Ο Κυριάκος Πολυκάρπου γράφει για το πώς η κοινωνία μας σήμερα γέμισε με ανθρώπους «ελεύθερους πολιορκημένους» στον σύγχρονο υπερκαταναλωτισμό και παθητική στάση απέναντι στα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας…
Παρακολουθώντας καθημερινά την επικαιρότητα και ενημερωμένος για το κοινωνικό γίγνεσθαι, γίνομαι δέκτης πολλών δυσάρεστων καταστάσεων που έχουν μετατρέψει τον άνθρωπο ως ένα ον όχι που υπάρχει, αλλά που συνυπάρχει (ως άχθος αρούρης, θα έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες). Πιο κάτω, παρουσιάζω τον σύγχρονο ασθενή της σημερινής κοινωνίας μας, τον άνθρωπο και τα προβλήματα που τον περικυκλώνουν. Εν πρώτοις, βρίσκονται οι πολιτικοί που επαγγέλλονται άρτους και θεάματα για το θεαθήναι, επίσης οι εκπαιδευτικοί που ακόμα και οι ίδιοι έχασαν πλέον το πραγματικό νόημα της παιδείας, ακόμα και Πατέρες της Εκκλησίας μας δεν ξεφεύγουν από τη σύγχρονη δίνη προβλημάτων, και τέλος, εμείς οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» άνθρωποι στον σύγχρονο υπερκαταναλωτισμό. Διάγουμε βίο πολυτελή και συνάμα ευτελή, έχουμε στέγη, εργασία, υπεραγορά, τηλεόραση, αυτοκίνητο, χρήμα, χρήμα, χρήμα… και ληγμένες μεγάλες ιδέες.
Τα μεγάλα πιστεύω έχουν χαθεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου ανεπιστρεπτί. Μην αναρωτιέστε γιατί, αφού η καθ’ όλα εύκολη ζωή μας, μας μετουσίωσε σε εφησυχασμένα όντα. Η πλειονότητα της σύγχρονης γενιάς δεν ένοιωσε στο πετσί της την έννοια της δυσκολίας. Ζούμε την παρουσία της απουσίας της ουσίας. Έχουμε χάσει το νόημα της ζωής μας. Παρακολουθούμε παθητικά τις ειδήσεις, με ενδιαφέρον όμως τις ρηχές κουτσομπολίστικες εκπομπές –διότι πλέον μόνο αυτά μας γεμίζουν– και γενικώς πληρούμε όλα τα προσόντα ενός πτωχού πνευματικά ανθρώπου. Αυτό που μας ενδιαφέρει, κυρίως, είναι η ικανοποίηση της σαρκός. Σπαταλούμε το χρήμα στον υπερκαταναλωτισμό και για τις ευτελείς συνήθειες. Έχουμε παραγκωνίσει τα βιβλία σε ένα υψηλό ράφι της βιβλιοθήκης και η εφημερίδα, δυστυχώς, αντικαταστάθηκε από το περιοδικό του συρμού.
Εν συνεχεία, η εσωτερική αναζήτηση, το σαράκι της αγωνίας για την κοινωνία που ζούμε, βρίσκονται σε κατάσταση λήθαργου και αυτό ως φυσικό επακόλουθο έχει την παθητική μας στάση απέναντι στα μεγίστης σημασίας προβλήματα του καιρού μας. Πανδημία, οικονομική κρίση, οικολογικό πρόβλημα, κλιματική αλλαγή, πυρκαγιές, ναρκωτικά, κάπνισμα, κρίση αξιών, σκάνδαλα ολκής, βία, χουλιγκανισμός, τροχαία δυστυχήματα, παραπαιδεία και εν τέλει ίσως και προσωπική κρίση. Αναντίλεκτα, αυτό που πραγματικά μας ενδιαφέρει είναι ικανοποίηση των ατομικών μας συμφερόντων, σχεδίων και αναγκών και έπειτα γαία πυρί μειχθήτω.
Εν κατακλείδι, το μόνο αδιαμφισβήτητο, βάσει των παραπάνω, είναι ότι βολευτήκαμε σ’ ένα κάθισμα που βρίθει προβλημάτων. Έχουμε ντύσει τη ζωή μας με ένα πέπλο μίζερης, αγοραίας ευτυχίας. Ζούμε τη μεγάλη εξάπλωση του «έχειν» και τη συρρίκνωση του «είναι». Έχουμε ρυμουλκηθεί σε έναν κίβδηλο κόσμο ευδαιμονίας και ζούμε με αυτόν. Έχουμε εκτροχιαστεί επικίνδυνα, και τελικά… έχουμε χάσει το νόημα της ζωής μας.
