Το έπος του ’55 δεν έκρυβε στα σπλάχνα του μόνο το Γρηγόρη, το Βαγορή, το Μάτση και τον Καραολή. Έκρυβε ολόκληρο το μεγαλείο της φυλής από το οποίο δεν μπορούσε να απουσιάσει η μάνα, η κόρη, η σύζυγος, η αδελφή.
Η γυναίκα της Κύπρου σ’ αυτό το ηρωικό οδοιπορικό υπήρξε δυναμικά παρούσα. Οι μανάδες της Κύπρου κήδεψαν τους ήρωες – παιδιά τους κρύβοντας το δάκρυ στα βάθη της μαρτυρικής ψυχής του. Δεν το άφησαν να κυλήσει στο μάγουλο για να μην το δει ο Άγγλος δυνάστης, που δεν δίστασε να σκοτώσει στη Λάρνακα τον 7χρονο Δημητράκη Δημητριάδη στις 14 Μαρτίου 1956 στη διάρκεια μαθητικής διαδήλωσης. Και ας ήταν μόνο ένα εφτά χρονών μωρό.
Η «Αγία Λουκία» του Αυγόρου όπως την ονόμασε η μ. Κλαίρη Αγγελίδου στο βιβλίο της με τίτλο «Κωδικός: Αταλάντη», ήταν μια ηρωίδα – μάνα που πότισε με το αίμα της το δέντρο της κυπριακής λευτεριάς. Μια πολύτεκνη μάνα, που στα 32 της χρόνια έπεσε θυσία στο βωμό της λευτεριάς.
Το όνομα της: Λουκία Παπαγεωργίου Λαουτάρη. Ήταν η πρώτη και μοναδική γυναίκα αγωνίστρια που φονεύθηκε από τους αποικιοκράτες, κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Ήταν η μητέρα έξι παιδιών. Στην κοιλιά της είχε το έβδομο. Έστρεψαν τα όπλα σε μια εγκυμονούσα μητέρα, που προσπαθούσε να σώσει ένα ανήλικο από ξυλοδαρμό …
Ήταν Ιούλιος του 1958. Ένα από τα ορφανά παιδιά της ο Χριστόδουλος το 1974 που υπηρετούσε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, χάθηκε σε μια μάχη και για χρόνια ήταν αγνοούμενος. Τα οστά του βρέθηκαν πρόσφατα και το Σάββατο 17 Ιουλίου 2021 στο Αυγόρου έγινε η κηδεία του με τις πρέπουσες τιμές. Σήμερα ο Χριστόδουλος Λαουτάρης είναι στο πάνθεο των ηρώων, αγκαλιά με τη μάνα του.
Η μ. Κλαίρη Αγγελίδου, (που είναι η Αταλάντη στο βιβλίο που προαναφέραμε), γράφει για τη Λουκία και τους νέους της γενιάς της τα εξής:
«Πολεμούσαν για το δίκαιο. Κι ας σκοτώνονταν. Τέτοια αποφασιστικότητα, αλήθεια, πού την βρήκαν; Πού βρήκαν τόση δύναμη; Απειροπόλεμοι. Και δεν είχαν πολεμοφόδια. Τα όπλα λιγοστά, μετρημένα. Τα πιο πολλά τα άρπαζαν από τους Άγγλους στρατιώτες στις ενέδρες ή από αποθήκες τους στρατού, όπως ο Ανδρέας Δημητρίου από τις στρατιωτικές αποθήκες στην Αμμόχωστο, ή από εφόδους σε αστυνομικούς σταθμούς, όπως στον αστυνομικό σταθμό Λευκονοίκου ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την ομάδα του.
Οι ηρωίδες της Κύπρου
Οι γυναίκες ηρωίδες της Κύπρου έβγαιναν στους δρόμους και πετροβολούσαν, όταν οι στρατιώτες έρχονταν για έρευνες στο χωριό ή κυνηγούσαν παιδιά που έκαναν αφισοκόλληση.
Έτσι έγινε στ’ Αυγόρου. Οι Άγγλοι κυνηγούσαν έναν νεαρό αγωνιστή. Η Λουκία Παπαγεωργίου, η ανυπέρβλητη ηρωίδα της Κύπρου, βγήκε έξω από το σπίτι της για να δει τι συμβαίνει. Είχε έξι παιδιά και ήταν πάλι έγκυος. Όταν άνοιξε την πόρτα της αυλής και είδε τι γινόταν, άνοιξε τα χέρια της θέλοντας να προστατέψει τον νεαρό. Την πυροβόλησαν κατάστηθα, χωρίς να σκεφτούν τίποτε.
Ο θάνατός της συντάραξε όλη την Κύπρο. Τέτοια η άνανδρη συμπεριφορά τους. Ούτε όπλο ούτε καν πέτρα ή ξύλο κρατούσε. Τα δυο της χέρια ήταν φτερούγες μάνας για να σώσει το κλωσόπουλό της. Ο άντρας της γύριζε από τα χωράφια με το κάρο του. Είδε την κίνηση έξω από το σπίτι του. Ρώτησε «Τί συμβαίνει;» Ποιος να του πει το τρομερό κακό. Όταν μπήκε στο σπίτι και είδε τη Λουκία νεκρή, έπεσε λιπόθυμος.
Τα παιδιά έκλαιγαν, φώναζαν τη μάνα τους. Οι γειτόνισσες μοιρολογούσαν. Την πήραν στο νοσοκομείο της Αμμοχώστου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός της. Ο Άγγλος στρατιώτης την πυροβόλησε χωρίς να λογαριάσει τίποτα. Βιαιότητα και ανανδρία. Έτσι έπεσε η «Αγία Λουκία», η μητέρα – σύμβολο ανά τους αιώνες. Μετά το τέλος του Αγώνα, ένα από τα κορίτσια της Λουκίας ήταν μαθήτρια της Κλαίρης Αγγελίδου. Με εισήγηση της Αταλάντης, (δηλαδή της Κλαίρης Αγγελίδου), τοποθετήθηκε στο προαύλιο του Γυμνασίου Θηλέων Αμμοχώστου η προτομή της ηρωίδας. Η ίδια έγραψε τους πιο κάτω στίχους: «Να ‘ναι η Λουκία το σύμβολο, να χαράζει το δρόμο της ανιδιοτελούς προσφοράς, το σύμβολο του αγωνιστικού φρονήματος των γυναικών της Κύπρου».
Σίγουρα τώρα θα έχουν γκρεμίσει την προτομή.
Το Γυμνάσιο Θηλέων μετατράπηκε σε τούρκικο σχολείο, βάφτηκε κόκκινο για να θυμίζει την αρπαγή και το δόλο, την αγριότητα, το φονικό».
