«Η προσπάθεια όλων -στρατού, αστυνομίας και Νομικής Υπηρεσίας- ήταν να μετατρέψουν το θύμα σε “θύτη” και τους θύτες σε “θύματα”, για να γλιτώσουν τους δολοφόνους και όλους τους εμπλεκόμενους, οι οποίοι κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι και ατιμώρητοι ανάμεσά μας». Η μάνα-σύμβολο υπομονής, επιμονής, πίστης και θάρρους να στραφεί ενάντια σε θεσμούς, υπηρεσίες και διεφθαρμένους αξιωματούχους, για 19 χρόνια, προκειμένου να αποδείξει πως ο γιος της, Θανάσης, δολοφονήθηκε, μιλά στον «Φιλελεύθερο» και στον Γιάννη Χατζηγεωργίου λίγες μέρες μετά το πόρισμα της θανατικής ανακρίτριας που δικαίωσε τον αγώνα της, αφού αποφάνθηκε πως εκείνος τελικά όντως «στραγγαλίστηκε στις 29/9/2005».
«Ήταν ιερό καθήκον μου να δω, να μάθω, τι έγινε με το παιδί μου. Δεν πίστεψα κανέναν! Το άδικο με έπνιγε, αλλά μου έδινε και δύναμη! Γιατί κανένας δεν μπορεί να ξέρει το παιδί μου, καλύτερα από μένα», λέει η κ. Ανδριάνα Νικολάου στη συνέντευξη –εξομολόγηση ψυχής που δημοσιεύει σήμερα ο «Φιλελεύθερος|», στην κυριακάτικη έκδοσή του.
Πώς έχετε στο μυαλό σας τον Θανάση, κυρία Νικολάου, την ρωτά κάποια στιγμή ο δημοσιογράφος Γιάννης Χατζηγεωργίου. «Ο Θανάσης ήταν ένα εξαιρετικό παιδί, που δεν νομίζω να γεννηθεί άλλο παιδί όπως αυτός. Ήταν χαρισματικός, είχε πολλές αρετές, είχε ήθος… Ουδέποτε χρειάστηκε να του πω να διαβάσει διότι ήταν ένα φιλότιμο παιδί, εξού και τελείωσε το σχολείο του με άριστα, το πανεπιστήμιό του με άριστα, ήταν από τους καλύτερους αρχιτέκτονες, και βιάστηκε να πάει στο στρατό να υπηρετήσει για να ανοίξει μετά το δικό του γραφείο στην Κύπρο. Όλα μου τα παιδιά, και τα τέσσερα -ο Θανάσης μου ήταν ο δεύτερος, στη μέση των τριών αγοριών- είναι καλά παιδιά -εγώ, η μάνα τους, τα γέννησα όλα-, τα αγαπώ όλα, αλλά αυτός είχε μια εξαίρεση. Ό,τι έλεγε είχε σοφία, είχε επίσης πολύ χιούμορ, μιλούσε σωστά κι όταν άκουγε κάτι άσχημο κάπου, απομακρυνόταν. Τώρα βλέπω όλα αυτά τα βίντεο, γιατί έχω πάρα πολλές κασέτες από βίντεο που έβγαζα τα παιδιά μου από μωρά, και… Και τα ξαναζώ! Και κάποτε ξεσπώ σε κλάματα… Και λέω “Θεέ μου, και να γύριζε η ζωή μου πίσω, έστω μια ώρα, σε εκείνα τα χρόνια…”. Βλέπω πόσο χαρούμενα ήταν τα παιδιά μου… Βλέπω τον Θανάση μου…».
*Διαβάσατε όλη τη συγκλονιστική συνέντευξη της κ. Ανδριάνας Νικολάου στη σημερινή έντυπη έκδοση του «Φιλελεύθερου»
