Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από την Κερύνεια, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, γράφει για την ανάγκη ενότητας της κοινωνίας κι όχι διχασμού της, ανατρέχοντας στο παρελθόν…
Σε λίγες μέρες, συμπληρώνονται 49 τόσα χρόνια, από τον θάνατο του Γεωργίου Γρίβα Διγενή. Ο Γρίβας, απεβίωσε στις 27 Ιανουαρίου 1974, στο κρησφύγετο όπου κρυβόταν στη Λεμεσό, στην οικία των Μάριου και Έλλης Χριστοδουλίδη.
Αφορμή για το κείμενο αυτό, εκτός από την συμπλήρωση των 49 χρόνων από το γεγονός αυτό, είναι και η εμμονή κάποιων, οι οποίοι δεν εννοούν να σταματήσουν την αναμόχλευση των παθών! Διαβάζουμε στο διαδίκτυο άρθρα, τα οποία υμνούν τον Γρίβα και κατηγορούν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Αλλά και από την άλλη. Βλέπουμε κείμενα οπαδών του Αρχιεπισκόπου, τα οποία τον θεοποιούν. Και καταδικάζουν ή αναθεματίζουν τον Γρίβα.
Εάν θεωρητικά, υπήρχε μία πλάστιγγα στην οποία θα βάζαμε τα λάθη και των δύο, σίγουρα το βάρος θα έγερνε υπέρ των λαθών του Στρατηγού. Αυτή είναι η δική μου ταπεινή άποψη – πιθανόν να έχω λάθος. Ωστόσο, το κείμενο αυτό, έχει χαρακτήρα συμφιλίωσης. Είναι, μια ταπεινή προσπάθεια επούλωσης των τραυμάτων που υπάρχουν ακόμη στις ψυχές και των μεν και των δε. Ποια η σκοπιμότητα να αναμοχλεύουμε τον διχασμό, 49 χρόνια μετά την καταστροφή της Κύπρου; 49 χρόνια μετά το προδοτικό πραξικόπημα, της 15ης Ιουλίου 74; Που οργανώθηκε εκτός Κύπρου και έδωσε την αφορμή στον Τούρκο να επέμβει, στις 20 Ιουλίου;
Μπορούμε επιτέλους, να βρούμε μία μέση λύση και να σταματήσουμε να τρωγόμαστε αναμεταξύ μας; Μπορούμε να στοχαστούμε τα σοφά λόγια του Διονυσίου Σολωμού; Την στιγμή που η Κύπρος, ως κομμάτι του Ελληνισμού, κινδυνεύει με εξαφάνιση; Ενόψει των υπαρκτών κινδύνων, ποιος ο λόγος, ή ποια σκοπιμότητα εξυπηρετείται, με το να πηγαίνουμε τόσα χρόνια πίσω; Αγιοποιώντας τον έναν και αναθεματίζοντας τον άλλον; Μα, δεν θα ήταν ορθότερον να επικεντρωθούμε στο γεγονός ότι υπήρξαν και οι δύο πρωτεργάτες του αγώνα για ένωση με την Ελλάδα; Αναλογιστήκαμε ποτέ ότι είχαν αρκετά κοινά στοιχεία; Δεν ήταν οι πρωτεργάτες του αγώνα για Ένωση, με τη μητέρα Ελλάδα; Δεν είναι ανοησία, να προσπαθούμε να ζυγίσουμε το βάρος του πατριωτισμού αυτών των δύο πρωταγωνιστών της σύγχρονης κυπριακής Ιστορίας;
Είναι καιρός, να αφήσουμε τους δύο αυτούς ανθρώπους να αναπαυθούν στους τάφους των. Και να επικεντρωθούμε στο μέλλον της χώρας μας και στους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τη βοηθήσουμε, να εξέλθει από τα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν, με τις πολιτικές, τις λανθασμένες και αδιέξοδες πολιτικές, των ως τώρα Προέδρων και των συνεργατών τους. Και να δούμε ενωμένοι πια, τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα, μήπως και σώσουμε ό, τι ακόμη μπορεί να διασωθεί.
