Η εκπομπή του Νίκου Πορτοκάλογλου και της Ρένας Μόρφη, που μπήκε κιόλας στη δεύτερη χρονιά της στην ΕΡΤ, είναι, κατά την άποψή μου, μακράν η καλύτερη μουσική εκπομπή που υπάρχει στην ελληνική τηλεόραση, και ένα από τα πολλά στοιχεία που το αποδεικνύουν αυτό είναι ότι έχει χαμηλή τηλεθέαση!
Την περασμένη Τετάρτη, η εκπομπή είχε δύο φιλοξενούμενους καλλιτέχνες – από τους σημαντικότερους που διαθέτει αυτός ο τόπος: τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.
Τέτοιους… παράξενους συνδυασμούς σκαρφίζεται συχνά ο Πορτοκάλογλου. Εχει το δικαίωμα να το κάνει, διότι (α) ήταν ανέκαθεν ένας σπουδαίος «πειραματικός» καλλιτέχνης, και (β) έχει επιλέξει να συνεργάζεται στην εκπομπή με πολύ σπουδαίους μουσικούς, οργανοπαίκτες.
Η εκπομπή της περασμένης Τετάρτης ήταν από τις καλύτερες των καλυτέρων! Ανέδειξε, μεταξύ άλλων, ότι οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες μπορούν να γεννήσουν θαύματα μεταξύ τους, ακόμα και αν προέρχονται από διαφορετικά είδη μουσικής. Και η Φαραντουρη, και ο Ιωαννίδης, αλλά και ο Ποροτοκάλογλου, τέτοιοι καλλιτέχνες είναι: μπορούν άριστα να ερμηνεύσουν από Θεοδωράκη και Λέναρτν Κοέν, Τσιτσάνη και Μπίτλς, Κατσιμιχαίους και Βαν Μόρισον, Δημοτικά τραγουδια της Κύπρου και της Ελλάδος, και Κάντρι της Αμερικής και Λαϊκά της Καλαβρίας και της Κορσικής!
«Αν κάποιος έκανε ζάπινγκ χθες το βράδυ (Τετάρτη) στην ΕΡΤ και έπεφτε από τη μία πάνω στο Μουσικό Κουτί με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αλκίνοο και από την άλλη πάνω στα ριάλιτι τύπου Σαρβάιβορ, θα σιγουρευόταν ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες που δεν έχουν καμία σχέση η μία με την άλλη» – έγραψε την επόμενη μέρα στο Facebook ο άλλοτε συνοδοιπόρος μου στον Δίεση, Θεόφιλος Δουμάνης, και πόσο δίκιο έχει. Δυστυχώς!
Αν η συγκεκριμένη εκπομπή έκανε τηλεθέαση 70%-80%, η Ελλάδα θα ήταν μια άλλη χώρα, πολύ καλύτερη, συμπληρώνω εγώ!
Όποιος διαβάσει την τελευταία Έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, για το Κυπριακό και καταλήξει στο πάγιο συμπέρασμα ότι «και πάλι τηρήθηκαν ίσες αποστάσεις μεταξύ των δύο πλευρών», είναι σίγουρο για μένα ότι απ’ όλη τη φωτογραφία εκείνης της «προσπάθειας» για λύση, κρατά μόνο αυτό το στοιχείο που, μεταξύ μας, δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία.
Το ότι «οι δύο πλευρές διαφωνούν ακόμα και για τον διορισμό του ειδικού αντιπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ» όπως αναφέρεται στην Έκθεση, ασφαλώς δεν αφορά και εμάς, ε; Προσπαθώ, μάλιστα, να θυμηθώ ποιον ειδικό απεσταλμένο δεν δαιμονοποιήσαμε, και δυσκολεύομαι. Και προβοκατόρικα σκέφτομαι ότι «μόνο εμείς, οι Ελληνοκύπριοι, θέλουμε πραγματική λύση του προβλήματός μας;». Ξέρω ‘γω; Μπορεί όντως να έχω άδικο. Να είμαι λάθος!
Ή το ότι, όπως σημειώνει ο κ. Γκουτέρες, «δεν έγινε δίκαιος διαμοιρασμός των εμβολίων κατά της Covid-19 που εστάλησαν από την ΕΕ στην Κύπρο», και πως μόνο 234.038 δόσεις έχουν παραδοθεί στην τουρκοκυπριακή κοινότητα από τις 1.956.023 δόσεις που παρέλαβαν οι αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν έχει και αυτό άραγε σχέση με τη μη λύση; Δεν ενισχύει το «ας μείνουμε έτσι καλύτερα», που όλο και περισσότεροι το λένε «κλειστά», αλλά ουδέποτε «ανοικτά»;
Είναι ψευδές αυτό που λέω; Είναι ακριβές, αλλά δίχως τη σημασία που του αποδίδουν όσοι από εμάς ενοχλούμαστε; Είναι λάθος μας να αναδεικνύουμε τέτοιες «ανισότητες» και να αποσιωπούμε άλλες κραυγαλέες που συμβαίνουν από την άλλη πλευρά; Όχι βέβαια! Απλώς λέω ότι για να αναδεικνύεις τα κουσούρια του άλλου, πρέπει πρώτα να βεβαιωθείς ότι εσύ είσαι αμόλυντος!
Ε, δεν είμαστε!
Καλή Χρονιά να έχουμε. Χωριστά, όπως είμαστε σχεδόν 48 χρόνια τώρα. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι φέτος θα είναι και μια άγρια προεκλογική χρονιά, όπου όλοι, και πάλι, θα υποσχεθούν λύση. Θυμηθείτε το!
