Ψήφισα. Ψηφίζω γενικώς. Προεδρικές, βουλευτικές, θρησκευτικές, τοπικούς άρχοντες, μουχτάρηδες, πρόεδρο της τάξης, ό,τι θέλετε, εκεί εγώ, πίσω από την κουρτίνα. Το γεγονός πως ψήφισα στις αρχιεπισκοπικές, όμως, είναι αυτό που ξένισε πιο πολύ φίλους και γνωστούς.
«Σημαδεμένη τράπουλα», είπαν. «Καραγκιοζλίκια με τριπρόσωπα», είπαν. «Δεν σου ταιριάζει», είπαν. Και εν μέρει έχουν δίκιο για όλα. Όμως, υποτιμούν, θεωρώ, το εξής. Ασχέτως αν είσαι άθεος, αλλόθρησκος, πιστός ή τυπικά πιστός (το 90% της Κύπρου, τυπολάτρης δηλαδή), νέος ή γέρος, όλα που συμβαίνουν επηρεάζουν όλους. Τελεία. Πόσο μάλλον ένας Αρχιεπίσκοπος με όλες τις εξουσίες που κουβαλά και σπονδυλωτά η κάθε του πράξη και λέξη θα μετακυλήσει στον καθένα μας. Έχω ευθύνη, άρα. Διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους; Ναι, αλλά αυτό είναι μια άλλη, πονεμένη, ιστορία. Το θέμα μας είναι η αποχή και πώς… από-χι γίνεται αποδοχή.
Διά μέσου των αιώνων η Ορθόδοξη Εκκλησία διαδραμάτισε και σκοτεινό και φωτεινό ρόλο, αναλόγως των περιστάσεων και των προσώπων. Αυτό, ως ενός σημείου, είναι κατανοητό, δεδομένου ότι ο θεσμός ξεπέρασε προ πολλού τα στενά θρησκευτικά του πλαίσια. Και εδώ έγκειται το πρόβλημα. Οι γραμμές ανάμεσα στην κοσμικότητα και την πνευματικότητα θάμπωσαν σιγά-σιγά και η αποστολή μετατράπηκε περισσότερο σε πολιτικό παιχνίδι με παρασκήνια και αμφιλεγόμενες μεθόδους, παρά ένας γνήσιος και διακαής πόθος να σταθεί στο πλευρό του κόσμου σαν φωτεινός καθοδηγητής που έχει ως σημαία το μήνυμα της αγάπης και της ταπεινοφροσύνης του Χριστού.
Ακόμα και σήμερα, τώρα, στις αρχιεπισκοπικές εκλογές. Χωρίς καμία πρόθεση να φωτογραφίσω κανένα – άλλωστε ό,τι έγινε έγινε – έχει καταντήσει σχεδόν «βρισιά» να αποκαλείται παπάς ή ιεράρχης «πνευματικός», όχι με την έννοια του εξομολογητή, αλλά με την έννοια του ανθρώπου που εμβαθύνει στον λόγο του Θεού, στο έργο του Χριστού, στις διδασκαλίες των πατέρων, και να θέλει αυτά να τα μεταλαμπαδεύσει εις ώτα ακουόντων. Αλλά δοξάζεται η κοσμικότητα του ράσου με τα χρυσά μπιχλιμπίδια που αντανακλώνται πάνω στη γυαλιστερή επιφάνεια της λιμουζίνας, το αλισβερίσι με πολιτικούς, με καρχαρίες και μεγαλοεπιχειρηματίες. Θέλετε CEO; Ιδού η κάλπη, ιδού και το πήδημα. Θέλετε Χριστόν; Ψάξτε αλλού, γιατί ανάμεσα στον κόσμο θα βρείτε περισσότερους αγίους. Ζώντες μάλιστα. Που δεν εκοιμήθηκαν. Φτάνει μούχλα.
Η Εκκλησία χρειάζεται επειγόντως εκσυγχρονισμό. Μην τρομάζετε κάποιοι με τη λέξη. Εκσυγχρονισμός δεν σημαίνει απομάκρυνση από την παράδοση. Σημαίνει εξέλιξη της παράδοσης. Αλλιώς, η παράδοση θα καταντήσει πράγμα νεκρό, ένα σκονισμένο κειμήλιο στη βιβλιοθήκη. Το να είσαι χαρούμενος, να έχεις χιούμορ, να παιδιαρίζεις με τα παιδιά, να τσιγκλάς τους έφηβους, να πιάνεις το χέρι του πονεμένου, δεν αποτελούν ένδειξη μη πνευματικότητας. Μάλλον απόδειξη αγάπης προς τον άνθρωπο και ένα «τρικ» για να του μεταδόσεις την αγάπη του Χριστού. Πώς το είπε ο ίδιος; «Μακάριον εστί το διδόναι και όχι το λαμβάνειν».
Άντε, κι είναι και Χριστούγεννα. Καλά να περνάτε.
Ελεύθερα, 26.12.2022.
