Για τη συνεχή πτώση των αξιών, την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και τη σήψη στην κοινωνία γράφει ο Κυριάκος Πολυκάρπου.
Καθημερινά ακούμε για υποθέσεις βιασμών, χρήσης ναρκωτικών, διαφθοράς, ρατσισμού, χουλιγκανισμού, βανδαλισμών και όχι μόνο. Αυτά είναι τα θέματα επικαιρότητας καθημερινά. Πλέον προκαλεί έκπληξη εάν κάτι από αυτά δεν αναφερθεί στα κεντρικά δελτια ειδήσεων. Αναλύσεις επί αναλύσεων απο τους «ειδικούς». Δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα της κοινωνίας. Καμία όμως ουσιαστική ενέργεια για αλλαγή αυτού του μαύρου σκηνικού.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς γίνεται να βλέπουμε αυτό το σάπιο περιβάλλον καθημερινά και να μην αντιδρούμε σαν άλλοι Μιθριδάτες; Πώς γίνεται να βλέπουμε τους νέους μας να μπλέκουν στα δίκτυα των εμπόρων ναρκωτικών και να μένουμε αμέτοχοι; Πώς ανεχόμαστε αυτή τη σήψη, αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα; Μήπως η ίδια η κοινωνία τα έχει συνηθίσει; Μήπως τα θεωρεί φυσιολογικά σαν μια οικογενειακή βόλτα στο πάρκο ένα απόγευμα Κυριακής;
Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει μια συνεχής πτώση αξιών. Υπάρχει μια συνεχής υποβάθμιση της εκπαίδευσης, του θεσμού της οικογένειας αλλά και μια συνεχής αδιαφορία από το πολιτικό σύστημα για αυτά τα φαινόμενα που στο τέλος της ημέρας τα χρησιμοποιεί και για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι τα πρότυπα της νεολαίας μας σήμερα; Καθημερινά στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης τα παιδιά μας βλέπουν και έρχονται σε επαφή με τους λεγόμενους «influencers», δηλαδή άτομα τα οποία επηρεάζουν είτε ψυχολογικά, είτε σωματικά, είτε σε συνδυασμό, με μόνο σκοπό την απόκτηση κέρδους μέσω των ακολούθων. Αυτά, λοιπόν, είναι τα πρότυπα της σημερινής κοινωνίας. Ελάχιστοι νέοι μας γνωρίζουν ποιος ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης. Αυτά τα ονόματα βαριά και ασήκωτα για εμάς τους κοινούς θνητούς, ακούγονται διαδικαστικά σε ενδοσχολικές τελετές διάρκειας 45 λεπτών που κανείς απολύτως δεν δίνει την απαραίτητη προσοχή. Όσο και αν προσπαθούν οι εκπαιδευτικοί μας, υπάρχει μια άρνηση στο να υπάρξει μια στοιχειώδης προσοχή από τους μαθητές μας. Αυτές οι ενδοσχολικές τελετές πλέον έχουν περάσει στο μυαλό των μαθητών σαν «ελεύθερος χρόνος» όπου θα «χάσουν μάθημα», αγνοώντας ότι ίσως αφήνουν πίσω τα σημαντικότερα των μαθημάτων ζωής που έχει να επιδείξει αυτός ο τόπος. «Μολών λαβέ» απάντησε ο Γρηγόρης, «ου περί χρημάτων τον αγών ποιούμεθα, αλλά περί αρετής» ο Μάτσης. Σε αυτές τις μαγικές λέξεις κρύβεται όλη η ιστορία αλλά και η κατεύθυνση για το μέλλον της χώρας μας.
Ο θεσμός της οικογένειας κλωνίζεται όσο ποτέ άλλοτε. Οι γονείς καθημερινά κυνηγούν την ψευδαίσθηση του πλούτου, του χρήματος, αφήνοντας τα παιδιά στα φροντιστήρια όπου μαθαίνουν επί πληρωμή αυτά που δεν είμαστε ικανοί να τους διδάξουμε εντός των σχολικών μονάδων. Και όταν τελειώσει αυτός ο καθημερινός μαραθώνιος, αντί να υπάρξει μια συζήτηση έστω και την υστάτη μεταξύ των μελών της οικογένειας, όλοι πάνω από ένα smartphone αγνοούν την ύπαρξη ο ένας του άλλου.
Όλα τα πιο πάνω μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως ότι ακούμε είναι απλά η κορυφή σε αυτό το σάπιο παγόβουνο που ονομάζεται κοινωνία. Εάν υπάρχει ελπίδα; Σίγουρα υπάρχει. Και οι μόνοι που μπορούν να το αλλάξουν είναι η νέα γενιά μέσα από την καθοδήγηση, τη συμπαράσταση και την αγάπη όλων μας. Κανένας δεν περισσεύει σε αυτή τη νέα προσπάθεια που πρέπει να γίνει. Πρέπει να γίνει μια εσωτερική αναζήτηση για το ποιοι είμαστε και το πού θέλουμε να ζήσουν οι επόμενες γενιές που θα ακολουθήσουν, ποιο μέλλον θέλουμε να τους χαρίσουμε. Και ποιος ξέρει; Ίσως αυτή η κυριακάτικη βόλτα στο πάρκο να μην είναι μια ουτοπία, αλλά να γίνει η συνήθεια όλων μας.
