Ο Κύπριος ερμηνευτής Δημήτρης Φανής, παρουσιάζει σε δύο διαδοχικές μουσικές παραστάσεις, ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της μουσικής μας, αυτό της παράδοσης, αυτόν τον ανεκτίμητο θησαυρό που μας κληροδοτήθηκε και που αποτελεί μια αστείρευτη πηγή από την οποία αιώνες τώρα, αντλούμε μουσική και λόγο.
Μια μεγάλη ομάδα καλλιτεχνών ενώνουν το ταλέντο τους γι’ αυτό το υπέροχο μουσικό ταξίδι, η παράσταση με τίτλο «Ρίζες» παρουσιάζεται στο τέλος του μήνα σε Λεμεσό και Λευκωσία, με τη συμμετοχή της Ασπασίας Στρατηγού, της Φιλαρμονικής Μέσα Γειτονιάς υπό τη διεύθυνση του Πάρη Ξάνθου και 7μελούς ομάδας εξαίρετων μουσικών.
Περιλαμβάνει χρώματα και αρώματα από τη Σμύρνη και τη Θράκη, από τον Πόντο και την Κρήτη, από την Ήπειρο μέχρι τα δωδεκάνησα, τη Μακεδονία και την Κύπρο.
Συναυλίες
- Δευτέρα, 30 Οκτωβρίου Λεμεσός, Παττίχειο Θέατρο, 8.30μ.μ. TicketHour
- Τρίτη, 31 Οκτωβρίου, Λευκωσία, Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου, 8.30μ.μ. TicketHour
TicketHour. Πληροφορίες: 99650187
Συντελεστές
- Aπόδοση: Φιλαρμονική Μέσα Γειτονιάς υπό τη διεύθυνση του Πάρη Ξάνθου, με τη σύμπραξη επτά εκπροσώπων της παραδοσιακής και λαϊκής μουσικής: Σαντούρι, κανονάκι, βιολί, μπουζούκι, λαούτο όπως επίσης κρουστά και μπάσο.
- Ερμηνευτές: Δημήτρης Φανής, Ασπασία Στρατηγού.
- Ενορχηστρώσεις: Νεοκλής Νεοφυτίδης
- Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Φανής
«Ρίζες»
Ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της μουσικής μας, είναι αυτό της παράδοσης. Η ελληνική μουσική παράδοση αποτελείται από το δημοτικό, το Κρητικό, το Μικρασιάτικο, το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι. Αναφέρουμε ξεχωριστά την κυπριακή δημοτική μουσική, την οποία θεωρούμε αναπόσπαστο μέρος του Ελληνικού πολιτισμού, με ίδιες καταβολές με εκείνες της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, πλην όμως με δικές της ιδιαιτερότητες. Αντιλαμβάνεται κανείς τον πλούτο και το εύρος αυτής της κληρονομιάς. Είναι μια αστείρευτη πηγή από την οποία αντλούνται εδώ και αιώνες, πολύτιμοι θησαυροί μουσικής και λόγου.
Το δημοτικό τραγούδι είναι το αποτύπωμα του συναισθηματικού κόσμου του λαού. Οι ρίζες του αρχέγονες. Η μουσική, ο λόγος και ο χορός αποτελούν τα κυρίαρχα εκφραστικά του μέσα.
Το παραδοσιακό τραγούδι της Κύπρου κρατήθηκε αλώβητο θα μπορούσε να πει κάποιος μέσα στο πέρασμα του χρόνου, παρά τις αντιξοότητες. Αποτέλεσε ουσιαστικό στήριγμα του λαού για ψυχολογική κι εθνική επιβίωση, μέσα σε συνθήκες σκλαβιάς και καταπίεσης. Συνδέθηκε στενά με την μουσική της μητροπολιτικής Ελλάδας, του Βυζαντίου αλλά και των ελληνικών νησιών. Επηρεάστηκε και ήταν απολύτως λογικό από το πέρασμα ξένων κατακτητών που πέρασαν από το νησί. Τραγούδια, χοροί, ύμνοι και παραδοσιακές φωνές, διαμορφώθηκαν μέσα από γεγονότα και πολιτισμικές επιρροές και αποτελούν την πεμπτουσία της ψυχής του λαού της Κύπρου.
Το Κρητικό τραγούδι είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές εκφράσεις του λαϊκού πολιτισμού της Κρήτης. Τα ποιητικά «ριζίτικα», η μακρόσυρτη ρίμα που αφηγείται ιστορικά γεγονότα, οι ατέλειωτες μαντινάδες, οι μπαλάντες για τους εμβληματικούς έρωτες, τους άδικους θανάτους και τις θαλασσινές περιπέτειες και τα σατυρικά τραγούδια, αποτελούν τον γαλαξία της Κρητικής μουσικής.
Από την αρχαιότητα τα Μικρασιατικά παράλια υπήρξαν σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών. Αυτή η κοσμοπολίτικη φύση αποκαλύπτεται στη μουσική η οποία συνδυάζει με εξαιρετικό τρόπο τα ελληνικά και τα ξένα στοιχεία, τα οποία με το πέρασμα των αιώνων αναμείχθηκαν, δουλεύτηκαν και αφομειώθηκαν με αποτέλεσμα να δώσουν το ιδιαίτερο Σμυρναίικο τραγούδι. Το τσιφτετέλι, το χασάπικο και το ζειμπέκικο μπορούν άνετα να χαρακτηρισθούν μικρασιάτικοι χοροί.
Το ρεμπέτικο είναι απότοκο της ελληνικής μουσικής παράδοσης, του δημοτικού και του κλέφτικου τραγουδιού, αλλά και του Σμυρναίικου. Τα θέματα του παρμένα αφενός από τον έρωτα, αφετέρου από τις κοινωνικές ιδιαιτερότητες των αρχών του 19ου αιώνα. Η δυναμική που έχει αυτό το είδος μέχρι και σήμερα, φαίνεται από την σημαντική ενέργεια της Unesco να το κατατάξει στον κατάλογο των παγκόσμιων μνημείων άϋλης πολιτιστικής κληρονομιάς.
Το λαϊκό τραγούδι είναι αυτό που ουσιαστικά διαδέχεται το ρεμπέτικο και προέρχεται απ’ αυτό καθώς επίσης και απ’ όλα τα υπόλοιπα που προηγήθηκαν. Με γλώσσα απλή, χωρίς επιτηδευμένα λεκτικά σχήματα και θεματολογία προσαρμοσμένη στην μεταπολεμική πραγματικότητα του 1950. Η μετανάστευση, η φτώχεια, ο εμφύλιος αλλά και ο αιώνιος έρωτας.
Όλο το πιο πάνω πολύτιμο υλικό, παρουσιάζεται σε μια μουσική παράσταση με τον τίτλο «Ρίζες».
