Χαμογελούσε χθες όταν του υπεδείχθη ότι τον καλούν να παραιτηθεί. Δέκα μέρες πριν τις εκλογές να του ζητούν κάτι τέτοιο, ακούγεται πολύ εύκολο είπε με εμφανή ειρωνεία ο Πρόδρομος Προδρόμου. Η αλήθεια είναι πως όταν χθες τον καλούσαμε να το πράξει, δεν αναμέναμε ξαφνικά να εμφανιστεί ως κατέχων πολιτική ευθιξία. Κάθε άλλο. Απέδειξε, όμως, για μια ακόμη φορά πόσο λίγος είναι. Ειδικά για πολιτικός προϊστάμενος του υπουργείου Παιδείας. Όπου παιδεία εννοείται η πνευματική καλλιέργεια, η διάπλαση και η ανάπτυξη ήθους πέρα από την παροχή γνώσεων. Και η εμπέδωση του όρου ευθιξία δεν μπορεί να απουσιάζει από το επιδιωκόμενο ήθος.
Δυστυχώς, ο Προδρόμου απάντησε με τρόπο με τον οποίο τσαλαπατά βάναυσα αυτό τον τόσο σπουδαίο όρο, που αποτελεί είδος προς εξαφάνιση στο δύσμοιρο τόπο μας. Απλούστατα, επειδή η ευθιξία δεν λειτουργεί με χρονοδιακόπτη. Δεν εξαρτάται από τους μήνες ή τις ημέρες που απομένουν σε κάποιον να υπηρετήσει σε κάποιο αξίωμα. Ακόμη και μια μέρα θητείας να έχει, αν υποπέσει σε ολίσθημα το οποίο απαιτεί την ανάληψη ευθύνης, οφείλει να το πράξει. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Προδρόμου βαρύνεται με την ευθύνη μιας τρύπιας διαδικασίας, η οποία ανά πάσα στιγμή επέτρεπε σε κάθε ανεύθυνο να προχωρήσει σε διαρροή. Παράλληλα, βαρύνεται και με την ευθύνη μιας τραγικής διαχείρισης όταν η διαρροή έγινε γνωστή.
Δεν μπορεί παρά να επισημάνουμε ότι πέρασε και η χθεσινή μέρα, με πολλούς μαθητές να παραμένουν σε κατάσταση αβεβαιότητας και με σαφώς διαλυμένη ψυχολογία. Τόσο εξαιτίας της οργής που προκάλεσε το περιστατικό της διαρροής, όσο και εξαιτίας της αίσθησης πολλών εξ αυτών ότι, ενδεχομένως, να απέτυχαν στο δεύτερο γραπτό, συνεπεία της σύγχυσης, του άγχους και του εκνευρισμού που τους προκάλεσε το θλιβερό περιστατικό.
Αν την πρώτη ημέρα, χάριν συζήτησης, μπορεί ο Προδρόμου και οι τεχνοκράτες του να επικαλεστούν τον αιφνιδιασμό τους από την αποκάλυψη της διαρροής (αν και είχαν χρόνο να δράσουν στη βάση της λογικής και δεν το έπραξαν) χθες, εξέλειπε κι αυτή η ελάχιστη δικαιολογία.
Είναι απείρως εξοργιστικό το γεγονός ότι ο ανεπαρκής υπουργός και οι φωστήρες του, άφησαν αν διέλθει η χθεσινή μέρα χωρίς να λάβουν κάποιαν απόφαση η οποία να ξεκαθαρίζει το τοπίο στους μαθητές. Να τους απελευθερώνει από το άγχος. Να τους προσφέρει κάποια προοπτική. Χαρακτηριστική η καταγγελία εκπαιδευτικών ότι άλλοι μαθητές εξετάζονταν στο αρχικό δοκίμιο, άλλοι στο εφεδρικό που δόθηκε στη συνέχεια, άλλοι έγραψαν και στα δύο, ενώ μερικές εκατοντάδες έφυγαν από το σχολείο. Πολλοί μαθητές ζητούν να παρακαθίσουν ξανά σε εξετάσεις για να γράψουν σε κατάσταση ηρεμίας. Το υπουργείο της ανεπάρκειας, όμως, τήρησε χθες απόλυτη σιγή…
Μέσα σε όλο αυτό το θλιβερό τοπίο, ξεπετάγεται και η συγκλονιστική ανάρτηση της μαθήτριας που έφυγε από τη χημειοθεραπεία για να παρακαθίσει στις εξετάσεις. Εκεί οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Εκείνο το «Ντροπή» που μας πέταξε κατάμουτρα η Σιαρπέλλα είναι το τελειωτικό κτύπημα…
Η ντροπή είναι πλέον βαριά και ασήκωτη. Δεν απομένει δύναμη να αντικρίσουμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Νιώθεις ότι αν το τολμήσεις, θα πεταχτεί από το βάθος εκείνο το κορίτσι. Και τότε η επιλογή είναι μονόδρομος: Να χαθούμε από προσώπου γης!
Αυτός ο δύσμοιρος τόπος καταρρέει αδιάκοπα. Τα οικοδομήματα των ιδανικών και των αξιών έχουν προ καιρού μετατραπεί σε ερείπια. Η δική μου γενιά, δυστυχώς, απέτυχε. Μόνο να απολογηθούμε στους νέους και στην κάθε Σιαρπέλλα μπορούμε. Για τον κάθε Προδρόμου, τον κάθε Χαμπιαούρη που ανεχτήκαμε να κρατάνε στα χέρια τους ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει κάθε πατρίδα: Τα παιδιά και το μέλλον τους! Ευστοχότατα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μας καλεί «έχε το νου σου στο παιδί…» και ευστοχότατα υπογραμμίζει: «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».
Γονείς, βουλευτές και εκπαιδευτικοί κάντε επιτέλους κάτι. Άστε τα μισόλογα, τις υπεκφυγές και τις δημόσιες σχέσεις. Ανεχθήκατε τρία χρόνια έναν Προδρόμου να επιδεικνύει κτυπητή ανεπάρκεια, με θύματα τα παιδιά. Πότε με τον εγωισμό του για τις τετράμηνες εξετάσεις, πότε με την απόλυτη ανικανότητα στη διαχείριση της πανδημίας και στη λήψη στοιχειωδών μέτρων, πότε με εξωφρενικές σκέψεις για κουβερτούλες ή με χρήση θρανίων αεροδιαδρόμων, πότε με την προκλητική αδυναμία εκσυγχρονισμού της τεχνολογίας στα σχολεία…
Συνειδητοποιήστε ότι μόνο με δυναμικά μέτρα μπορεί να διατηρηθεί αναμμένη η φλόγα της ελπίδας, όποιος και αν είναι υπουργός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Σώστε τα παιδιά!
