηλώνουν ότι αυτό που προέχει είναι η ενότητα του Λιβάνου και συλλυπούνται τη Χεζμπολάχ, όμως όλοι, εντός και εκτός της χώρας, γνωρίζουν ότι η ενότητα δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα της Χεζμπολάχ, του Ιράν επί της ουσίας το οποίο σταθερά επιδιώκει τον έλεγχο του Λιβάνου και όλης της περιοχής της Μέσης Ανατολής μέσω της αποσταθεροποίησής της.
Εξίσου, όμως, πέραν των σιιτών οι οποίοι σε ποσοστό 85% ούτως ή άλλως στήριζαν με βάση την τελευταία μέτρηση του είδους τη Χεζμπολάχ και τη δράση της, οι κάτοικοι του Λιβάνου φοβούνται έναν νέο γενικευμένο πόλεμο και σίγουρα ο φόβος τους για το σκοτάδι της Χεζμπολάχ και του Ιράν δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως εμπιστοσύνη στο Ισραήλ. Αυτό θα απαιτούσε χρόνια και απτά δείγματα από ισραηλινής πλευράς.
Οι Λιβανέζοι ελπίζουν να βρεθεί μια φόρμουλα για να σταματήσει η ένταση των ημερών σε μια χώρα μάλιστα η οποία δεν έχει ακόμα Πρόεδρο – εξ αιτίας της Χεζμπολάχ και πάλι – και έχει καταρρεύσει οικονομικά, ειδικά μετά την έκρηξη των εκρηκτικών της Χεζμπολάχ στο λιμάνι της Βηρυτού το 2020. Κάτι που δεν σταμάτησε την οργάνωση από του να αποθηκεύσει μεγάλες ποσότητες οπλισμού και στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Βηρυτού το οποίο σε μια τραγική σύμπτωση, φέρει το όνομα του Ραφίκ Χαρίρι, του ανθρώπου που αναγέννησε το Λίβανο και τον οποίο σκότωσε η Χεζμπολάχ και ο άξονας του καθεστώτων της Δαμασκού και της Τεχεράνης.
Προς το παρόν, πάντως, αυτή η ελπίδα των Λιβανέζων αγγίζει τα όρια της ουτοπίας καθώς το Ισραήλ είναι αποφασισμένο να τελειώνει μια και καλή με τον τρόμο της Χεζμπολάχ στα βόρειά του σύνορα. Εάν το κάνει χωρίς ο πόλεμος να γενικευθεί τότε το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του Λιβάνου θα ανασάνει με ανακούφιση για το μεγάλο δώρο που του έκανε «ο εχθρός».
