Το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ανακοίνωσε την πρώτη Αφροαμερικανίδα πρόεδρο στην ιστορία του. Είναι η Κλοντίν Γκέι, παιδί μεταναστών από την Αϊτή και θα είναι η δεύτερη γυναίκα στην ιστορία του πανεπιστημίου που αναλαμβάνει τη θέση αυτή. Θεωρείται κορυφαία στο θέμα της αμερικανικής συμμετοχής στην πολιτική και εντάχθηκε στο Χάρβαρντ το 2006 ως καθηγήτρια διακυβέρνησης διερευνώντας μια σειρά από ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες διαμορφώνουν τις πολιτικές απόψεις και την ψήφο. Η Γκέι είναι, επίσης, πρόεδρος της πρωτοβουλίας του Χάρβαρντ για την ανισότητα στην Αμερική, η οποία μελετά θέματα όπως οι επιπτώσεις της παιδικής φτώχειας και στέρησης στις εκπαιδευτικές ευκαιρίες και την αμερικανική ανισότητα από μια παγκόσμια προοπτική.
Η Γκέι δεν είναι απόγονος σκλάβων που ζούσαν στην Αμερική, αλλά παιδί Αϊτινών που μετανάστευσαν στη χώρα. Δεν ξέρουμε πολλά για τη ζωή της, αλλά μπορούμε να τη φανταστούμε να ζει σε γκέτο, να προσπαθεί να ενσωματωθεί σε μια ξένη χώρα, με τους γονείς της να ζουν στο περιθώριο και να προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα χωρίς να προκαλούν την προσοχή. Και χάρη στο μυαλό και το πείσμα της, κατάφερε να πορευτεί βήμα – βήμα και να φτάσει να ηγείται ενός από τα πιο prestigious πανεπιστήμια, όπου σε άλλες εποχές η παρουσία της θα θεωρείτο όνειδος.
Μπορεί κάτι ανάλογο να συμβεί στην Κύπρο; Μπορεί κάποιος από τους δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που φτάνουν εδώ να διεκδικήσει μια τέτοια θέση; Να γίνει δήμαρχος της πρωτεύουσας; Να διεκδικήσει την προεδρία του πανεπιστημίου ή ακόμα και της χώρας;
Στο Λονδίνο, ο γιος ενός οδηγού και μιας ράφτρας, μεταναστών από το Πακιστάν, έγινε ο πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος, ενώ πρόσφατα η Βρετανία απέκτησε και τον πρώτο πρωθυπουργό με μεταναστευτική ταυτότητα. Στο Παρίσι, η κόρη ενός ηλεκτρολόγου και γαζώτριας από την Ισπανία, απ’ όπου είχαν διαφύγει επί της δικτατορίας του Φράνκο, έγινε δήμαρχος της πόλης και ονειρεύεται την προεδρία της χώρας. Τα παραδείγματα είναι πλέον πολλά, πέραν από τον αθλητισμό όπου οι εθνικές ομάδες πάντα εμβολιάζονταν από ξένους, αλλά ως εκεί.
Στην Κύπρο κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο αυτή την στιγμή. Οι ξένοι μπορεί να έχουν φτάσει να αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, αλλά ζούνε παράλληλα. Δεν συσχετίζονται, δεν αφομοιώνονται. Είναι οι φτωχοί εργάτες που όταν τελειώνουν την εργασία τους γίνονται αόρατοι για τους ντόπιους. Κάπως έτσι ξεκίνησε και στις χώρες που βλέπουμε σήμερα να αναθέτουν τη διοίκηση του πανεπιστημίου, της πόλης ή της χώρας σε έναν ή μία απόγονο μεταναστών. Η ζωή προχωρά και μας προσπερνά.
Η στήλη θα επανέλθει στις 3 Ιανουαρίου. Καλές Γιορτές.
