Μια χώρα για το ψυχιατρείο

Νίκησε η κακία, η μισαλλοδοξία, η αλαζονεία και η ηλιθιότητα.

Την πιο εύστοχη κουβέντα την είπε ο ίδιος ο Τραμπ για την εκλογή του: «Δείτε τι συνέβη! Δεν είναι τρελό;». Ναι, είναι όντως τρελό ένας επικίνδυνος «American Psycho*» κλόουν να γίνεται πλανητάρχης για δεύτερη φορά. Θα μου πείτε, δεν είναι ο μόνος ψυχοπαθής φασίστας που είναι επικεφαλής μιας χώρας, έχουμε ήδη τον Πούτιν ή τον Κιμ, για να αρκεστώ σ’ αυτούς. Είναι όμως ο μόνος που τον έστειλαν στην εξουσία οι πολίτες με την ψήφο τους (το διαστροφικό εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις ακραία αντιδημοκρατικό). Ο εν λόγω Τραμπ-ούκος, ωστόσο, μπορεί να είναι αυτός που είναι, όμως το πραγματικά τρελό είναι το πόσοι τρελοί και ψυχοπαθείς υπάρχουν σαν αυτόν, πολλές δεκάδες εκατομμύρια. Όχι σκουπίδια, όπως τους αποκάλεσε ο Μπάιντεν, αλλά ρατσιστές, φασίστες, κακοί, τρελοί και αλαζόνες που τον πιστεύουν τυφλά και τον ψηφίζουν. Θα μου πείτε (θυμίζω πως η στήλη λέγεται «Minority Report») πως πουθενά η πλειοψηφία δεν έχει πάντα δίκιο, είμαι σίγουρος πως τέτοιοι υπάρχουν κι εδώ, αλλά… όπως να το κάνουμε, είναι τόσο εξωφρενικό αυτό!

Ακόμα και οι μαύροι και οι Λατίνοι τον ψήφισαν αυτή τη φορά, ιδίως οι Πορτορικάνοι, παρόλο που τους πρόσβαλε επανειλημμένως. Ρατσιστικότεροι του ρατσιστή; Προφανώς έπιασε τόπο αυτό που είπε για την παράνομη μετανάστευση: Ότι αν έρθουν κι άλλοι σαν αυτούς, θα τους πάρουν τις «μαύρες» και τις «ισπανικές» δουλειές τους. Θα μου πείτε, εδώ ανησυχούν για τους ξένους οι Κυπραίοι, οι οποίοι δεν καταδέχονται να κάνουν δουλειές που αναλαμβάνουν μόνο τα «μαυρούθκια». Άραγε, όταν τα ίδια τα μαυρούθκια γίνουν κάποτε… ημικυπρούθκια, θα θέλουν κι αυτά, ενδεχομένως, να κλείσουν οι πόρτες; Εκείνοι που πανηγυρίζουν, πάντως, αν μας λέει κάτι αυτό, είναι ο Ερντογάν και ο Νετανιάχου, όσο αντιφατικό κι αν μοιάζει αυτό (στο τέλος θα γίνουν σύμμαχοι;) όπως και ο φασίστας Όρμπαν της Ουγγαρίας ή ο ομοϊδεάτης του Ολλανδός Γκερτ Βίλντερς, η Μελόνι (υποθέτω ότι πανηγυρίζουν στην Κύπρο οι ίδιοι που θαυμάζουν τον Πούτιν, μπλέκοντας τα εθνικοναζιστικά τους με ό,τι θεωρούν συμφέρον για τον τόπο. Α, ναι, άρεσε και στον Αβέρωφ: Βλέπει ευκαιρία πάλι)…

Κατά τα άλλα, με τον δισεκατομμυριούχο Μασκ να είναι από τους μεγαλύτερους τραμπιστές, ο ελεγχόμενος για οικονομική διαπλοκή Αναστασιάδης, με τους Ρώσους ολιγάρχες πελάτες ή τον Σαουδάραβα φίλο του, είναι μάλλον ερασιτέχνης μπροστά στον Τραμπ. Ο Μασκ δεν περιμένει, εννοείται, τίποτα ψωροδιαβατήρια αλλά σοβαρή ανταπόδοση, όπως π.χ. μεγάλες μπίζνες δισεκατομμυρίων με τη NASA. Ο Τραμπ έχει επίσης δηλώσει ότι θεωρεί την εξουσία του προέδρου απόλυτη: Θέλει να απολύσει τους δημόσιους υπαλλήλους και να τους αντικαταστήσει με υποστηρικτές του, θα διορίζει όποιον θέλει ως συνεργάτη του χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο του FBI, θα κόψει τη χρηματοδότηση σε πανεπιστήμια που δεν του αρέσουν και θα παρεμβαίνει στα προγράμματα σπουδών, από το δημοτικό ώς το ανώτατο επίπεδο. Το χειρότερο; Έχει ήδη αρχίσει στον Τύπο η αυτολογοκρισία, κυριαρχεί ο φόβος…

Ο Τραμπ θέλει, λέει, να «γιατρέψει» τη χώρα: Τα ίδια έλεγε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος στην Ελλάδα, που έβαλε τη χώρα στον γύψο για να τη θεραπεύσει. Όλοι οι παρανοϊκοί έχουν ένα κοινό, όπως φαίνεται: Νομίζουν ότι οι άλλοι δεν είναι καλά. Επίσης, έχει δηλώσει ότι θα κάνει μαζικές απελάσεις… Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι που βλέπουν στην εκλογή του μια ευκαιρία, αλλά για εντελώς διαφορετικό λόγο: Θεωρούν ότι με τον Τραμπ το σύστημα εντέλει θα καταρρεύσει, ελπίζοντας στη συνέχεια να μπορέσει να ξαναστηθεί σε πιο υγιή θεμέλια ισότητας. Βασίζονται στη λογική τού ότι, σε ακραίες καταστάσεις, ξυπνά το ένστικτο αυτοσυντήρησης των εξαθλιωμένων, ότι θα ξεσηκωθούν όταν δεν θα έχουν πια τίποτα να χάσουν (παρά μόνο τις αλυσίδες τους, κατά τον Μαρξ). Δεν είμαι πολύ σίγουρος πόσο ισχύει αυτό σήμερα, η καπιταλιστική εξουσία έχει τον τρόπο να αντεπεξέρχεται. Η μέθοδος είναι γνωστή: Ο καπιταλισμός δίνει πού και πού λίγα κοκκαλάκια ελπίδας, κάποιες ψευτοπαροχές ας πούμε, και κρατά τον κόσμο (ημι)ευχαριστημένο με τα λίγα παραπάνω…

Πώς μας αφορά άμεσα η εκλογή αυτού του ανθρώπου; Δεν ξέρω αν θα πάνε άδικα οι θριαμβολογίες του Χριστοδουλίδη, υποτίθεται ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν αλλάζει δραματικά από προεδρία σε προεδρία, όμως είναι μάλλον σίγουρο ότι αυτή τη φορά ο Τραμπ θα μαζέψει γύρω του εκείνο τον εσμό των ακραίων υποστηρικτών του. Υπάρχουν φόβοι ότι θα απουσιάζουν οι νουνεχείς Ρεπουμπλικανοί της πρώτης θητείας για να τον συγκρατούν. Οι ευρωπαϊκές εφημερίδες, πάντως, προβλέπουν διεθνές χάος…

*American Psycho (2000), ταινία τρόμου με τον, ανατριχιαστικό στον ρόλο του, Christian Bale, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Bret Easton Ellis (1991). Να που η πραγματικότητα, με τον ψυχοπαθή Τραμπ, ξεπερνά τη μυθοπλασία: Ήδη από την πρώτη του θητεία, πολλοί ήταν αυτοί που τον ταύτισαν με την ταινία, όπως ευρωπαϊκές και αμερικανικές εφημερίδες σε πρωτοσέλιδα. Κυκλοφορεί ήδη και σε πολυάριθμες εκδοχές για T–shirts, posters και ένα σωρό άλλες εφαρμογές.