Σε διάστημα λιγότερο των έξι μηνών 21 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στην άσφαλτο. Τις τελευταίες μέρες τα θανατηφόρα τροχαία είναι καθημερινά. Πως μπορεί μια κοινωνία να το αντέχει; Σε μια δεκαετία, μεταξύ 2008-2019, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, σκοτώθηκαν 645 άνθρωποι. Στα τρία χρόνια που ακολούθησαν, προστέθηκαν άλλοι 50, ίσως και περισσότεροι, άνθρωποι. Συν σοβαροί τραυματισμοί που οδηγούν σε πολύχρονες νοσηλείες και θεραπείες καθώς και μόνιμα προβλήματα. Όλο αυτό πέραν της απώλειας ανθρώπων και την οδύνη που βιώνουν οι δικοί τους έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις, κυρίως γιατί αφορά -σε μεγάλο ποσοστό- άτομα σε παραγωγικές ηλικίες. Δεν μπορεί να περιοριζόμαστε απλά στην καταγραφή των αριθμών λες κι είναι θέμα στατιστικής. Ποιες είναι οι αιτίες, ποιες οι λύσεις; 

Η αστυνομική διαπίστωση, στις πλείστες των περιπτώσεων, είναι πως φταίει ο ανθρώπινος παράγοντας. Η απουσία οδικής συνείδησης, η έλλειψη πειθαρχίας σε κανόνες. Η διαπίστωση αυτή δεν αμφισβητείται. Αποτελεί γεγονός το οποίο θα έπρεπε να γίνει η βάση για μια γενική συζήτηση του θέματος. Πόσο ακόμα θα μετράμε νεκρούς καταγράφοντας τους στα αστυνομικά δελτία; Τι φταίει κι ένας μικρός τόπος όπως ο δικός μας κρατάει πρωτιές στα τροχαία δυστυχήματα; 

Για χρόνια τώρα συζητάμε την τοποθέτηση καμερών στους δρόμους. Μέχρι και τα προσωπικά μας δεδομένα επικαλεστήκαμε για να αποφύγουμε την τοποθέτηση τους. Κι αφού παρατείναμε ακόμα κάποια χρόνια τη συζήτηση, καταλήξαμε στην πιλοτική εφαρμογή τους σε πολύ λίγα σημεία. Έξι μήνες μετά, διαπιστώσαμε πως ναι μεν τα φλας των καμερών αναβοσβήνουν, αλλά δεν μπορεί η διαδικασία να ολοκληρωθεί γιατί υπάρχει πρόβλημα στην επίδοση των εξωδίκων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά υπάρχει και πρόβλημα ευκρίνειας των φωτογραφιών, πράγμα που καθιστά δύσκολη την αναγνώριση των αριθμών εγγραφής. Πως γίνεται να είναι τόσο δύσκολη αποστολή, σχεδόν mission impossible, μία διαδικασία που εφαρμόζεται για δεκαετίες σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης; Χρειάζεται ευρεσιτεχνία; Αν δεν είναι θέμα ανικανότητας, τότε η απάντηση ενδεχομένως να βρίσκεται στη λαϊκή ρήση «όποιος δεν θέλει να πάει στο μύλο…». 

Οι κάμερες δεν είναι πανάκεια. Είναι όμως ένα μέτρο που βλέπουμε πως λειτουργεί. Όταν οι Κύπριοι ταξιδεύουν σε άλλες χώρες, ακόμα και όταν διασχίζουν τις βρετανικές βάσεις ή περνούν στα κατεχόμενα όπου υπάρχουν κάμερες κι αυστηρά πρόστιμα, σέβονται τα όρια ταχύτητας, τα φώτα τροχαίας και τους κανόνες οδικής ασφάλειας. Και ο άγιος φοβέρα θέλει. Αν δεν μπορεί να υπάρξει παιδεία, ας υπάρξουν μέτρα. Μέχρι κάποτε να καταφέρουμε να έχουμε σύστημα μαζικών μεταφορών.