Η Ντόρις Κυριακίδου, με αφορμή το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, γράφει πως «οι υπεύθυνοι δεν νιώθουν τις ερινύες να τους κυνηγούν»…
Οι λωτοφάγοι στην ελληνική μυθολογία, ζούσαν σε ένα νησί κοντά στην Βόρεια Αφρική, όπου ήταν ευρύτατα διαδεδομένο το φυτό λωτός. Τα άνθη και οι καρποί του λωτού ήταν η κύρια τροφή των κατοίκων του νησιού, που ονομαζόταν Λωτοφαγίτιδα νήσος. Τα άνθη και οι καρποί του λωτού είχαν την ιδιότητα να ναρκώνουν και να προκαλούν μια ειρηνική απάθεια. Οι κάτοικοι τα έδιναν στους φιλοξενούμενους τους για να μην νοσταλγούν να πάνε στη δική τους πατρίδα. Τους είχαν ναρκωμένους και απαθείς.
Προχωρώντας με ταχύτητα τους αιώνες και ξεπερνώντας τις διάφορες ιστορικά σημαδιακές εποχές του Ελληνισμού, φθάνω στο σήμερα. Στην εποχή του Υδροχόου ο οποίος σύμφωνα με τους αστρολόγους ήρθε για να φέρει τη δικαιοσύνη, την αγάπη, το φως. Φαίνεται ότι για να πέσουν τα τοίχοι της φθίνουσας κατάντιας μας, πρέπει να αφυπνιστούμε ταχέως. Αλλιώς μας περιμένουν, ο μη γένοιτο, κι άλλοι θρήνοι άδικα χαμένων ψυχών.
Διακρίνω ότι στο DNA μας, διέρρευσε μέσω των πολλών κατακτητών, αυτή η τάση της ειρηνικής απάθειας, αφού εδώ και πολλά χρόνια παρακολουθούμε την πτώση του ελληνισμού, την κατάπτωση αυτής της χώρας που έγινε σταθμός αναφοράς σε όλα τα πανεπιστήμια για τον πολιτισμό της και την ακμάζουσα φιλοσοφία της και που σήμερα απλά παρακολουθεί σε αποχαύνωση τα τεκταινόμενα εις βάρος των Ελλήνων και της Ελλάδος. Οι Έλληνες ανεχθήκαμε από τους ίδιους τους Έλληνες που διαπραγματεύονται ως πολιτικοί τη ζωή των απλών πολιτών της Ελλάδος. Γίναμε απαθείς λες και μας νάρκωσαν με ανθούς και καρπούς του λωτού.
Σαν Κύπρια που μεγάλωσα με τον θαυμασμό για την αλματώδη πολιτιστική και πολιτισμική ανάπτυξη της Ελλάδος, που μελέτησα φιλοσόφους και ιστορικούς, που χαιρόμουν σαν μικρή να ακούω τον εθνικό ύμνο και στεκόμουν πρώτη να απολαύσω τις στρατιωτικές και σχολικές παρελάσεις, σήμερα νιώθω ότι έπεσα θύμα των δικών μας διδασκάλων. Διερωτώμαι. Τόση απάθεια πια; Γίναμε υπόδουλοι της δημοκρατίας. Αν είναι δυνατόν! Αντί να κρατά ο δήμος τα ηνία, επιτρέψαμε σε πέντε δέκα οικογένειες Χαζάρων, ελίτ, καμπαλιστών, να κρατούν θεσμικά δήθεν τη ζωή μας, σπρώχνοντας μας να στερούμαστε απόλυτα την ελευθερία μας. Αυτοί είναι εκείνοι που κατακλέψανε τον ελληνικό λαό και τον ώθησαν να φύγει από την πατρίδα του για να βγάλει ένα ανθρώπινο μισθό που να του επιτρέπει να ζει σαν άνθρωπος. Οι δαίμονες της δικής μας Ελλάδος. Αλίμονο. Οι Έλληνες σκύβουν το κεφάλι και δέχονται απαθέστατα τις δολοφονικές πράξεις της πολιτικής ανευθυνότητας. Οι Κρόνιοι πολιτικοί πατέρες μας, τρώνε τα παιδιά τους. Εμάς. Τις οικογένειες μας, τα δικά μας βλαστάρια. Μας στέρεψε η ελπίδα. Δεν κάνουν πια όνειρα τα παιδιά μας. Απλά επιβιώνουν με τους εξευτελιστικούς μισθούς που παίρνουν.
Θρηνούμε τα παιδιά ολόκληρης της Ελλάδος που χάθηκαν άδικα στο τρένο χωρίς επιστροφή. Δυο σιδηροδρομικές γραμμές και όμως το σφάλμα οδήγησε σε τραγωδία. Το ίδιο έργο είδαμε επανειλημμένα και στο Μάτι και ξανά στα Τέμπη. Οι υπεύθυνοι δεν νιώθουν τις ερινύες να τους κυνηγούν. Και παρακολουθούμε τις μαζικές διαδηλώσεις του ταλαίπωρου ελληνισμού που βροντοφωνάζει ειρηνικά τα αίσχη του κράτους. Παρ’ όλα αυτά η Αστυνομία ισχυρίζεται ότι υποχρεούται να κάνει τη δουλειά της, κτυπώντας αλύπητα τους διαδηλωτές. Δικαιοσύνη, εντός ολίγου. Κατά συνέπεια, ποτέ.
