«Εμείς τα παιδιά αγνοουμένων – και αγνοημένων – από το κράτος, 50 χρόνια μετά, είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε το πένθος τόσων χρόνων, για να ακουστεί και η δική μας φωνή» ανέφερε στον «Φ» η Δέσποινα Γρηγορίου, πρόεδρος της επιτροπής της «1619 Ομάδας Πρωτοβουλίας Παιδιών Αγνοουμένων» που συστάθηκε και δραστηριοποιείται τους τελευταίους μήνες, διεκδικώντας την αναγνώριση και την έμπρακτη κρατική στήριξη, για τα παιδιά και τις συζύγους των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής του 1974.
«Έστω και αν πέρασαν 50 χρόνια, η ψυχή μας είναι ακόμα γεμάτη πληγές που αιμορραγούν», μας είπε η Ντίνα (Κωνσταντία) Αγαπίου μέλος της επιτροπής που επίσης μίλησε στο «Φ» και περίγραψε τις ζοφερές συνθήκες μισού αιώνα κοινωνικού αποκλεισμού, μέσα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον στερήσεων κάθε είδους, για τις πλείστες οικογένειες αγνοουμένων. «Την ώρα που οι συμμαθητές μας, πρόσθεσε, απολάμβαναν την αγκαλιά των γονιών τους, εμείς ήμασταν στα συλλαλητήρια με τη φωτογραφία του παπά μας αγκαλιά. Και στο σπίτι, να βλέπουμε την μάμα μας να κλαίει. Μόνο να κλαίει».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ.
