Ο δρ. Νίκος Ερρίκου Ιωάννου κάνει μια αποτίμηση του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών.
Είναι πολύ εύκολο να εστιάσει κάποιος σε ελαττώματα και μειονεκτήματα άλλων όταν επιθυμεί να τους κατακρίνει και βεβαίως αδυνατεί να παραδεχθεί την υπεροχή τους. Αντιθέτως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναγνωρίσει τις δικές του ελλείψεις ή ανεπάρκειες. Αυτό που επετεύχθη στην Κύπρο με την εκλογή του, όντως, ανεξάρτητου υποψηφίου για την Προεδρία, είναι πρωτοφανές και εξαιρετικά ελπιδοφόρο για την Πατρίδα μας. Οι εκλογολόγοι και αναλυτές θα μιλούν επί ώρες με τις βαθυστόχαστες και βαρύγδουπες αναλύσεις τους, αλλά αυτό που μπορεί να αναγνωρίσει όποιος σέβεται την αρμονία των αριθμών, είναι εξαιρετικά απλό γιατί είναι προφανές. Η νίκη εξησφαλίσθη αρχικά από την υπέρβαση των μικρομεσαίων κομμάτων που ένωσαν δυνάμεις και στον δεύτερο γύρο από τον καθοριστικό ρόλο του κόμματος, που ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ κατέταξε αυθαίρετα εκτός «δημοκρατικού τόξου». Το ενθαρρυντικό είναι ότι όσοι συνέβαλαν δεν φαίνεται, τουλάχιστον, δημόσια, να έχουν ζητήσει ανταλλάγματα και ελπίζω αυτό να επαληθευθεί στην πορεία. Από την αφετηρία της θητείας του, ο νέος Πρόεδρος, έχει τη δυνατότητα, κλείνοντας τ’ αυτιά στους κήρυκες του διχασμού και της μισαλλοδοξίας να επιτύχει θαύματα. Θα καταταγεί στους ευεργέτες της Κύπρου, αν κατορθώσει να γεφυρώσει τρεις γενιές. Τη γενιά του διχασμού, τη γενιά της εισβολής και καταστροφής, καθώς και τη νέα, εμφυσώντας ελπίδα, παράδειγμα και προοπτική. Προς τιμήν του, δεν απαρνήθηκε την ιδεολογική και κομματική του προέλευση για να εξαπατήσει τους ψηφοφόρους. Με δεδομένη την πολυσυλλεκτικότητα που τον ανέδειξε στο ύπατο αξίωμα, θα ενισχύσει κατά πολύ την εικόνα και την ικανότητά του για χειρισμούς, αν αναστείλει την πρώην κομματική του ιδιότητα και αποφύγει προσκόλληση σε ένα κόμμα και ακόμη περισσότερο δεν επιχειρήσει να δημιουργήσει νέο με προσωποπαγή χαρακτήρα.
