Από το βράδυ της Κυριακής διαβάζουμε όλοι μας πολλά και διάφορα γύρω από την εκλογική επιτυχία ενός νεαρού ο οποίος κατάφερε να εξασφαλίσει μια από τις έξι έδρες στην ευρωβουλή. Άλλοι μίλησαν για τιμωρία του πολιτικού συστήματος και άλλοι το περιέγραψαν ως μιας μορφής «επανάσταση» του εκλογικού σώματος.
Μιας και έχουμε απομακρυνθεί αρκετά 24ωρα από τις εκλογές της 9ης Ιουνίου, νομίζω, είναι καιρός να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα με νηφαλιότητα και χωρίς συναισθηματισμούς. Ο Φειδίας, είναι ένας νεαρός που σήμερα αποτελεί – ίσως – τον πιο γνωστό Κύπριο διεθνώς, θεωρείται (κατά γενική ομολογία) επιτυχημένος σ’ αυτό που κάνει εξασφαλίζοντας χοντρά λεφτά, ο οποίος θέλησε να βάλει τον εαυτό του σε μια ακόμα δοκιμασία (όπως τις τόσες άλλες που προηγήθηκαν)…και τα κατάφερε και αυτή τη φορά. Και σίγουρα δεν θα μείνει εδώ γιατί δεν είχε ως όνειρο να γίνει πολιτικός και ούτε βεβαίως να εκλεγεί ευρωβουλευτής.
Πρόσεξα κι εγώ, όπως και εσείς, πολλούς να επιχαίρουν γιατί ένα άτομο – ένας νεαρός – κατάφερε να εξασφαλίσει περισσότερες ψήφους από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα. Είδαν μπροστά τους έναν «εξολοθρευτή του κομματικού κατεστημένου» και το χάρηκαν. Και άλλοι άρχισαν να βλέπουν τιμωρία ενός διεφθαρμένου συστήματος.
Ούτε κάποια επανάσταση έγινε την Κυριακή, ούτε και βεβαίως όλοι εσείς έχετε γίνει ξαφνικά αντισυστημικοί. Να υπενθυμίσω πως ζούμε ακόμα στη νήσο Κύπρο, η οποία μπορεί να έχει ωραίο ήλιο και θάλασσα (τα οποία προτιμούν οι πλείστοι ψηφοφόροι της πρωτεύουσας) αλλά στην μακραίωνη της ιστορία δεν έχει να καταγράψει και πολλές επαναστάσεις ή καν εξεγέρσεις. Εάν είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει ως λαός είναι η ευκολία στην αντιγραφή και η ευκολία με την οποία αποδεχόμαστε ό,τι μας σερβίρουν οι ξένοι. Μια ματιά (χωρίς συναισθηματισμούς) στην ιστορία του Κυπριακού μπορούμε κάλλιστα να το αντιληφθούμε. Άρα, δεν το έχουμε με τις επαναστάσεις…
Μετά το σοκ του εκλογικού αποτελέσματος ακολούθησε ένα δέος προς τον Φειδία για την εκλογική του επιτυχία. Και με το που πέφτει η «ερμηνεία» ότι τιμωρήθηκαν τα κόμματα, άρχισαν όλοι να μιλάνε για «τιμωρία του συστήματος και του κομματικού κατεστημένου» και αυξάνονταν και πληθύνονταν οι αντισυστημικοί. Σοβαρά; Έγιναν οι Κύπριοι αντισυστημικοί; Εναντίον ποιου συστήματος θα πάνε απέναντι είτε οι νεαροί είτε οι μεγαλύτεροι; Θα ήταν καλό κάποιο στιγμή να μας το εξηγήσουν κι εμάς πως ακριβώς το εννοούν, και εναντίον ποιου συστήματος θα πάνε και πως.
Είναι άραγε «επαναστάτης» και «αντισυστημικός» ο 18αρης που το πρωί της Κυριακής πήγε να ψηφίσει και μπροστά τη κάμερα φρόντισε να μας ενημερώσει πως βρισκόταν εκεί με τη μάμα του; Ή είναι άραγε «επαναστάτης/ανισυστημικός» εκείνος που αντί να σου πει ευθέως έναν λόγο γιατί ψήφισε Φειδία ξεκινά να μιλά χωρίς σταματημό και μέσα από έναν απολογητικό τόνο στη φωνή του προσπαθεί να δικαιολογηθεί γιατί δεν ψήφισε κάποιο κόμμα. Και επειδή φοβάται να το πει ευθέως προσπαθεί να καλυφθεί από κοινότυπα «εν όλοι οι ίδιοι», «φτάνει τους ίδιους και τους ίδιους», «βαρεθήκαμε τα κόμματα». Θα σταθώ μόνο στο «κανείς τους ίδιους» που το άκουσα αρκετές φορές να λέγεται: Κάθισε κανένας να δει πόσοι από τους υποψήφιους ήταν αυτό που λένε «οι ίδιοι και οι ίδιοι»; Σίγουρα όχι, γιατί εάν το έπρατταν θα έβλεπαν ότι η πλειοψηφία των υποψηφίων όχι μόνο ήταν για πρώτη φορά στο ευρωψηφοδέλτιο, άλλα ήταν η πρώτη φορά που εμφανίζονταν σε εκλογές.
Ο Φειδίας μπορεί ως άτομο να επέλεξε να πάει ενάντια στο σύστημα και να κάνει πράγματα που το 99,9999 των Κυπρίων δεν θα αποτολμούσε, αλλά δεν ηγήθηκε κάποιας επανάστασης. Ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο επέλεξε έναν άλλο δρόμο διαφορετικό απ’ εκείνο που θέλει το κυπριακό σύστημα, στρωμένο με πανεπιστημιακά διπλώματα. Πόσους αλήθεια ξέρετε που σήμερα θα αποτολμούσαν να κάνουν κάτι ανάλογο; Ας κάνουν πρώτα επανάσταση εναντίον του συστήματος των ιδιαιτέρων μαθημάτων και ας αφήσουν τα άλλα για μετά…
