Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Ο Α. Χατζηαντώνης γράφει για την ηθική στον χώρο της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων.

Δεχόμαστε, ή ας δεχθούμε, ότι η ευημερία ενός κράτους ή έθνους, είναι πολύ σημαντική. Άρα εκείνοι που κυβερνούν το κράτος οφείλουν να αγωνίζονται να εξασφαλίσουν δύο πράγματα: Την ευημερία των πολιτών και τη δόξα τους. Όμως, στην προσπάθειά τους αυτή, δεν πρέπει να περιορίζονται από την Ηθική. Συμπέρασμα: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Πόσο συχνά το διαπιστώνουμε αυτό, φίλοι μου, βλέποντας πώς συμπεριφέρονται σήμερα, οι πολιτικοί ηγέτες και τα κράτη;
Ο Νικολό Μακιαβέλι (1469-1527), στο βιβλίο του «Ο Ηγεμόνας», το οποίο χαρακτηρίζεται πνευματώδες αλλά και κυνικό, υποστήριζε: «Πόσο δύσκολο είναι για ένα λαό, που έχει συνηθίσει να κυβερνάται από έναν ηγεμόνα, να μάθει να διαφυλάττει την ελευθερία του…». Μπορεί να μας φαίνεται αστείο έως και παράδοξο, αλλά…
Κατά τον 16ο αιώνα, οι σύγχρονοι του Μακιαβέλι περιέγραφαν τις πανούργες ενέργειες ως Μακιαβελικές. Η Ιταλική χερσόνησος, τότε, λόγω και της εισβολής του Καρόλου Η’ το 1494, χωρίστηκε σε 5 κέντρα εξουσίας: Το Παπικό κράτος, τη Βενετία, τη Νεάπολη, τη Φλωρεντία και το Μιλάνο. Μήπως μας θυμίζει τις σημερινές Υπερδυνάμεις αυτό;
Ο Μακιαβέλι, που είχε στη Φλωρεντία υψηλό πολιτικό αξίωμα, ανάλωσε 14 χρόνια σε διπλωματικές αποστολές σε διάφορες πόλεις, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει υποστήριξη για τη χώρα του. Στο έργο του «Ο Ηγεμόνας» έγραφε: «Ένας ηγεμών πρέπει να έχει την αγριότητα του λέοντος και παράλληλα την πονηριά της αλεπούς». Δεν χρησιμοποιούσε τα Λατινικά, αλλά τα Ιταλικά, τη γλώσσα του λαού. Σας θυμίζει κάτι αυτός ο… λαϊκισμός;
Στο άλλο μεγάλο του έργο «Discorsi sopra ia prima deca di Tito Livio» καταπιάνεται με τον Τίτο Λίβιο. Ιστορική περιγραφή, που δεν είναι ανάγκη να εξετάσουμε εδώ.
Ο Bertrand Russel έγραψε: «Ο κόσμος έχει γίνει σαν τον κόσμο του Μακιαβέλι». Επίσης, όλοι γνωρίζουμε ότι κατά τον 20ό αιώνα, ο Μουσολίνι παρέμεινε στην εξουσία βασιζόμενος σε δύο στοιχεία: Τον φόβο και την αγάπη του λαού. Σε έναν παράξενο συνδυασμό. Σας ερωτώ: Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες, π.χ. ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιονγκ Ουν, δεν βασίζονται στα ίδια στοιχεία;
Εδώ στη μικρή βραχονησίδα μας, εν έτει 2017, εφαρμόζεται το: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Νομίζω, ναι. Και όχι μόνο στην πολιτική, αλλά παντού. Πώς ο ενδιάμεσος χώρος συνενώθηκε ενόψει εκλογών; ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Αλληλεγγύη, Οικολόγοι, συμφωνούν στα πάντα; Όχι.
Χάριν της εξουσίας, πόσα βλέπουμε να γίνονται; Τα συμφέροντα των Μεγάλων, πώς σχετίζονται με την ηθική; Θυμηθείτε την Συμφωνία Μη Επιθέσεως Ρίμπεντροφ-Μολότωφ (30/9/1938) μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης.
Βλέπετε την αρμονία σχέσεων Τουρκίας-Ρωσίας; Μέχρι και S-400, θα τους δώσουν.
Ο κόσμος, κυριαρχείται λοιπόν, από σκοπιμότητες. Πανούργες ραδιουργίες. Συνωμοσίες. Εμείς τα ζήσαμε, με την ανατροπή Μακαρίου και την τραγωδία που επακολούθησε.
Πού είναι η ηθική;