Ο Λοΐζος Πουργουρίδης γράφει για την εξέχουσα αυτή Ελληνίδα της Κύπρου με αφορμή τα δύο χρόνια από τον θάνατό της…
Τη φιλόλογο, την ποιήτρια, τη συγγραφέα, την εκπαιδευτικό, την αγωνίστρια, τη βουλευτή, την υπουργό, την πολυβραβευμένη, την Ελληνίδα… Ύμνησες και τίμησες την αδελφή σου Αμμόχωστο και όλη την Κύπρο. Η πόλη μας ορφάνεψε, η Κύπρος ορφάνεψε. Έφυγες με τον καημό του γυρισμού, στην αγαπημένη μας πόλη, που τόσο λάτρεψες.
Έφυγες σημαδιακή μέρα, πρώτη τ’ Απρίλη, μέσα στη Άνοιξη που μοσχοβολούν οι λεμονανθοί, οι παπαρούνες και οι κίτρινες μαργαρίτες στολίζουν στην πόλη μας, τα χελιδόνια πετούν ελεύθερα και δεν γνωρίζουν σύνορα και είναι οι μόνοι κάτοικοι στα σπίτια μας στην έρημη πόλη.
Πήγες να βρεις τον Τεύκρο (έτσι ονόμασες και τον γιο σου), τον Ευαγόρα, τον Ονήσιλο, τους τόσο γνώριμους σου.
Μας αφήνεις κληρονομιά, τα αγαπημένα ποιήματα και διηγήματα, να σε θυμόμαστε και να θυμόμαστε την πόλη μας και την κατοχή. «Στερνός λόγος», «Εκείνο το σπίτι», «Μάνα», «Νόστιμον ήμαρ», «Το σπίτι της Αμμόχωστος», «Εν αναμονή», «Το μετέωρο γιατί» και άλλα πολλά.
Και η Αλέξια μας να μας τραγουδά τα ποιήματα σου μελοποιημένα από τον Μ. Μελετίου. Αμμόχωστος λεμονανθούσα μου κυρά, Κοιμάσαι χωρίς να υποπτεύεσαι, Παρά θιν αλός κ.ά
Άξια κόρη της μικρής πικρής πατρίδας μας που τόσο αγάπησες. Ας είναι αιώνια η μνήμη σου. «Παρά θιν αλός έζησες τη ζωή σου, είναι στη ν πόλη εντός κλεισμένη η ψυχή σου».
«Καλό σου ταξίδι μεγάλη Κυρά, της πόλης του Ευαγόρα, μαζί μας θα ’σαι νοερά στου γυρισμού την ώρα».
