Σε κοιτάζει στα μάτια, με εκείνα τα υπέροχα μεγάλα της μάτια, και αντιλαμβάνεσαι, από την πρώτη στιγμή που την γνωρίζεις, πως αυτός ο άνθρωπος είναι αληθινός και αυθεντικός. Διαθέτει απίστευτο χιούμορ, αυτοσαρκάζεται, μιλά υπέροχα και κυρίως δεν φοβάται κανέναν και τίποτα. Στη ζωή της όλη έμαθε να αγωνίζεται. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Είναι πρωταθλήτρια ενός κλασικού αθλήματος, του άλματος επί κοντώ, ένα άθλημα ψυχολογίας και πολλών αποθεμάτων δύναμης και θάρρους. Αυτό λειτουργεί προστατευτικά στη δική της ζωή, μια ζωή γεμάτη από κάθε άποψη, μια ζωή αγώνα, μια ζωή επιτυχίες και απίστευτες ανατροπές που έμαθε, συνήθισε να διαχειρίζεται με τόλμη, στωικότητα αλλά κυρίως με υπέρμετρη αισιοδοξία.
Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής της, της ψυχής ενός παιδιού, ενός ανθρώπου που μόνο καλά έχεις να πεις όταν την γνωρίσεις. Υποκλίνομαι στη Μαρία Αριστοτέλους. Θυμάμαι πως, κατά καιρούς βλέπω αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ως επί το πλείστον ελλαδικά, για την Κύπρια αθλήτρια του άλματος επί κοντώ που μίλησε ανοικτά για τον δικό της καρκίνο, το δικό της θηρίο, έναν μεταστατικό καρκίνο, ένα σπάνιο καρκίνο, ραβδομυοσάρκωμα που επηρεάζει τον μυϊκό ιστό, και κυρίως σε βρέφη και παιδιά, ένας καρκίνος που μπορεί να εμφανιστεί στα χέρια ή στα πόδια και που στη Μαρία εμφανίστηκε στην περιοχή του προσώπου.
Θυμάμαι τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον γάμο της, έναν γάμο που τον αγκάλιασε όλη η Κύπρος, μια νέα κοπέλα χωρίς μαλλιά και σημάδια στο κεφάλι, χαρούμενη, αγαπησιάρικη, ερωτευμένη.
Έναν άνδρα δίπλα της, τον Ανδρέα της, να τη στηρίζει, να την αγκαλιάζει, να είναι ο άνθρωπός της, και συγκλονίζομαι. Γιατί ακόμη υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι που το παλεύουν, που αγωνίζονται, που ερωτεύονται, που κάνουν σχέδια, αλλά κυρίως δεν φοβούνται να μιλήσουν για την επάρατη ασθένεια, κατά τους γονιούς και τις γιαγιάδες μας, με το όνομά της, να μάθουν για αυτή και να δώσουν τον δικό τους αγώνα, με έναν μοναδικό τρόπο, τον τρόπο της Μαρίας, με αξιοπρέπεια, χιούμορ και λίγη δόση Je m’ en fous. Γιατί τελικά το θεριό θέλει κότσια, θέλει δύναμη, θέλει απαξίωση!
Μια σπάνια περίπτωση
«Έχω ραβδομυοσάρκωμα στη μύτη και έχει κάνει μετάσταση στους λεμφαδένες του λαιμού και στα οστά. Είναι μια μοναδική περίπτωση αφού ο κάθε γιατρός έπρεπε να ξαναδιαβάσει, να εντοπίσει τις εξαιρέσεις και έπειτα να φτάσουμε στη διάγνωση. Όταν ψάχνεις τόσο καιρό, σίγουρα σου περνάει από το μυαλό ότι πιθανόν να είναι κάτι κακό. Η στιγμή της ανακοίνωσης ήταν για μένα ανακούφιση. Οι όγκοι μεγάλωναν, άρα ήξερα ότι αυτό που έχω τρέχει… και έπρεπε να το βρούμε γιατί ο χρόνος θα μου στερούσε την ίαση. Δεν με ένοιαζε, ας ήταν και το πιο επιθετικό και σπάνιο, φτάνει να είχα χρόνο να το αντιμετωπίσω. Δεν φοβήθηκα, περισσότερο από όλους ταράχτηκε η οικογένειά μου».
Η συνάντησή μας έγινε στο Κέντρο Ανακουφιστικής Φροντίδας Αροδαφνούσα, με πρωτοβουλία της Τράπεζας Κύπρου που στηρίζει διαχρονικά τον Αντικαρκινικό Σύνδεσμο Κύπρου, και με την ουσιαστική συνδρομή και παρουσία της ψυχολόγου Κρίστιας Κασάπη.
Μπορεί να μιλάς ώρες με τη Μαρία, να τη βλέπεις στα μάτια, να μην κουράζεσαι να την ακούς, γιατί έχει μια μεγάλη και δυναμική ιστορία να σου πει, μια ιστορία ζωής, αγώνα, πάλης και δύναμης: «Το καλοκαίρι του 2023 ψηλάφησα ένα κουβαράκι στους λεμφαδένες του λαιμού σε μέγεθος φασολιού. Όντας αθλήτρια ξέρω πολύ καλά το σώμα μου, γι’ αυτό και ενήργησα άμεσα. Πήγα στον προσωπικό μου γιατρό ο οποίος με παρέπεμψε για εξετάσεις. Η πρώτη ακτινολόγος μού συνέστησε να διερευνηθεί ξανά σε ένα μήνα. Όμως, ένα καμπανάκι χτύπησε και αμέσως επισκέφτηκα δεύτερη ακτινολόγο η οποία εντόπισε πέντε όγκους. Μέσα στον μήνα που έπρεπε να περιμένω, σύμφωνα με τις συστάσεις της πρώτης ακτινολόγου, αφαιρέθηκε ήδη λεμφαδένας με χειρουργείο και αναμέναμε τη διάγνωση, η οποία ήρθε ένα μήνα μετά. Μεταστατικό ραβδομυοσάρκωμα από τη μύτη στους λεμφαδένες και τα οστά. Ο καρκίνος ήταν πολύ επιθετικός, τετάρτου σταδίου. Άρχισα χημειοθεραπεία στο Ογκολογικό Τράπεζας Κύπρου».
Η μεγάλη ανατροπή
Εκείνη την περίοδο η Μαρία είχε όλο τον κόσμο απλωμένο στα πόδια της. Τέλειωσε τη Νομική Σχολή στην Αθήνα, ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στην οργάνωση και διαχείριση αθλητικών δραστηριοτήτων για άτομα με αναπηρία, έλαβε την άδεια άσκησης του νομικού επαγγέλματος και ξεκίνησε να δουλεύει ως δικηγόρος.
Βρήκε δουλειά στη Λεμεσό, σε εταιρεία real estate και ο αθλητισμός, η μεγάλη της αγάπη, πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Μέχρι που εκείνο το καλοκαίρι του 2023 συνειδητοποίησε πως η ζωή είναι μόνο στιγμές, και μια ασθένεια μπορεί να σου την ανατρέψει, να αλλάξει τα σχέδιά σου, το σώμα, την καθημερινότητά σου, να σε κάνει να δεις ποιοι αξίζουν πραγματικά, τι αξίζει στη ζωή και τι έχει σημασία. «Εκείνο που δεν μπορεί να σου αλλάξει είναι την ψυχή, γιατί η ψυχή θέλει να ζήσει, να μιλήσει, να γελάσει, να δημιουργήσει, να πει αλήθειες και να μην κρυφτεί πίσω από ταμπέλες και ψέμα», λέγει με σθένος και περίσσια δύναμη.
Η Μαρία είναι αγωνίστρια, πάντοτε έκανε τις δικές της επιλογές, ήξερε πού στέκει, έβαζε στόχους και προσπαθούσε με πείσμα και αξιοπρέπεια γι’ αυτούς. Στα 4 της χρόνια γράφτηκε στην ενόργανη γυμναστική αλλά τα παράτησε, γιατί αισθάνθηκε πως δεν ήταν αυτό που ήθελε πραγματικά. Στα 14 στράφηκε στο άλμα επί κοντώ, έχοντας στις αποσκευές της τη δύναμη, την ευλυγισία, την ισορροπία και τη μυϊκή συναρμογή της ενόργανης γυμναστικής. Ήλθαν οι σκληρές προπονήσεις, οι μεγάλες επιτυχίες, πεντάκις πρωταθλήτρια Κύπρου στο επί κοντώ, Βαλκανιονίκης το 2017 στη Σερβία, 12η στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας και 12η στους Μεσογειακούς Αγώνες. Στην ίδια αρένα με τον Μανώλο, τον Εμμανουήλ Καραλή, τον Μανωλάκη της, τη σπουδαία Κατερίνα Στεφανίδη και με προπονητή τον Βασίλη Μεγαλοοικονόμου.
Επέλεξε τη Νομική από παιδί γιατί πιστεύει στα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο δικαίωμα τού καθενός να ζει σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον, να τον αντιμετωπίζουν ως ίσο, να έχει την κατάλληλη ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη την ώρα που τα χρειάζεται. Σε κοιτά στα μάτια και ξέρεις πως σου λέει αλήθειες, δεν κρύβεται, δεν μασά τα λόγια της. Μιλά όμορφα, ωραία, με σωστή διάταξη των λέξεων, χωρίς υπεκφυγές. Θα έκανε σπουδαία καριέρα στη Νομική. «Ο καρκίνος θέλει τόλμη, θέλει θάρρος, θέλει θράσος. Πρέπει να εστιάσεις στο παρόν για να δεις πώς θα διαχειριστείς τα θέματα που προκύπτουν κάθε μέρα. Να παίρνεις τη μέρα, βήμα – βήμα τη φορά, να μην λυγίζεις, να μην μεμψιμοιρείς».
Ο γάμος της Κύπρου
Η περίπτωση της είναι σπάνια, πολύ σπάνια και μια μεγάλη πρόκληση για την ίδια και την ομάδα των γιατρών της. Εμπιστεύεται απόλυτα την ογκολόγο δρα Αναστασία Κωνσταντινίδου, θεωρώντας πως εκείνη και η ομάδα της τη βοηθούν να διαχειρίζεται καλύτερα το ταξίδι προς την ίαση, τη θεραπεία, με την ελπίδα πως το τέλος θα είναι αίσιο. Δίπλα της ο σύζυγός της, ο Ανδρέας, σταθερή αξία στη ζωή της. Τον γνώρισε αμέσως μετά τη πρώτη εγχείρηση, σε μια σύναξη κοινών φίλων. Ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά. Τον περασμένο Ιανουάριο παντρεύτηκαν με παπά και με κουμπάρους και ενώ η Μαρία μπαινόβγαινε για θεραπείες. Ακόμη και χωρίς μαλλιά, μια ουλή στο κεφάλι και με παραπανίσια κιλά, ήταν υπέροχη. Οι λιγοστοί καλεσμένοι έγιναν χιλιάδες που τους αγκάλιασαν με αγάπη και τους ευχήθηκαν κάθε καλό.
Δεν κομπιάζει, δεν φοβάται, δεν μασά τα λόγια της. Τη ρωτώ αν κουράστηκε και μου απαντά όχι. Με ρωτά αν μπορεί να μου δείξει το σώμα της, τις πληγές της, τις ουλές της. Της απαντώ θετικά. «Προτεραιότητά μου είναι να ζήσω, ένα βήμα τη φορά. Κι αυτό πρέπει να σκέφτονται όλοι, όσοι βιώνουν μια τέτοια ασθένεια, να μην φοβούνται να ζήσουν, να βλέπουν τη ζωή θετικά, να μιλούν ανοικτά για το δικό τους βίωμα».
Ο κόσμος έχει ανάγκη να ξέρει
Με κοιτάζει ίσια, δεν είναι αφηρημένη, δεν δείχνει την κούρασή της. Μιλά για τα άπειρα μηνύματα που λαμβάνει από τον κόσμο από τότε που έγινε γνωστό το θέμα της, στην Κύπρο και την Ελλάδα. «Ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη να ξέρει και να μιλά για τον καρκίνο. Εκείνοι που φοβούνται δεν είναι οι ασθενείς αλλά οι δικοί τους, η οικογένεια, οι φίλοι, οι γνωστοί. Άλλοι στέκονται δίπλα σου και άλλοι φεύγουν γιατί δεν ξέρουν πώς να σε χειριστούν, τι να σου πουν».
Της ζητώ να στείλει ένα μήνυμα στον κόσμο, στα νέα παιδιά, σε όλους αυτούς που κάποια στιγμή η νόσος τού αιώνα θα χτυπήσει και τη δική τους πόρτα, την πόρτα του φίλου, του συγγενή, της μητέρας, της γιαγιάς, του παιδιού τους. «Ο καρκίνος δεν είναι ταμπού. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να πούμε τη λέξη, να είμαστε κουμπωμένοι μπροστά στους ασθενείς με καρκίνο, να φοβόμαστε να τον αντιμετωπίσουμε. Υπάρχουν μορφές του καρκίνου που είναι ιάσιμες. Να ενεργούμε άμεσα, χωρίς να φοβόμαστε, χωρίς να σκεφτόμαστε το μέλλον, αλλά το τώρα. Η πρόληψη είναι πάντοτε καλύτερη από τη θεραπεία».
