Θα μπορούσε να πει κάποιος πως η άλλοτε αποικία παίρνει την εκδίκηση της. Ένας Ινδός γίνεται πρωθυπουργός της χώρας που κάποτε αποτελούσε μια αυτοκρατορία και είχε ως αποικία την Ινδία. Είναι όμως στα αλήθεια έτσι τα πράγματα; Ο Ρίσι Σούνακ, ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας, ναι μεν είναι ινδικής καταγωγής, αλλά δεν αντιπροσωπεύει κάτι άλλο παρά το πρόσωπο του καπιταλισμού. Πολυεκατομμυριούχος, πρώην χρηματιστής, γεννημένος στη χώρα της οποίας την ηγεσία αναλαμβάνει, απόφοιτος της Οξφόρδης και του Stanford, παντρεμένος με κόρη δισεκατομμυριούχου, μεγιστάνα στον τομέα της πληροφορικής. Ο Σούνακ και η σύζυγος του (επίσης ινδικής καταγωγής) φιγουράρουν στη λίστα των πλουσίων με περιουσία που ανέρχεται στα 730 εκατομμύρια.
Την ίδια στιγμή, ο Φράνσις Φουκουγιάμα, επιμένει πως δεν έκανε λάθος όταν στη δεκαετία του ’90 μίλησε για «τέλος της Ιστορίας». Ο διάσημος καθηγητής πολιτικών επιστημών υποστηρίζει πως η φιλελεύθερη δημοκρατία θα επιστρέφει ξανά και ξανά επειδή οι εναλλακτικές είναι κακές. «Γιατί, πολύ απλά, οι άνθρωποι», εξηγεί, «δεν θέλουν να ζουν σε δικτατορικά καθεστώτα, αποδίδουν μεγάλη βαρύτητα στην ατομική ελευθερία τους και εν τέλει, καμία αυταρχική κυβέρνηση δεν μπορεί να τους υποσχεθεί μια κοινωνία που μακροπρόθεσμα θα είναι πιο ελκυστική από μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία».
Ο Φουκουγιάμα αμφισβητεί την οπτική γωνία κρατών όπως η Ρωσία και η Κίνα, που υποστηρίζουν, όπως λέει, ότι διαθέτουν ένα κρίσιμο πλεονέκτημα έναντι της φιλελεύθερης δημοκρατίας, καθώς δεν μπορεί να φθάσει στα ίδια επίπεδα αποτελεσματικότητας σε σύγκριση με το δικό τους μοντέλο, το οποίο δεν δεσμεύεται από τους «περιορισμούς» του Συντάγματος και των νόμων – διότι, πολύ απλά, το «κοστούμι» του νομικού και θεσμικού πλαισίου ράβεται κάθε φορά στα μέτρα του εκάστοτε αυταρχικού ηγέτη που ορίζει τις τύχες της χώρας.
Η πρόοδος των σύγχρονων θεσμών, λέει, δεν είναι ούτε γραμμική ούτε αυτόματη, ενώ παράλληλα θυμίζει ότι στη διάρκεια των τελευταίων 100 ετών έχουν σημειωθεί πολύ σημαντικά «πισωγυρίσματα», όπως η άνοδος του φασισμού και του κομμουνισμού στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα και τα πραξικοπήματα κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970.
Και σε αυτή τη νέα καμπή της ιστορίας εμφανίζεται αισιόδοξος. «Οι πανηγυρισμοί», λέει, «για την άνοδο των ισχυρών κρατών και την παρακμή της φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι πρόωροι. Η φιλελεύθερη δημοκρατία, ακριβώς επειδή κατανέμει την εξουσία και βασίζεται στη συναίνεση των κυβερνωμένων, βρίσκεται διεθνώς σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ό,τι πιστεύουν πολλοί. Παρά τα πρόσφατα κέρδη των λαϊκιστικών κομμάτων στη Σουηδία και στην Ιταλία, οι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη εξακολουθούν να απολαμβάνουν ισχυρό βαθμό κοινωνικής συναίνεσης».
