Η Παναγιώτα Κυριάκου γράφει για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωής σε 57 άτομα, ανάμεσά τους και σε δύο Κύπριους φοιτητές…
Μαύρη μέρα, ξημέρωσε για το νησί μας και την Ελλάδα. Από την ώρα, που ακούστηκαν τα άσχημα μαντάτα για τους δύο φοιτητές, τον Κυπριανό Παπαϊωάννου και την Αναστασία Αδαμίδου, η καρδιά μου ράγισε. Δύο νέα παιδιά, που είχαν τόσα όνειρα και στόχους, να πετύχουν έγιναν όλα τόσο αστραπιαία. Και ένα τεράστιο γιατί, που μένει αναπάντητο! Απαντήσεις, τις οποίες δεν θα δοθούν ποτέ στις οικογένειες των θυμάτων μετά από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Πριν γίνει η σύγκρουση των τρένων, θυμάμαι χαρακτηριστικά την φράση του σταθμάρχη, να λέει «Πάμε και όπου βγεί» αυτό προκάλεσε έντονη αδιαφορία, θυμό και παράλληλα ανευθυνότητα. Γιατί όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπινες ζωές πρέπει και είμαστε συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουμε και όχι το μυαλό μας να αφαιρείται.
Τραγικές φιγούρες; Αυτοί οι γονείς, αδέρφια, σύζυγοι, σύντροφοι, κολλητοί φίλοι, συμμαθητές/ συμμαθήτριες και συμφοιτητές/ συμφοιτήτριες ανάμεναν μία ενημέρωση ότι βρίσκονται στην ζωή ακόμα. Αγωνιούσαν και χτυπούσε δυνατά το φυλλοκάρδι τους! Ο χρόνος σταμάτησε να κυλά! Πώς να τους δώσεις κουράγιο; Τι να τους πεις για να τους συμπαρασταθείς και να τους απαλύνεις τον πόνο;
Ελπίζω οι ηθικοί αυτουργοί που ευθύνονται για αυτήν την τραγωδία να πληρώσουν!
Τώρα πια, δεν είστε πλέον μαζί μας. Ξεχωρίζετε δύο πανέμορφοι αγγέλοι ανάμεσα στους ουρανούς και θα προσεύχομαι αδιάκοπα για την ψυχούλα σας. Φύγατε εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα. Η μοίρα είχε άλλα σχέδια για εσάς. Καλό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων.
