«Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ούτε οι στιγμές, είτε είναι κακές είτε καλές». Μια κουβέντα, την οποία μου λέει ο πατέρας μου από τον καιρό που ήμουν μικρό παιδί. Όταν ήρθε η στιγμή να πάρω τιμόνι στα χέρια μου, την τόνιζε και μου έλεγε «να μεν βουράς, καλύτερα να αργήσεις 5 λεπτά παρά να μεν πάεις ποτέ». Σκεφτόμουν, μα τι μακάβρια πράματα είναι αυτά. Κατάλαβα πόσο βαρυσήμαντη ήταν η κουβέντα αυτή, όταν πια δεν ήταν λόγια αλλά η σκληρή πραγματικότητα. Το αντιλήφθηκα όταν είδα συγγενείς, φίλους και γνωστούς να χάνονται στην άσφαλτο.

«Το παιδί μου από αεικίνητο τώρα είναι καθηλωμένο στο αναπηρικό καροτσάκι, γιατί μπήκε στο όχημα κάποιου που έκανε ράλι». «Όταν μπήκα στο νοσοκομείο σκεφτόμουν πως δεν έπρεπε να τρέχω, ήταν όμως αργά». «Όταν είχαμε το δυστύχημα, σκέφτηκα πως εγώ πρόσεχα ενώ ο άλλος όχι και τώρα εγώ είμαι στο καρότσι και αυτός στο χώμα, αν πρόσεχε και αυτός όλα θα ήταν διαφορετικά». «Ας έρθουν στην εντατική να δουν τι γίνεται, να δουν τι περνάνε οι τραυματίες, οι γονείς. Η μυρωδιά του θανάτου στο ψυχρό δωμάτιο του νοσοκομείου είναι παντού», ανέφερε σε συνέντευξη που μου παραχώρησε, μια μάνα που βίωνε για μήνες τον εφιάλτη, έξω από την εντατική, περιμένοντας να βγει από εκεί ζωντανός ο γιός της. Αυτές οι μαρτυρίες όσων έζησαν οι ίδιοι ή τα δικά τους πρόσωπα τις επιπτώσεις ενός τροχαίου, έχουν μείνει ενδόμυχα μέσα μου. 

Σε παλαιότερη έρευνα που διενήργησε το γραφείο IMR/Πανεπιστήμιο Κύπρου για λογαριασμό του υπουργείου Δικαιοσύνης, αποκαλύφθηκε το προφίλ του Κύπριου οδηγού: ανυπόμονος, απρόσεκτος, ξεροκέφαλος και επικίνδυνος. Καθημερινά στους δρόμους βλέπω αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία που έχουν οι οδηγοί και σκέφτομαι, πόσο ασυνείδητος, πόσο αναίσθητος… Φαντάζομαι πως δεν είμαι η μόνη. 

Την προπερασμένη Κυριακή το απόγευμα, ένας άνθρωπος άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο και ένα παιδί μόλις 7 ετών παλεύει για να κρατηθεί στη ζωή. Το ίδιο βράδυ οδηγός πιάστηκε να οδηγεί στον αυτοκινητόδρομο με 200 χιλιόμετρα. Αν είναι ποτέ δυνατόν, έχει χυθεί τόσο αίμα στην άσφαλτο. Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πίσω από τα πλείστα τροχαία και είναι καιρός να το αντιληφθούμε όλοι και να αποκτήσουμε οδική συνείδηση. 

Αρκεί μια στιγμή επιπολαιότητας για να ντύσει στα μαύρα μια οικογένεια, να πας ή να στείλεις στον τάφο άλλους, να καθηλώσεις ή να καθηλωθείς στο αναπηρικό. Για μερικά χιλιόμετρα, για το καταραμένο κινητό που έχει γίνει προέκταση του χεριού, για δύο ποτήρια αλκοόλ παραπάνω. Το να πιάνουμε τιμόνι στα χέρια μας είναι πολύ μεγαλύτερη ευθύνη από όσο νομίζουμε.