Το 1979 ο Σαββόπουλος παρομοίασε την Κύπρο με «ένα σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ» λέγοντας πως «δεν είν’ οικόπεδο που το καταπατούνε ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει, αλλά είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε», παραδεχόμενος την ενοχή της Ελλάδας: «Το άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει». 

Τους στίχους καταλαβαίναν οι πλείστοι. Είχαν περάσει μόνο πέντε χρόνια από την τουρκική εισβολή και την πτώση της χούντας. Τότε, ακόμα και τα 12άρια της Γιουροβίζιον ήταν μία ένδειξη αλληλεγγύης για το τίμημα που πλήρωσε η Κύπρος. Εξάλλου, πριν ακόμα ο εν λόγω διαγωνισμός τραγουδιού μετατραπεί σε τσίρκο, η Ελλάδα έστειλε τη Μαρίζα Κωχ, η οποία σε ένα τραγούδι θρήνο, προσπάθησε να διαφωτίσει για το Κυπριακό: Κάμπος γεμάτος πορτοκάλια/ Που πέρα ως πέρα απλώνεται η ελιά/ Γύρω χρυσίζουν τ’ ακρογιάλια/ Και σε θαμπώνει η αντηλιά/ Στον τόπο αυτό όταν θα πάτε/ Σκηνές αν δείτε στη σειρά/ Δε θα ‘ναι κάμπινγκ για τουρίστες/ Θα ‘ναι μονάχα προσφυγιά…

Τα χρόνια πέρασαν, οι κάμποι δεν έχουν πια πορτοκάλια και οι σκηνές αντικαταστάθηκαν με πύργους. Η κατοχή συνεχίζεται, αλλά δύσκολα μπορεί να δει κάποιος ένα σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ. Κι ο διαγωνισμός της Γιουροβίζιον δεν είναι παρά ένα πανηγύρι, που δεν μπορεί κάποιος να τον πάρει στα σοβαρά, όπως έκανε ο πρώην υπουργός της Ελλάδας, Νίκος Κοτζιάς, ερμηνεύοντας τη χαμηλή βαθμολογία που έδωσε η κριτική επιτροπή της Ελλάδας στο τραγούδι της Κύπρου, ως μέρος μιας γενικότερης προσπάθειας αποκοπής των δεσμών. 

«Πέρα όμως από τον (εύκολο) σαρκασμό εις βάρος της συνωμοσιολογικής διάθεσης και της ιδιοσυγκρασιακής εθνικής ευαισθησίας του κ. Κοτζιά», όπως γράφει ο Δημήτρης Πολιτάκης στη Lifo, «ένα δίκιο μπορεί και να το έχει. Όχι φυσικά ότι αποτελεί σύμπτωμα ή ένδειξη “αποξένωσης” το γεγονός ότι μια επιτροπή δεν έδωσε ούτε τη βάση στο τραγούδι της Κύπρου, αποτελεί όμως κοινό μυστικό ότι το ενδιαφέρον για το λεγόμενο “Κυπριακό”, όσο κι αν αλλάζουν και διαμορφώνονται διαρκώς οι παράμετροί του, φθίνει εδώ και δεκαετίες, ειδικά από τις γενιές μετά τη μεταπολίτευση. Σιγά-σιγά, γινόταν για πολύ κόσμο, κάτι σαν το “μεσανατολικό”, ένα προαιώνιο σχεδόν πρόβλημα χωρίς τέλος και χωρίς λύση. Μια στερεοτυπική (και ως εκ τούτου στρεβλή) εικόνα που επικρατεί για τη Μεγαλόνησο, ως παιδική χαρά ολιγαρχών και ισχυρών του πλούτου ή ως φτωχό μέρος πλουσίων κατοίκων, επίσης δεν έχει βοηθήσει τη διαδικασία “ενσυναίσθησης”. Συνεπώς, έθιξε ένα υπαρκτό ζήτημα η ανάρτηση του Κοτζιά –  ένα ζήτημα που, αντίθετα από το “δωδεκάρι” στην Eurovision, παραμένει ακλόνητο ταμπού». 

Εδώ, δεν κατανοούμε οι ίδιοι τι μας συμβαίνει και θα αναμένουμε από τους Ελλαδίτες να κατανοήσουν και να μας συμπαρασταθούν;