Ο κόσμος της ανατράπηκε όταν στα 24 της χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο ενόσω εργαζόταν στο Λονδίνο. Μέσα στην ατυχία της στάθηκε τυχερή, αφού ήταν σε αρχικό στάδιο η ασθένεια και μπορούσε να την νικήσει. Επέστρεψε στη Λάρνακα, για να έχει δίπλα της την οικογένειά της και έπειτα από πολύμηνη θεραπεία, κατάφερε ν’ αναρρώσει. Η ασθένειά της, καθώς και η βοήθεια που έλαβε από διάφορους συνδέσμους κατά τη θεραπεία της, λειτούργησαν ως καμπανάκι αφύπνισης για την ίδια κι έτσι αποφάσισε να επιστρέψει αυτή τη βοήθεια. Αρχικά, άρχισε να διοργανώνει μικρές φιλανθρωπικές δράσεις κι όταν η ομάδα εθελοντών που την ακολουθούσαν μεγάλωσε, δημιούργησε το σωματείο «Ένα εμείς», το οποίο στα δύο χρόνια λειτουργίας του, έχει να επιδείξει πολυποίκιλο έργο.
Η κινητήριος δύναμη του σωματείου, Κωνσταντίνα Καρακώστα, μίλησε στον «Φ» για τη δύσκολη μάχη που έδωσε, η οποία αποτέλεσε το έναυσμα για την κινητοποίηση δεκάδων εθελοντών που βρίσκονται πίσω από το «Ένα εμείς».
«Τα Χριστούγεννα του 2016 πρόσεξα ότι είχα ένα όγκο στο λαιμό σε σχήμα μπάλας του τένις. Όταν πήγα στο γιατρό στο Λονδίνο, σοκαρίστηκε πιο πολύ από εμένα. Επέστρεψα στην Κύπρο για εξετάσεις και διαγνώστηκα με λέμφωμα Χότζκιν. Τα καλά νέα ήταν ότι ήταν στο στάδιο 2. Ήταν μεγάλο σοκ για μένα, επειδή ήμουν πάντα υγιής. Ένιωθα πως ανατράπηκε η ζωή μου, όμως στάθηκα τυχερή, επειδή ήταν ιάσιμο αυτό που είχα. Στις θεραπείες μου, γνώρισα πολλά άτομα που δεν ήξεραν εάν θα επιβιώσουν. Η θεραπεία κράτησε έξι μήνες. Τους τέσσερις έκανα χημειοθεραπείες στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και είχα σπουδαίους γιατρούς. Μετά έκανα ακτινοθεραπείες στο Ογκολογικό. Ήταν απίστευτη η στήριξη που είχα από την οικογένεια και τους φίλους μου. Το πιο δύσκολο ήταν όταν άρχισα να χάνω τα μαλλιά μου. Παρ’ όλο που είναι τρίχες, κάνει μεγάλη διαφορά στη ψυχολογία σου η απώλεια μαλλιών. Έφτασα σε σημείο να μην θέλω να κάνω μπάνιο, επειδή κάθε φορά που έκανα έχανα τούφες. Συνέχισα, όμως, να είμαι αισιόδοξη».
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας της, η Κωνσταντίνα δέχθηκε μεγάλη στήριξη από τον ΠΑΣΥΚΑΦ και τον Σύνδεσμο «Ένα όνειρο, μια ευχή».
«Όταν βοηθούν χρηματικά κάνουν μια συγκέντρωση. Έρχεται ο κόσμος που λαμβάνει και ο κόσμος που δίνει τα χρήματα. Κάθε δωρητής εξηγεί γιατί δίνει τα χρήματα και οι ασθενείς που τα παραλαμβάνουν, εάν θέλουν, λένε τη δική τους ιστορία. Εγώ δεν είχα πει τη δική μου ιστορία, επειδή οι ιστορίες που άκουσα ήταν σοκαριστικές. Άκουσα για μωρό που ήταν μηνών και γεννήθηκε με καρκίνο. Τι να έλεγα εγώ. Το μόνο που μπορούσα να πω ήταν ευχαριστώ. Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο που είχε προβλήματα. Ήταν σαν να ζούσα σε μια “φούσκα” που έσπασε ξαφνικά μετά την ασθένειά μου. Έτσι είπα πως όταν τελειώσω με το καλό τις θεραπείες μου, θα βοηθήσω πίσω, όχι μόνο καρκινοπαθείς αλλά και άλλα άτομα. Η εμπειρία με την ασθένεια ήταν ένα “ωραίο” σοκ, επειδή με ωρίμασε και πλέον ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και τι πραγματικά έχει αξία».
Το καλοκαίρι του 2017, η Κωνσταντίνα, επέστρεψε στο Λονδίνο και άρχισε να σκέφτεται πώς μπορεί να επιστρέψει τη βοήθεια που έλαβε. Μαζί με την αδελφή της, αποφάσισαν να λάβουν μέρος στον μαραθώνιο Tough Mudder του Λονδίνου και να διοργανώσουν διαδικτυακή εκστρατεία συλλογής χρημάτων για το «Ένα όνειρο μια ευχή». Ο στόχος τους ήταν να μαζέψουν 1.000 λίρες σε ένα μήνα, ωστόσο, σε λίγες μέρες μάζεψαν τα τριπλάσια.
«Ζήτησα να παραδώσω τα χρήματα και με κάλεσαν στην εκδήλωση που είπαμε πριν, αλλά από την άλλη πλευρά. Ήταν πολλά όμορφο το συναίσθημα. Εκεί αναγνώρισα πολλά πρόσωπα που είδα και παλιά. Μετά τη φιλανθρωπική αυτή δράση, μας έστειλαν πολλοί φίλοι μηνύματα και μας ζήτησαν να λάβουν μέρος στην επόμενη που θα διοργανώσουμε. Όταν τέλειωσα τις χημειοθεραπείες, μια από τις θείες μου διαγνώστηκε με κατά πλάκα σκλήρυνση και καθηλώθηκε σε καροτσάκι. Έτσι αποφασίσαμε το 2019 ν’ ανεβούμε τον Όλυμπο στην Ελλάδα, για να μαζέψουμε χρήματα για τον Σύνδεσμο για την κατά πλάκα σκλήρυνση στη Λάρνακα. Αυτή τη φορά ανεβάσαμε το στόχο μας στα 1.500 ευρώ και μαζέψαμε πάνω από 3.000. Ήταν δύσκολο εγχείρημα, αλλά ήταν μεγάλο το αίσθημα περηφάνιας επειδή σκεφτόμουν πως δύο χρόνια πριν κουραζόμουν ν’ ανεβώ τα 18 σκαλιά του σπιτιού μου».
Όταν το ένα έγινε… εμείς
Βλέποντας πόσο μεγάλη ανταπόκριση είχαν οι φιλανθρωπικές δράσεις που διοργάνωσε, η Κωνσταντίνα αποφάσισε να δημιουργήσει ένα φιλανθρωπικό σωματείο. Η πανδημία έβαλε, ωστόσο, προσωρινό φρένο στα σχέδιά αυτά, όχι όμως στη δράση της ομάδας της.
«Τα Χριστούγεννα του 2020, αποφασίσαμε να βοηθήσουμε με άλλο τρόπο. Έτσι επικοινωνήσαμε με το Ογκολογικό για να δούμε τι ανάγκες είχαν. Μας είπαν πως θέλουν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μας έδωσε το beauty line ένα από τα δέντρα που χρησιμοποιούσε και μετά επικοινώνησα με ασθενείς που γνώρισα. Ο κάθε ένας έγραψε μια ευχή, που ήταν το εσωτερικό των στολιδιών που μπήκαν στο δέντρο. Κάποια από τη μηνύματα ήταν “κράτα με την ψυχή σου”, “ήμουνα κι ’γω εκεί” κ.λπ. Το δέντρο των ευχών, ακόμη στολίζεται στο Ογκολογικό. Το 2021, κάναμε τελικά ένα εγκεκριμένο φιλανθρωπικό σωματείο που το ονομάσαμε “Ένα εμείς”. Ονομάστηκε έτσι επειδή ήταν κάτι που ξεκίνησε ως προσωπική ανάγκη και παντρεύτηκε με τις ανάγκες των άλλων να βοηθήσουν κι έγινε εμείς. Κάθε χρόνο, αλλάζει η θεματική μας για να μπορούμε να στηρίξουμε περισσότερα άτομα. Μόλις αποφασιστεί η θεματική, προσπαθούμε να βρούμε πού υπάρχει πρόβλημα. Το 2021, συνεργαστήκαμε με την υπεραγορά ΜΕΤΡΟ και στηρίξαμε τρία σωματεία. Το σωματείο “Αγάπη” στη Λεμεσό, το συσσίτιο Λάρνακας και το “Βαγόνι αγάπης” στη Λευκωσία. Τους ψωνίσαμε τρόφιμα και στηρίξαμε συνολικά 70 οικογένειες».
Ολόκληρη αυτή τη χρονιά, οι εθελοντές του «Ένα εμείς» ασχολήθηκαν με δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος. Δεκάδες εθελοντές καθάρισαν την παραλία και τον βυθό στον χώρο απ’ όπου μετακινήθηκαν οι πετρελαιοδεξαμενές, εγκατέστησαν ψάρι ανακύκλωσης στο Δασούδι στη Λεμεσό και δημιούργησαν τον μελισσόκηπο, στο μουσείο Μέλισσας στον Κάτω Δρυ.
«Λάβαμε χορηγία από την Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης και Προβολής Λάρνακας και βοηθήσαμε στο στήσιμο ενός υπαίθριου μουσείου, που πλέον θεωρείται πρότυπο για μελλοντικούς σχεδιασμούς. Δημιουργήθηκε ξενοδοχείο μέλισσας, καθίσματα από παλιές κυψέλες κ.λπ. Για τη δημιουργία του εργάστηκαν 95 εθελοντές. Εμάς ο στόχος μας είναι να βοηθούμε έμπρακτα, ακόμη και με χειρωνακτική εργασία».
ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Καμπανάκι κάθε 6 μήνες
Η 29χρονη Κωνσταντίνα, μετακόμισε το καλοκαίρι στη Λάρνακα από το Λονδίνο και συνεχίζει να εργάζεται ως επιμετρητής ποσοτήτων για λογαριασμό της εταιρείας Colliers International, έχοντας πελάτες όπως η Apple.
Από τον καιρό που ανάρρωσε, κάθε έξι μήνες υποβάλλεται σε ιατρικές εξετάσεις. «Κάθε φορά που έρχεται η περίοδος για τις εξετάσεις μου αναστατώνομαι, αλλά χαίρομαι που αναστατώνομαι επειδή εν πολλά εύκολο να ξεχάσεις κάποια πράγματα. Αυτές οι εξετάσεις είναι μια υπενθύμιση του τι πέρασα και πού θέλω να πάω».
Ένα από τα μεγαλύτερα της όνειρα, όπως λέει, είναι να δει το «Ένα εμείς» να μεγαλώνει και κάθε χρόνο να μπορεί να προσφέρει σε ακόμη περισσότερους ανθρώπους.
