Τη διαρκή αγωνία, τις απεριόριστες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά, ακόμη και σε βασικά αγαθά όπως η υγεία και την απόγνωσή τους περιέγραψαν στον «Φ» δύο αδέλφια από τον Λίβανο, τα οποία ζουν στη χώρα μας τα τελευταία 40 χρόνια ως παράνομοι μετανάστες.
Οι άνθρωποι αυτοί, ήρθαν μικρά παιδιά με τους γονείς και τα 10 αδέλφια τους και η μόνη πατρίδα που γνώρισαν ποτέ είναι η Κύπρος. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους, μέχρι και σήμερα δεν έχουν καταφέρει να πολιτογραφηθούν.
Ο Σίμος και ο Μιχάλης Ιωάννου μέσω του «Φ» απευθύνουν έκκληση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπως τους βγάλει από το αδιέξοδο που βιώνουν, αφού η μοναδική λύση που τους προτάθηκε από τα αρμόδια υπουργεία είναι να παραμείνουν ακόμη 8 έτη στην Κύπρο, να συμπληρώσουν δηλαδή 50 χρονιά στο νησί μας, για να λάβουν υπηκοότητα.
«Όταν φύγαμε από τον Λίβανο το 1980, είχα μόλις γεννηθεί. Με την οικογένεια μου πήγαμε στη Γερμανία, αλλά επειδή δεν επιτρέπονταν η εργασία στους γονείς μου, αναχωρήσαμε και ήρθαμε στην Κύπρο. Το 1984 φτάσαμε στην Κύπρο, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ήμουν μόλις τεσσάρων ετών. Έναν χρόνο μετά βαφτιστήκαμε όλη η οικογένεια χριστιανοί ορθόδοξοι και έλαβα το όνομά μου», μας ανέφερε ο Σίμος Ιωάννου.
Με τον Λίβανο, εξηγεί, έπαψαν να έχουν δεσμούς. Πλέον δεν έχουν οικογένεια εκεί. «Η Κύπρος είναι η δική μου χώρα. Δεν γνωρίζω κανέναν στον Λίβανο. Ούτε τη γλώσσα. Εδώ πήγα νηπιαγωγείο, Δημοτικό και Γυμνάσιο. Εδώ παντρεύτηκα και έκανα παιδί», υπογράμμισε.
Το 2001, αναφέρει ο Σίμος Ιωάννου, οι γονείς του και τρία (κάτω των 20 ετών) από τα 9 αδέλφια (το ένα απεβίωσε) έλαβαν υπηκοότητα.
Ο κ. Ιωάννου θεώρησε, τότε, πως είχαν τελειώσει τα βάσανά τους και πως είναι όλοι Κύπριοι. «Δεν ξέραμε ότι έπρεπε να κάνουμε χαρτιά», είπε και πρόσθεσε ότι το 2006 συνειδητοποίησε το πρόβλημα, όταν μετά από έλεγχο στην εργασία του, συνελήφθη ως παράνομος μετανάστης με σκοπό να απελαθεί.
«Επενέβη ο τότε υπουργός Εσωτερικών και βγήκα από την φυλακή. Πήγα να φτιάξω τα χαρτιά μου, όμως με έδιωξαν. Μου έλεγαν “πήγαινε πιάσε έγκριση από τον Υπουργό”.
Από τότε αντιμετωπίζω τα ίδια προβλήματα», είπε και πρόσθεσε ότι ήρθε αντιμέτωπος με έναν κυκεώνα γραφειοκρατίας. «Από το ένα γραφείο με έστελναν σε άλλο χωρίς κανένα αποτέλεσμα».
Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα το 2009 μετά το θάνατο της μητέρας τους, όπου εκπλήρωσαν την επιθυμία της να τη θάψουν στον Λίβανο.
«Έλαβα προσωρινή άδεια για να ταξιδέψω και όταν επέστρεψα στη Κύπρο μου δόθηκε εξάμηνη άδεια παραμονής, την οποία δεν μου ανανέωσαν ξανά».
Την ίδια περίοδο, μας αναφέρει, υπέβαλε και αίτηση πολιτογράφησης.
Το 2015 του απάντησαν αρμόδιες Υπηρεσίες ότι απορρίπτουν αιτήσεις πολιτογράφησης καθώς εκκρεμούσαν εξώδικα της Τροχαίας.
«Τα εξόφλησα όλα. Όμως και πάλι δεν έγιναν κάτι», ανέφερε. Οι προσπάθειές του για να εξασφαλίσει νόμιμη παραμονή στην Κύπρο είναι αμέτρητες, είπε, αλλά μάταιες. «Έστειλα επιστολές σε υπουργούς, αλλά δεν μου απάντησαν. Τα τελευταία χρόνια έβαλα ακόμη και δικηγόρο. Πλήρωσα τουλάχιστον €10.000, όμως και πάλι χωρίς αποτέλεσμα».
Στην πάροδο του χρόνου, μας αναφέρει, τα υπόλοιπα τέσσερα αδέλφια του έλαβαν υπηκοότητα και είναι ο ίδιος και ο αδελφός του Μιχάλης που ακόμη προσπαθούν.
Η αβεβαιότητα που βιώνει είναι ό,τι χειρότερο και η αιτία που έχει χάσει τον ύπνο του και που αντιμετωπίζει χρόνιο άγχος και άλλα προβλήματα υγείας.
«Δεν δικαιούμαι ΓεΣΥ και, δυστυχώς, δεν με καλύπτει κανείς, ούτε μετά από το πρόσφατο εργατικό ατύχημα που είχα. Χρειάστηκε να χειρουργηθώ και τρέμω πότε θα έρθει ο λογαριασμός. Πρέπει να υποβληθώ σε ακόμη μια επέμβαση, όμως προσπαθώ να το αποφύγω», είπε με απόγνωση ο Σίμος Ιωάννου και διευκρίνισε πως καταβάλει Κοινωνικές Ασφαλίσεις, όμως, παρ’ όλα αυτά δεν του αναγνωρίζεται κάποιο δικαίωμα.
«Είμαι 44 ετών. Πόσα χρόνια θα ζήσω ακόμη; Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα. Είμαι 15 χρόνια παράνομος», ανέφερε με απογοήτευση και απηύθυνε έκκληση: «Να ζήσω χωρίς τον φόβο ότι θα με πακετάρουν. Θέλω μια κανονική ζωή. Πιστεύω μόνο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να με βοηθήσει».
