Γίνονται εξορκισμοί στην εποχή μας; Κι αν ναι, πόσο μοιάζουν με την εικόνα που έχουμε από την κλασσική ταινία του ‘70; Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του περίφημου Αρχιεξορκιστή του Βατικανού, Gabriele Amorth, η απάντηση είναι, ναι, γίνονται και, ναι, μοιάζουν πολύ. Η ταινία «Pope’s Exorcist» βασίζεται στα απομνημονεύματα του περίφημου καθολικού ιερέα, τον οποίο υποδύεται ο Russel Crow. Κι αυτή είναι η ιστορία του.
Από την ΑΝΤΡΕΑ ΟΡΦΑΝΟΥ
Ο πάτερ Gabriele Amorth πέθανε το 2016 σε ηλικία 91 ετών, στο λιτό του δωμάτιο εντός του Βατικανού, με έναν μεγάλο σταυρό σε περίοπτη θέση να ομολογεί μέχρι τέλους ότι στη μάχη με το Κακό είχε κάνει από πολύ νωρίς την επιλογή του. Συγκεκριμένα, την επιλογή να γίνει ιερέας την έκανε σε ηλικία 17 χρονών. Πήγε στη Ρώμη για να μιλήσει στον αρχιερέα για την επιθυμία του αλλά πήρε αρνητική απάντηση. «Πήγαινε να ζήσεις λίγο πριν ακολουθήσεις το κάλεσμά σου». Κατατάγηκε στον ιταλικό στρατό στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και πολύ γρήγορα άλλαξε στρατόπεδο και μπήκε στον αγώνα κατά των Ναζί. Ακολούθως μπήκε στη Νομική, όπως και ο πατέρας του, χωρίς ποτέ να απαρνηθεί την πίστη του. Το 1951 χειροτονήθηκε ιερέας και εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Το 1986 τού ανατέθηκε να βοηθήσει τον αρχι-εξορκιστή του Βατικανού και δίπλα του μυήθηκε στο κυνήγι των δαιμόνων αναπτύσσοντας ιδιαίτερο ζήλο για το θέμα. Ο Gabriele Amorth μυήθηκε στην «τέχνη» του εξορκισμού σε κλειστές θρησκευτικές κοινότητες όπου κήρυττε για πολλά χρόνια. Οι πρώτοι του εξορκισμοί έγιναν σε ανθρώπους που είχαν πέσει θύματα μαύρης μαγείας της Μακούμπα από την Κολομβία και του βουντού της Δυτικής Αφρικής. Το 1990 αργότερα δημιούργησε τη Διεθνή Ένωση Εξορκιστών και πήρε τη θέση του αρχι-εξορκιστή όταν πέθανε ο προκάτοχός της. Λίγο πριν από τον θάνατό του ισχυρίστηκε ότι πραγματοποίησε δεκάδες χιλιάδες εξορκισμούς στη ζωή του, μιας και ορισμένοι από τους ανθρώπους που βασανίζονταν από δαιμονικές παρουσίες, χρειάστηκαν έως και 16 εξορκισμούς. Η πιο γνωστή περίπτωση ήταν αυτή της Ρόζα, μιας νεαρής Ιταλίδας, η οικογένεια της οποίας έφτασε στον πάτερ Amorth για βοήθεια. Τους εξορκισμούς της γυναίκας κινηματογράφησε ο σκηνοθέτης William Friedkin, ο οποίος έγινε διάσημος το 1973 με την ταινία «Ο Εξορκιστής». Ο άνθρωπος που είχε σκορπίσει ρίγη ανατριχίλας στους θεατές, παρουσιάζοντας τη μάχη ενός ιερέα με τους δαίμονες που κατέλαβαν ένα μικρό κορίτσι, δεν είχε ξαναδεί ποτέ του αληθινό εξορκισμό και έτσι ζήτησε από τον Gabriele Amorth να τον αφήσει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τη «δουλειά» του. Ο πάτερ Amorth πέθανε λίγους μήνες τον εξορκισμό της Ρόζα και ο Friedkin κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ του τον επόμενο χρόνο. Σε άρθρο του στο περιοδικό Vanity Fair ο σκηνοθέτης έγραψε για άναρθρες κραυγές, αφρούς από το στόμα και μια τρομακτική σωματική δύναμη που είχε κοπέλα, ώστε χρειάστηκε σε διάφορες φάσεις να την κρατάνε τέσσερα άτομα…
Ψυχιατρική και θρησκεία
Ο Gabriel Amorth έλεγε πολύ συχνά ότι στο 98% των περιπτώσεων που τον καλούσαν δεν χρειάζονταν εξορκιστή, αλλά ιατρική ή ψυχιατρική φροντίδα. «Το υπόλοιπο 2% είναι αυτό που μπορώ να αποκαλέσω διαβολικό». Έλεγε επίσης ότι «ένας εξορκισμός συμβαίνει και είναι αναγκαίος, όταν όλα τα υπόλοιπα αποτυγχάνουν». Οι δαιμονισμένοι, σύμφωνα με τον Gabriel Amorth, συχνά ξερνούσαν μικρά κομμάτια από σίδερο, σπασμένα γυαλιά και άλλα αντικείμενα, τα οποία κρατούσε. Είχε φυλάξει μάλιστα ένα κιβώτιο γεμάτο καρφιά, κλειδιά, αλυσίδες και άλλα αντικείμενα που είχαν βγάλει από το στόμα τους άνθρωποι τους οποίους είχε βοηθήσει να απαλλαγούν από τους «καταληψίες». Σε μία περίπτωση ο εξαποδό είχε πει σε μία γυναίκα ότι θα έφτυνε ένα ραδιοφωνάκι και πράγματι άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα της κομματάκι-κομματάκι εξαρτήματα ραδιοφώνου. Αυτά τα περιστατικά ήταν σπάνια, όπως είπε, αλλά τα είχε δει να συμβαίνουν. Ανέφερε ότι τέσσερις άνδρες πετάχτηκαν στην άκρη από ένα δεκάχρονο θύμα και ότι ένας 11χρονος σήκωσε ένα βαρύ τραπέζι. Είχε πει επίσης ότι αρκετές φορές οι δαιμονισμένοι αιωρούνταν, όπως και το κορίτσι στην ταινία «Ο Εξορκιστής», την οποία μάλιστα είχε χαρακτηρίσει ως πολύ ακριβή στην εικόνα που παρουσίαζε. Κατά καιρούς είχε μιλήσει στη δημοσιότητα για όλα αυτά που θεωρούσε ως επιρροή του σατανά στον σύγχρονο κόσμο, όπως η γιόγκα, η αστρολογία και βιβλία όπως ο Χάρι Πότερ που ενθάρρυναν τα παιδιά να πιστέψουν στη μαγεία. Εξηγούσε ότι ο λόγος που οι περισσότεροι εξορκισμοί γίνονταν σε μεσήλικες γυναίκες μεσαίας οικονομικής τάξεις, ήταν γιατί αυτές καταφεύγουν συχνότερα σε μέντιουμ και μαγείες, σε κάρτες ταρώ και άλλα τεχνάσματα του αποκρυφισμού, εκθέτοντας τον εαυτό τους σε σκοτεινές δυνάμεις. Υποστήριξε ακόμη ότι ο Χίτλερ και ο Στάλιν βρίσκονταν κάτω από την επιρροή του σατανά. Παρά την πολύ σοβαρή δουλειά που έκανε, δεν του έλειπε το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός. Συνήθιζε να λέει στους πιστούς, «ξέρετε γιατί ο Διάβολος την κοπανάει όταν με βλέπει; Επειδή είμαι πολύ πιο άσχημος από αυτόν». Σε ένα από τα βιβλία του με τίτλο An Exorcist Tells His Story, αποκαλύπτει ότι δεν είχε την εύνοια και την εμπιστοσύνη του κόσμου των κληρικών, πολλοί από τους οποίους τον θεωρούσαν τσαρλατάνο. Αυτό τον έφερε σε αντιπαράθεση με αρκετούς ιερωμένους, έχοντας όμως την στήριξη του Πάπα Ιωάννη Παύλου και αργότερα του Πάπα Βενέδικτου που είχαν και οι δύο παραστεί σε εξορκισμούς. Έλεγε ότι «ο διάβολος μπορεί να είναι αόρατος αλλά στα άτομα που κυριεύει, μπορεί κανείς να δει ξεκάθαρα τον πόνο και τη βλασφημία». Στην τελευταία του συνέντευξη λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του ρωτήθηκε για την πνευματική του κληρονομιά και είπε ότι αυτή συνοψίζεται σε μια φράση: «Είτε με τον θεό, είτε με τον Σατανά».
Οι «παιδόφιλοι του Βατικανού»
Ο Gabriele Amorth δημιούργησε σάλο το 2012, όταν σε συνέντευξή του στην εφημερίδα La Stampa έκανε λόγο για «πάρτι παιδόφιλων στο Βατικανό». Αναφερόμενος στην εμπλοκή της Αγίας Έδρας στην εξαφάνιση την 15χρονης Emanuela Orlandi το 1983, ισχυρίστηκε ότι η απαγωγή του κοριτσιού ήταν ένα έγκλημα σεξουαλικής φύσης. «Οργανώθηκαν πάρτι, με έναν χωροφύλακα του Βατικανού να ενεργεί ως στρατολόγος των κοριτσιών. Στο δίκτυο συμμετείχε διπλωματικό προσωπικό από μια ξένη πρεσβεία στην Αγία Έδρα. Πιστεύω ότι η
Emanuela κατέληξε θύμα αυτού του κύκλου». Η 15χρονη Emanuela Orlandi εξαφανίστηκε το απόγευμα της 22ας Ιουνίου 1983. Ο πατέρας της εργαζόταν ως υπάλληλος της Παπικής Νομαρχίας και η οικογένειά της κατοικούσε στο Βατικανό. Το κορίτσι είχε πάρει το λεωφορείο για να πάει στο μάθημα φλάουτου και δεν επέστρεψε ποτέ. Το ντοκιμαντέρ The Vatican Girl παρουσιάζει όλες τις θεωρίες που εξετάστηκαν μέχρι σήμερα για την εξαφάνισή της και όλες καταλήγουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα απόρρητα έγγραφα και τα κλειστά στόματα ανθρώπων που βρίσκονταν τότε και τώρα στον στενό κύκλο της παπικής εξουσίας.
Η ΤΑΙΝΙΑ
Παρά τις μέτριες κριτικές, η ταινία «The Pope’s Exorcist», ακολουθεί την κλασσική οδό στην παρουσίαση του εξορκισμού, με τις αλλαγμένες φωνές, τα κεφάλια που στριφογυρνούν και την εξωπραγματική φυσική δύναμη που αποκτάει ένας δαιμονισμένος. Είναι επίσης μια ενδιαφέρουσα απεικόνιση ενός ανθρώπους που έζησε για 30 ολόκληρα χρόνια στην υπηρεσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, απαλλάσσοντας βασανισμένες ψυχές από το απόλυτο κακό. Ο Russel Crow που υποδύεται τον Gabriele Amorth είπε για τον άνθρωπο που ενσαρκώνει: «Είχε μια αγνότητα πίστης που του έδινε ένα επίπεδο θάρρους και γενναιότητας να κάνει τη δουλειά. Είναι μια πολύ σκοτεινή επιδίωξη. Έχεις να κάνεις πολύ με ανθρώπους που υποφέρουν βαθιά». Το Χόλιγουντ γυρόφερνε για δεκαετίες την ιστορία του εξορκιστή του Βατικανού αλλά δεν υπήρχε τρόπος να τον προσεγγίσουν, μέχρι που ο ίδιος, λίγο πριν πεθάνει. Παραχώρησε τα δικαιώματα των απομνημονευμάτων του.
