Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Δημοσκόπηση η οποία έγινε για λογαριασμό της ισραηλινής εφημερίδας «Μααρίβ» και η οποία δημοσιεύεται σήμερα, επανέφερε κάποια ερωτήματα, άλλα της ώρας και άλλα όχι. Το τελευταίο φαινομενικά μάλλον, καθώς όλα απολήγουν σε ένα σημείο κοινό.
Το πρώτο εύρημα λέει πως, εάν γίνονταν σήμερα εκλογές, το κυβερνών Λικούντ του Βενιαμίν Νετανιάχου, θα αποσπούσε μία ακόμη έδρα στην Κνέσετ φτάνοντας τις 25, εν συγκρίσει με την προηγούμενη δημοσκόπηση. Το δε Yesh Atid το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης υπό τον Γιάϊρ Λαπίντ θα έχανε δύο έδρες.
Το απλό ή μάλλον απλοϊκό συμπέρασμα, είναι πως ο πόλεμος ευνοεί τον Νετανιάχου, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, όπως σπεύδουν να συμπεράνουν κάποιοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε μια κοινωνία όπως η ισραηλινή, βαθιά πολιτικοποιημένη αλλά και συνηθισμένη στην ύπαρξη λογοδοσίας από όλους, το γεγονός ότι ο Νετανιάχου αποφεύγει εδώ και ένα χρόνο την έρευνα για την 7η Οκτωβρίου, λειτουργεί ως εμπόδιο στη συνέχεια της όποιας πορείας του.
Ναι, ο Νετανιάχου επέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι ο «Κύριος Ασφάλεια» όπως τον αποκαλούσαν κάποτε, ένα δεινός πολιτικός σε ζητήματα στρατηγικής και όχι μόνο, κάποιοι θα προσέθεταν και το «αδίστακτος».
Ναι, ο Πόλεμος στη Γάζα «πέτυχε», έστω και εάν για να πει κανείς κάτι τέτοιο απαιτούνται ηθικές υπερβάσεις που η πορεία ίσως δείξει πως δεν μπορούν να γίνουν, ειδικά σε σχέση με τις απώλειες. Διότι η ζημιά στην εικόνα του Ισραήλ θα ξεχαστεί σε μερικούς μήνες.
Και ναι, τα χτυπήματα στη Χεζμπολάχ ήταν εντυπωσιακά και αδιανόητα με αποτέλεσμα κάτι 24ωρα μετά που η οργάνωση ανέβασε βίντεο – υπερπαραγωγή για τα υπόγεια τούνελ της με πυραύλους κ.λπ., να έχει αποδεκατιστεί η ηγεσία της αλλά και οι πλείστες των δυνατοτήτων της. Κι αυτό ήταν μια τεράστια πολεμική και στρατηγική επιτυχία, την οποία, ωστόσο, για να την πει κάποιος έτσι οριστικά, πρέπει να αναμένει και το τέλος αυτού του πολέμου.
Υπάρχουν και άλλα πολλά «ναι», αλλά όλα στην πραγματικότητα είναι περισσότερο «ναι μεν…», ειδικά όσον αφορά τον ίδιο τον Νετανιάχου. Όσο ο Πόλεμος συνεχίζεται, είτε τον αγαπά κανείς είτε τον μισεί, ένα πολύ μεγάλο μέρος των Ισραηλινών ψιθυρίζει απρόθυμα, δεν το λέει, ότι ναι, ο Νετανιάχου είναι ο καλύτερος για να διαχειριστεί την προστασία και την επιβίωση της χώρας. Το δείχνουν άλλωστε και οι μετρήσεις.
Εκεί που τα πράγματα αλλάζουν είναι όταν ο κόσμος ερωτάται εάν θα τον ψήφιζε για πρωθυπουργό, ειδικά στην περίπτωση που απέναντί του ήταν ο Ναφτάλι Μπένετ, ο πρώην πρωθυπουργός και αντίπαλός του από τα δεξιά. Όχι μόνο τον κερδίζει κατά κράτος παρά την αυξημένη δημοφιλία του Νετανιάχου (43% Μπένετ έναντι 38% Νετανιάχου) αλλά ένα πιθανό νέο κόμμα υπό τον Μπένετ θα κέρδιζε 21 έδρες στην Κνέσετ έναντι 20 του κυβερνώντος Λικούντ.
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά ότι η εποχή Νετανιάχου πολύ δύσκολα… δεν θα τελειώσει μετά τον πόλεμο και ίσως αυτός να είναι και ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο ο ίδιος δεν συζητά σοβαρά την εκεχειρία. Πιθανότατα δε, έχει ήδη τελειώσει.
Αυτή βέβαια, είναι μια υπόθεση η οποία έγινε και στο παρελθόν και διαψεύστηκε, θα πει κάποιος και πολύ σωστά. Τότε όμως δεν υπάρχει ούτε 7η Οκτωβρίου, ούτε όσα ακολούθησαν, ούτε μια κοινωνία κουρασμένη με το χρόνο που μεσολάβησε και η οποία διψά για μια κανονικότητα, αύριο.
Δύσκολο είναι λοιπόν να φανταστεί κάποιος, πως ο Νετανιάχου θα καταφέρει να συνδέσει τον εαυτό του μ΄αυτό, όταν ταυτίζεται στη συνείδηση του λαού με ένα χθες το οποίο, εν ειρήνη αλλά και τώρα που μιλάμε, οι Ισραηλινοί πασκίζουν να ξεχάσουν αφού δουν τους πάντες που ευθύνονται για αυτό.
