Κραυγή απόγνωσης εκπέμπει 29χρονος, ο οποίος παλεύει να επιστρέψει στην Κύπρο, τη χώρα που θεωρεί πατρίδα του. Πρόκειται για μια συγκλονιστική υπόθεση, θέτοντας στο επίκεντρο τα γραφειοκρατικά και νομικά εμπόδια που αντιμετωπίζουν άτομα που διαμένουν για χρόνια στην χώρα μας, χωρίς κυπριακή υπηκοότητα.
Η περίπτωση του 29χρονου Ιωάννη-Junelle Bebanco είναι μια πονεμένη ιστορία και συνάμα και τραγική. Ο νεαρός βρίσκεται εδώ και 9 μήνες εγκλωβισμένος στις Φιλιππίνες, μια χώρα που του είναι άγνωστη. Χωρίς κάποιο συγγενικό πρόσωπο και χωρίς να μπορεί να επιστρέψει στη χώρα που θεωρούσε πατρίδα του. Όπως αναφέρει στον «Φ», βρίσκεται στο «έλεος του Θεού», απευθύνοντας έκκληση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Νίκο Χριστοδουλίδη, να παρέμβει, ώστε να παρακαμφθούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια που τον κρατούν μακριά από τη χώρα στην οποία μεγάλωσε.
Ο Ιωάννης έφτασε στην Κύπρο το 2004, σε ηλικία 8 ετών με τη μητέρα του που είχε καταγωγή από τις Φιλιππίνες. Μετά την εγκατάστασή τους, η μητέρα του τέλεσε γάμο με Ελληνοκύπριο, έγινε Κύπρια υπήκοος και απέκτησε μαζί με τον σύζυγό της, άλλα δύο παιδιά. Ωστόσο, ο τελευταίος δεν αναγνώρισε ποτέ τον Ιωάννη ως δικό του παιδί. Ο νεαρός έζησε στην Κύπρο 20 χρόνια, φοίτησε σε κυπριακά σχολεία, απέκτησε φίλους και μιλάει άπταιστα την ελληνική γλώσσα. Για εκείνον, η χώρας μας, είναι το σπίτι του.
Μέχρι και την ολοκλήρωση της φοίτησής του από το Λύκειο δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα. Ωστόσο, με την ενηλικίωσή του, ήρθε αντιμέτωπος με ένα τεράστιο νομικό ζήτημα. Δεν μπορούσε να παραμείνει στην Κύπρο αφού δεν ήταν Κύπριος πολίτης. Χρειαζόταν άδεια παραμονής, καθώς οι γονείς του δεν προνόησαν ώστε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα έγγραφα όταν ήταν ανήλικος για να αποκτήσει κυπριακή υπηκοότητα. Τότε ξεκίνησε το μεγάλο μαρτύριο για τον ίδιο.
Όπως εξιστορεί, μόλις τελείωσε το σχολείο το 2014, έκανε αίτημα για πολιτογράφηση με τη βοήθεια δικηγόρου, ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν κατέστη εφικτό καθώς αδυνατούσε να καλύψει τα νομικά έξοδα. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το πατρικό του λόγω οικογενειακών προβλημάτων και άρχισε να εργάζεται περιστασιακά και παράνομα, προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Με τα χρήματα που έβγαζε, νοίκιαζε και συντηρούσε τον εαυτό του για μερικά χρόνια.
Κατά την περίοδο της πανδημίας και για περίπου ενάμιση χρόνο έμεινε άνεργος και με τη βοήθεια φίλων του, κατάφερε να επιβιώσει. Με την πάροδο του χρόνου αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις με την οικογένειά του και το 2021 προχώρησε σε διαβήματα, εξασφαλίζοντας από το υπουργείο Εσωτερικών άδεια εργασίας, χωρίς σφραγισμένο συμβόλαιο. Παρόλα αυτά, το πρόβλημα δεν λύθηκε, αφού η έλλειψη σταθερής εργασίας και το γεγονός ότι είναι υπήκοος τρίτης χώρας, εμπόδιζαν την εξασφάλιση βίζας.
Τον Μάιο του 2023 προέβη σε αίτημα για ανανέωση της παραμονής και της άδειας εργασίας. Αν και αρχικά απορρίφθηκε, καθώς είχε τροποποιηθεί η νομοθεσία όπως ισχυρίζεται και δεν διέθετε σφραγισμένο συμβόλαιο σε δικαιούχο εργοδότη, εντούτοις, μετά από ενέργειες μέσω δικηγόρου, τον Αύγουστο του 2023, το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης ενέκρινε για άλλη μια φορά την άδεια παραμονής και εργασίας του.
Ο 29χρονος όπως υποστηρίζει, αν και είχε καταφέρει να εξασφαλίσει άδεια, δεν κατέστη δυνατό να βρει νόμιμη εργασία για να την αξιοποιήσει. Μάλιστα, από τον Αύγουστο του 2023 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2024 εργαζόταν και πάλι περιστασιακά με ένα μικρό εισόδημα.
Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή
Όλα άλλαξαν όταν ο Ιωάννης αποφάσισε να ταξιδέψει στις Φιλιππίνες με σκοπό, όπως εξιστορεί στον «Φ», να εντοπίσει τον βιολογικό του πατέρα, τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ και δεν ξέρει ποιος είναι. Ένα ταξίδι που έμελλε να του αλλάξει όλη τη ζωή, αφού βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο αδιέξοδο. «Πήρα συμβουλή από δικηγόρο, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι δεν θα είχα πρόβλημα να επιστρέψω στην Κύπρο. Έφτασα στο αεροδρόμιο και τότε με εντόπισε η Αστυνομία και μου ανακοίνωσε ότι είμαι «black list» από την Κυπριακή Δημοκρατία για όσο διάστημα έμενα εδώ». Έτσι, λόγω έλλειψης κυπριακής υπηκοότητας, του απαγορεύτηκε η επανείσοδος στην Κύπρο.
Εγκαταλελειμμένος και απελπισμένος στις Φιλιππίνες
Εκτός του γεγονότος ότι δεν εντόπισε ποτέ τον βιολογικό του πατέρα, βρίσκεται σε μια ξένη χώρα, χωρίς συγγενείς και χωρίς καμία οικονομική υποστήριξη. Η ζωή του στις Φιλιππίνες είναι ένας εφιάλτης όπως αναφέρει στον «Φ». Δεν γνωρίζει τη γλώσσα, δεν έχει κανένα στήριγμα. Καθημερινά παλεύει να βρει τρόπους να συντηρηθεί, με τα συναισθήματα της μοναξιάς και της αβεβαιότητας να τον κατακλύζουν. «Είμαι στο έλεος του Θεού» λέει φανερά απογοητευμένος. «Μεγάλωσα στην Κύπρο, είναι η μόνη πατρίδα που γνωρίζω και τώρα δεν μπορώ να επιστρέψω», δηλώνει συγκινημένος.
Η περίπτωση του 29χρονου είναι ιδιάζουσα. Δεν πρόκειται για έναν παράνομο αλλοδαπό που διέμενε στην Κύπρο χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα, αλλά για έναν άνθρωπο που έζησε και μεγάλωσε στην Κύπρο για 20 χρόνια. Παρά τις προσπάθειές του, το υπουργείο Εσωτερικών, σε επιστολή τον Σεπτέμβριο του 2024, – επιστολή την οποία κατέχει ο «Φ»- ενημερώνει ότι δεν μπορεί να του παραχωρηθεί άδεια εισόδου, παραμονής και εργασίας, υποστηρίζοντας ότι ο νεαρός παρέμεινε παράνομα στη Δημοκρατία για 22 μήνες. Στην επιστολή επισημαίνεται ότι θα πρέπει να διαμείνει στο εξωτερικό για το ίδιο χρονικό διάστημα.
Μέσω του «Φ» ο νεαρός απευθύνει έκκληση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρέμβει προσωπικά σε μια προσπάθεια να βρεθεί λύση στο ανθρώπινο δράμα που βιώνει. Η ιστορία του 29χρονου αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα ότι πίσω από τους φακέλους και τις νομικές διαδικασίες, υπάρχουν ανθρώπινες ζωές που δεν λαμβάνονται υπόψη.
