Εκατό μόλις μέτρα χώριζε το ιστιοφόρο από τις ιταλικές ακτές. Ωστόσο, οι μετανάστες που επέβαιναν σε αυτό, κατάφεραν να διασχίσουν τη Μεσόγειο όχι όμως αυτά τα εκατό μέτρα που τους χώριζαν από τη «γη της επαγγελίας». Το πλοίο συγκρούστηκε στα βράχια με αποτέλεσμα να βυθιστεί παρασύροντας στο θάνατο τουλάχιστον 64 ανθρώπους, ανάμεσά τους και 14 παιδιά. 80 μετανάστες επέζησαν αλλά καθώς πολύ μεγαλύτερος αριθμός επέβαινε στο πλοίο σημαίνει πως πολύ περισσότεροι έχουν χάσει τη ζωή τους ή αγνοούνται.
Το ναυάγιο της Κυριακής άνοιξε εκ νέου τη συζήτηση για το μεταναστευτικό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα ζήτημα που προκαλεί τριγμούς και έντονες διαφωνίες ανάμεσα στα κράτη μέλη. Εδώ και χρόνια υπάρχει η ανάγκη για μια πιο αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική, που να λαμβάνει υπόψη της τις ανάγκες όλων των κρατών μελών και που να μην μετατρέπει την περιβόητη «αλληλεγγύη» σε κενά λόγια.
Αντί για αυτό, υπάρχουν διαφορετικές προτεραιότητες και απόψεις ως προς την αντιμετώπιση του προβλήματος. Και δεν είναι μυστικό το ότι οι πλούσιες χώρες του βορρά, στην ουσία αρνούνται να συμβάλουν ισότιμα, αφήνοντας τις χώρες πρώτης προέλευσης να επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος. Η έλλειψη κοινής δράσης είναι εμφανής και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την θεαματική αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών από την Ουκρανία μετά την εισβολή της Ρωσίας. Στην περίπτωση αυτή φάνηκε μια αλληλέγγυα Ευρώπη, που έχει γρήγορα αντανακλαστικά και αποτελεσματικές πολιτικές επίλυσης. Κάτι αποδεικνύει πως όταν η ΕΕ αδιαφορεί δεν είναι επειδή δεν μπορεί αλλά επειδή δεν θέλει.
Η Ευρώπη βρίσκεται και θα συνεχίσει να βρίσκεται αντιμέτωπη με αλλεπάλληλες προσφυγικές κρίσεις τις οποίες, για πολλούς λόγους, δεν μπορεί να αποφύγει αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Την ίδια στιγμή, που όμως καλείται να προστατέψει τα εξωτερικά της σύνορα και να σταματήσει τις παράνομες ροές, έχει να διαχειριστεί το γεγονός πως κάποιοι μετανάστες είναι απαραίτητο. Κάτι που σημαίνει πως όσο σκληρό και αν ακούγεται, υπάρχουν άνθρωποι που τους χρειάζεται και άνθρωποι που όχι.
Το έλλειμα μιας ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής που θα βασίζεται στο αξιακό της πλαίσιο, την αλληλεγγύη και την συνοχή των κρατών μελών της είναι εμφανές. Όσο δεν υπάρχει ένα Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση το κάθε κράτος θα κάνει του κεφαλιού του, προωθώντας τα δικά του συμφέροντα και αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Στο παρελθόν, αυτή η πολιτική στάθηκε εξαιρετικά ζημιογόνα. Είναι πολύ πιθανόν το ίδιο να συμβεί και στο μέλλον.
