Τον κύριο Γιώργο, τον γνώρισα μέσα από την ιδιότητα του ως Βετεράνο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν με τον φωτογράφο Δημήτρη Βαττή, συνεργαστήκαμε για τη δημιουργία του λευκώματος «Οι Ξεχασμένοι ενός Πολέμου» και μπήκαμε στη διαδικασία να εντοπίσουμε, να φωτογραφίσουμε και να συνομιλήσουμε με 24 εν ζωή Κύπριους Βετεράνους του Παγκοσμίου Πολέμου, προτού ο χρόνος το καταστήσει πια αδύνατον.
Διευθετήσαμε την πρώτη μας συνάντηση στο σπίτι του κ. Γιώργου, και τον θυμάμαι να βγαίνει από την κουζίνα, χαμογελαστός, για να μας καλωσορίσει. Καθίσαμε έξω και μιλήσαμε για αρκετή ώρα για τα δύο χρόνια που πέρασε ως διερμηνέας στον πόλεμο, τις κακουχίες, τις περιπέτειες, τη ζωή του, πριν και μετά. Όταν τελειώσαμε, μας φίλεψαν, μαζί με την κ. Ελευθερία του, γλυκό και ζιβανία, φυσικά, και στεναχωρέθηκαν που δεν μπορούσαμε να μείνουμε για φαγητό. Τότε, ήταν 94 ετών, κάτι που αν δεν το ήξερες, δεν θα το πίστευες. Άνθρωπος με ευθεία κορμοστασιά και μυαλό ξυράφι.
Ακολούθως, τον συνάντησα την ημέρα όπου εκθέσαμε αυτό το έργο, όπου σύσσωμη η οικογένειά του, ταξίδεψε από την Πάφο στη Λευκωσία, έτσι ώστε ο κ. Γιώργος, περήφανος, να είναι παρών, μαζί με όσους από τους συμπολεμιστές του μπορούσαν, στην έκθεση που έδωσε, επιτέλους, σε αυτούς τους ήρωες την αναγνώριση και τον σεβασμό που τους άξιζε. Στο τηλέφωνο, μιλούσαμε κάθε τόσο, όταν έπαιρνα να δω πως περνά ο ένας εκ των 24 «παππούδων» μου.
Όταν μου τηλεφώνησε ο κ. Γιαννάκκης για να με ενημερώσει ότι ο κ. Γιώργος έφυγε, μου είπε ότι με θυμήθηκε, επειδή ένιωθε ότι αγαπούσα τον πατέρα του. Και τα δάκρυα μου έτρεχαν ποτάμι για αυτόν τον κύριο που συνάντησα δύο φορές. Και τότε συνειδητοποίησα ότι με κάποιους ανθρώπους, δεν έχει καμία σημασία πόσες φορές συναντήθηκες ή συνομίλησες ή πόσα πράγματα γνωρίζεις για αυτούς. Έρχονται στη ζωή σου για να σου προσφέρουν κάτι πολύτιμο, φτάνει να έχεις τα αυτιά και την καρδιά σου ανοιχτά. Να, λοιπόν, τι αποκόμισα από αυτή τη σπουδαία συνάντηση: Απέναντί μου, είχα έναν Κύριο, παλιάς κοπής, αειθαλή, που με φώναζε κ. Νατάσσα, έναν ευλογημένο οικογενειάρχη με 3 παιδιά, 6 εγγόνια και 5 δισέγγονα, με αυστηρή εργασιακή ηθική, έναν ένθερμο υποστηρικτή της ευγενούς άμιλλας, με ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση, έναν μερακλή της ζωής, έναν εμπνευστή, όπου μπροστά του ένιωθα ταπεινή, και συνάμα διψασμένη, να κάνω αυτή τη ζωή μου αρκετή, αφού ο ίδιος έζησε 100 ζωές. Ευελπιστώ ότι αν πρόσφερα και εγώ κάτι, αυτό να ήταν αγάπη, από μια άγνωστη σε έναν άγνωστο.
Θα σε θυμόμαστε πάντα, κύριε Γιώργο.
