Το φανταστικό, απενοχοποιημένο πανηγύρι της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι.
Σίγουρα βαρεθήκατε πια να διαβάζετε κρίσεις και επικρίσεις για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του Παρισιού, κυρίως για τη σκηνή στην οποία οι πάντα έτοιμοι να προσβληθούν «αναγνώρισαν» μια παρωδία του Μυστικού Δείπνου του Ντα Βίντσι.
Όμως το θέμα δεν είναι το τι συμβόλιζε ή όχι η περφόρμανς που έστησε ο Γάλλος σκηνοθέτης. Καταρχήν, αναφέρεται παντού ότι ο Τομά Ζολί «απολογήθηκε», εννοώντας λανθασμένα ότι «ζήτησε συγγνώμη». Όμως απολογούμαι σημαίνει παρουσιάζω τα επιχειρήματά μου υπέρ της αθωότητάς μου (όπως π.χ. στο δικαστήριο) και όχι παραδέχομαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται.
Ο Ζολί απλώς εξήγησε τι έκανε και γιατί, ενώ οι διοργανωτές είπαν ότι λυπούνται αν κάποιοι θίχτηκαν, αλλά ως εκεί – και καλά έκαναν: «Η τελετή έναρξης επιχείρησε να γιορτάσει την ανοχή εντός της κοινότητας. Πιστεύουμε ότι επιτεύχθηκε αυτή η φιλοδοξία», δήλωσε η εκπρόσωπος της διοργάνωσης. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι κάπου που θα προσβάλλονται με κάτι –με τα πάντα στην πράξη– και άμα το σκεφτόμαστε δεν θα κάνουμε, δεν θα λέμε και δεν θα γράφουμε ποτέ τίποτα, σε μια άτυπη αλλά ουσιαστική αυτολογοκρισία.
Ας υποθέσουμε ότι ήταν όντως μια χιουμοριστική παρωδία του Μυστικού Δείπνου – και λοιπόν; Τότε γιατί να μην προσβληθούν από τον μπλε-σαν-στρουμφάκι Διόνυσο οι ελληνολάτρεις, από τις drag queens οι drag queens, οι φίλοι της Τέχνης από την παρωδία του πίνακα «Η γιορτή των θεών» του van Biljert ή από τα πρόσωπα που βγήκαν από τους πίνακες στο Λούβρο για να παρακολουθήσουν την τελετή; Οι φίλαθλοι που περίμεναν περισσότερο αθλητισμό δυσανασχέτησαν, όπως και όσοι είδαν ένα πολύχρωμο και ασεβές πανηγυράκι – μόνο η (όντως εκπληκτική) Σελίν Ντιόν τους άρεσε. Και λοιπόν; Αυτοί είναι οι Γάλλοι, το Παρίσι «δεν είναι μόνο οι κλειδαριές αγάπης στην Pont des Arts, δεν είναι μόνο η πόλη των ερωτευμένων αλλά και των προσφύγων εδώ και αιώνες, είναι η ωραιότερη πόλη του κόσμου, που εκτός από Ιστορία έχει πλούσιο παρόν, παιχνιδιάρικο και σκανδαλιστικό, χωρίς ενοχές, έχει πνοή, σεξουαλικότητα και χαρά της ζωής, και λατρεύει τον Διόνυσο, τις φεμινίστριες και τη Σελίν Ντιόν, τον Ναδάλ και τον Ζιζού και τον Τεπέ και την Αγιά Νακαμουρά», όπως έγραψε εύστοχα η Αργυρώ Μποζώνη στη Lifo.
«Δεν θα ήταν διασκεδαστικό αν δεν υπήρχαν αντιπαραθέσεις. Δεν θα ήταν βαρετό αν όλοι συμφωνούσαν σ’ αυτόν τον πλανήτη;» δήλωσε ο 55χρονος ηθοποιός και τραγουδιστής Φιλίπ Κατερίν που έπαιξε τον ρόλο του Διόνυσου. «Είμαστε γεμάτοι διαφορετικούς ανθρώπους, ο καθένας ζει με τον δικό του τρόπο και, πάνω απ’ όλα, έχει το δικαίωμα να το κάνει» συμπλήρωσε, και συμφωνώ απολύτως. Επί της ουσίας, ωστόσο, είναι κάπως αστείο να ισχυριζόμαστε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες σήμερα προάγουν το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο» και ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα εντυπωσιακό, εμπορικό υπερπανηγύρι, μια παράσταση με επίκεντρο τους παγκόσμιους πρωταθλητές. Δεν είδα καμιά εκεχειρία πουθενά, όπως συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα, ούτε οι αθλητές αγωνίζονται γυμνοί για να κερδίσουν απλώς αναγνώριση κι ένα στεφάνι από αγριελιά. Μεγάλες εταιρείες τους υποστηρίζουν πλουσιοπάροχα, ενώ οι οργανώτριες χώρες αναμένουν κέρδη από τον πακτωλό δισεκατομμυρίων που ξοδεύουν. Οι Γάλλοι έδειξαν ότι δεν έχουν ψευδαισθήσεις: Επένδυσαν χωρίς προκαταλήψεις και σεμνοτυφίες σε ένα σούπερ θέαμα, με έξυπνες και χιουμοριστικές αναφορές στην Ιστορία και στον πολιτισμό τους, του σημερινού –ιδίως αυτού– μη εξαιρουμένου.
Ήταν αναμενόμενο να «προσβληθούν» οι ακροδεξιοί φασίστες (η Λεπέν έφριξε, σε περίεργη σύμπνοια με τον αριστερό Μελανσόν και καθόλου περίεργη με τη γαλλική Καθολική Εκκλησία). Μαζί τους όλοι όσοι δεν μπορούν να ανεχτούν τους άλλους και τις πεποιθήσεις τους, να αποδεχτούν τη χαρά και την ομορφιά, την ειρήνη και την αδελφοσύνη που υποτίθεται πως είναι το μήνυμα των αγώνων. Κατά τα άλλα, δεν ήταν υποχρεωτικό να αρέσει σε όλους η τελετή. Εμένα μου άρεσε: Είδα ένα ανυπόκριτο πανηγύρι, έναν τεχνικό άθλο που τα είχε όλα, κυρίως πολλή φαντασία, παρόλο που ο σκηνοθέτης θέλησε να βάλει μέσα τα πάντα –και κέτσαπ και μουστάρδα και μαγιονέζα– σε ένα εξωφρενικά υπερβολικό και πολύχρωμο μίγμα πρωτοτυπίας στα όρια του κιτς.
Από την άλλη, ο Μητσοτάκης δήλωσε εντελώς άκομψα ότι η τελετή έναρξης της Αθήνας του 2004 «παραμένει κάτοχος του χρυσού», κερδίζοντας το δικό του χρυσό στο αγώνισμα της ελληναράδικης αλαζονείας. Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης από την πλευρά του δήλωσε πως «θα αναβαθμίσουμε τον αθλητισμό εκεί που πρέπει» στην Κύπρο, εννοώντας τις υποδομές, επειδή «είναι κρίμα οι αθλητές μας να αναγκάζονται να πηγαίνουν στο εξωτερικό για να κάνουν προπονήσεις». Αναφέρεται, υποθέτω, όχι στους οποιουσδήποτε αλλά στους πρωταθλητές, επειδή αυτοί είναι που «μας κάνουν περήφανους»…
chrarv@philelefheros.com
MINORITY REPORT, 04.08.2024
