Μια θεατροποιημένη ανάγνωση του αφηγήματος του ποιητή Χάρη Βλαβιανού «Τώρα θα μιλήσω εγώ» φιλοξενεί από τις 22 Νοεμβρίου και για τέσσερις παραστάσεις ο Πολυχώρος Εστία, σε σκηνοθεσία Άγι Παΐκου.
Ο Χάρης Βλαβιανός δίνει φωνή στην τοξικοεξαρτημένη, νεκρή πια, αδερφή του Μαρίνα.
Συμμετέχουν οι Χριστίνα Γαβριηλίδου, Κατερίνα Σκουφάρη, Γιώργος Κωνσταντίνου.
Το πολύπτυχο συγγραφικό έργο εμπνέεται κυρίως από τα έντονα οικογενειακά τραύματα του συγγραφέα. Τόσο στην ποίηση όσο και στις δύο νουβέλες του «Το αίμα νερό» (σκιαγραφεί την τραυματική σχέση με τους νεκρούς πια γονείς του) και «Τώρα θα μιλήσω εγώ» (δίνει φωνή στη νεκρή αδελφή του).
Τα αφηγήματα αυτά αποτελούν κατά κάποιο τρόπο τα δυο μέρη ενός άτυπου οικογενειακού μυθιστορήματος. Μέσα από τη συμβολική χειρονομία της γραφής, εν είδη εξορκισμού ενός τραυματικού παρελθόντος, ο συγγραφέας επιχειρεί μια συμφιλίωση με τους οικείους του.
Στο έργο «Τώρα θα μιλήσω εγώ» ο συγγραφέας κάνει μια οδυνηρή ενδοσκόπηση της σχέσης ανάμεσα στη συναισθηματικά απόμακρη μητέρα του και την αδελφή του, Μαρίνα Μονκάντα Ντι Μονφόρτε [γεν. Μαρίνα Βλαβιανού] (1967-2016). Η συγκρουσιακή αυτή σχέση φαίνεται να έσπρωξε την αδελφή του στην πλήρη εξάρτηση από τα ναρκωτικά, προκαλώντας τον θάνατό της σε νεαρή ηλικία. Στο κείμενο, η Μαρίνα μιλά σε πρώτο πρόσωπο και παρουσιάζει ένα πανόραμα της δύσκολης ζωής της, επιμένοντας στην καθοριστική σχέση της με τη μητέρα της, αναδεικνύοντας τα στοιχεία που την έφεραν μέχρι τον εθισμό και την εξάρτηση.
Σκιαγραφημένη ως ιδιαίτερα τοξική, η μητέρα της Μαρίνας (και του συγγραφέα), φαίνεται να διαθέτει έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία, αρνούμενη να αναλάβει τις γονικές της ευθύνες, ζώντας απερίσκεπτα και επιπόλαια, χωρίς να υπολογίζει ούτε τίμημα, ούτε και συνέπειες. Χειριστική και αλαζονική, στέκεται μονίμως εμπόδιο στην προσπάθεια της κόρης της να βρει– εντός της– εμπιστοσύνη στον εαυτό της, αλλά και κάποιο ίχνος στοιχειώδους προσωπικής αξίας.
Μιλώντας με συνταρακτική αμεσότητα και ειλικρίνεια, η ηρωίδα (η οποία μιλά μετά το τραγικό της τέλος, ως ένα είδος φαντάσματος) δεν διστάζει να κατηγορήσει ευθέως τη μητέρα της αποδίδοντάς της βαριές ευθύνες. Οι αυτοκαταστροφικές επιλογές της, προκύπτουν ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας ζωής στερημένης από τη μητρική αγάπη. Φέρει ένα τραύμα βαθύ και ανεπούλωτο και αναζητά τη θαλπωρή μίας εστίας αλλά δεν βρίσκει παρά μόνο θλιβερά υποκατάστατα.
Αποκομμένη κι αποξενωμένη, τριγυρίζει σε κοινότητες απεξάρτησης και δεν παύει να υποτροπιάζει και να ξανακυλά διαγράφοντας κύκλους που δεν οδηγούν πουθενά. Ο εθισμός της και οι αυτοκαταστροφικές επιλογές της, προκύπτουν ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας ζωής με απόντα πατέρα και σκανδαλωδώς αδιάφορη μητέρα. Διαφαίνεται επίσης πως είναι η συμπεριφορά της μητέρας της που οριοθετεί την αρχή, την αιτία και το (κατά τραγική ειρωνεία – λυτρωτικό) αναπόφευκτο τέλος των τραυμάτων. Άλλωστε, στην κλασική Φροϋδική ψυχολογία, η μητέρα είναι το πρώτο αντικείμενο αγάπης, ο πρώτος «σημαντικός άλλος». Είναι η σχέση μαζί της που προδιαγράφει τη μετέπειτα πορεία και τον τρόπο που θα δομηθεί ο ανθρώπινος ψυχισμός.
Η μητέρα βλέπει πάνω στην τοξικομανή κόρη την πιο απτή απόδειξη μιας τραγικής αποτυχίας και προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις επαφές μαζί της. Στα μάτια της, η Μαρίνα είναι μίασμα και απόβλητη, δεν δικαιούται συμπόνια και περίθαλψη γιατί αμαυρώνει την εικόνα της οικογένειας. Επιπλέον, κηλιδώνει την υπόληψη της μητέρας, που θέλει να απολαμβάνει γόητρο και κύρος στην «καλή κοινωνία».
- Λευκωσία, Πολυχώρος Εστία. Παραστάσεις: 22, 24, 29 Νοεμβρίου και 1η Δεκεμβρίου (Παρασκευή 8.30μ.μ., Κυριακή 7μ.μ.), 97790533
