Ο Κυριάκος Πολυκάρπου υποστηρίζει πως αν θέλουμε να αποκτήσουμε πολιτική ζωή με αξιοπρέπεια, πρέπει να καταλάβουμε πως ο λαϊκισμός είναι σαράκι…
Σ’ ένα Κράτος με πρωτόγονη πολιτική ζωή και με τα κόμματα να ενεργούν με βάση τα στενά και ευρύτερα τους συμφέροντα, ήταν επόμενο ότι ο λαϊκισμός θα έκανε θραύση. Αυτός ο «θεσμός» όμως αποτελεί, σε κάθε περίπτωση, τροχοπέδη για την ανάπτυξη υγιούς πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Κι αυτό γιατί δεν στοχεύει πουθενά αλλού παρά στην ικανοποίηση ακόμα και των πιο παράλογων αιτημάτων. Δεν υπάρχει περίπτωση να διεκδικήσει επαγγελματική τάξη οποιαδήποτε δικαιώματα, χωρίς να βρει συμπαράσταση από ένα ή περισσότερα κόμματα. Τα κόμματα, ουσιαστικά, δεν ενδιαφέρονται για το δίκαιο ή το άδικο των αιτημάτων, αλλά για την προοπτική, μέσω της φραστικής συμπαράστασης και υποστήριξης, να αλιεύσουν ψήφους.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό αυτό. Παραδείγματα πρόσφατα αλλά και παλαιότερα. Όλες οι τάξεις των εργαζομένων ή και των επαγγελματιών γνωρίζουν εκ των προτέρων, ότι στον αγώνα διεκδίκησης αιτημάτων θα συναντηθούν τουλάχιστον με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, χωρίς να αποκλείονται και τα συμπολιτευόμενα, μια και σε τέτοιες περιπτώσεις παρατηρείται γενίκευση του λαϊκισμού, ο οποίος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος, το δίκαιο από το άδικο.
Ασφαλώς δε μια κομματική ζωή, διάτρητη από λαϊκισμό, δεν μπορεί να επικαλείται ίχνος σοβαρότητας. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο δρόμο για να γίνει κανείς βουλευτής ή υπουργός ή Πρόεδρος ή, εν γένει, πολιτικό πρόσωπο πρέπει να ικανοποιεί κάθε αίτημα και της πιο απομακρυσμένης κοινότητας, έστω και φραστικά.
Μα θα ήταν παράλειψη να μην σημειωθούν και οι ευθύνες του ίδιου του πολίτη που αρνείται να αντιληφθεί πως οι κορώνες, οι εξαγγελίες και οι υποσχέσεις συνιστούν υποτίμηση του. Άλλωστε, για να πάρουν όλα αυτά σάρκα και οστά απαιτούνται εκατομμύρια ευρώ που δεν υπάρχουν. Αν λοιπόν θέλουμε να αποκτήσουμε πολιτική ζωή με αξιοπρέπεια, πρέπει να καταλάβουμε πως ο λαϊκισμός είναι ασθένεια και σαράκι. Κι αν δεν πάψουμε να στεκόμαστε στο πλευρό κάθε επαγγελματικής τάξης, χωρίς προηγουμένως να εξετάζουμε το δίκαιον των αιτημάτων της, η κατάσταση θα επιδεινωθεί πιο πολύ. Νοουμένου βεβαίως ότι δεν έχουμε φτάσει στο τελικό στάδιο.
