Ο δρ. Χρίστος Αχιλλέως Θεοδούλου, πρώην μέλος της Γενικής Γραμματείας του ΟΗΕ στο Τμήμα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, γράφει για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία…
Πέρασε ένας χρόνος από τον καιρόν που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Όχι μόνον δεν ελαττώθηκε η ένταση της διαμάχης, αλλά νέους τρόπους διεξαγωγής της προσπαθούν οι εμπόλεμοι να εξεύρουν. Ας δούμε όμως μερικά σημεία που δεν έχουν ίσως τύχει αρκετής ανάλυσης. Πρέπει κάποιος να αναλογισθεί ότι οι Ουκρανοί, πολεμώντας στη χώρα τους, πολεμούν «υπέρ βωμών και εστιών». Πολεμούν για να διαφυλάξουν τη χώρα τους, τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους και ότι έχουν στη ζωή. Είναι φυσικό να μάχονται όσον ανδρεία μπορούν.
Από την άλλη μεριά, για τη Ρωσία, είναι πολύ δύσκολο να πολεμούν σε μια ξένη χώρα, περιστοιχισμένοι από εχθρικές δυνάμεις και εχθρικό πληθυσμό. Και ο τρόπος που η Ρωσία μεταχειρίστηκε την Ευρώπη, την ανάγκασε να πεισμώσει και να φέρεται περισσότερο εχθρικά απέναντί της (βλ. Edward Carr, «Ukraine’s fighting chance», The World Ahead 2023, The Economist, σελ. 13). Μια εξήγηση για τη φιλική στάση της Δύσης απέναντι στην Ουκρανία.
Εκτός από την Ευρώπη, που είναι εχθρική προς τη Ρωσία από την αρχή της διαμάχης, δύο άλλες ξένες Δυνάμεις είναι φιλικές προς τις ρωσικές θέσεις. Και μιλούμε για την Κίνα και την Ινδία. Αλλά και άλλες μη ευρωπαϊκές – δυτικές χώρες υποστηρίζουν γενικά τη Ρωσία, πράγμα που συνηγορεί στην συνέχιση του πολέμου. Ο πόλεμος συνεχίζεται. Απλά, θα έχει ελπίδες να διευθετηθεί, αν όχι μόνον οι εμπόλεμοι αλλά και οι «σύμμαχοί» τους, θα ικανοποιήσουν τα συμφέροντά τους.
