Εκεί όπου η αντιπαράθεση κορυφώνεται στο συναπάντημα με τους «θανάσιμους» εχθρούς, για τα μάτια του κόσμου, πολλές φορές δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλά τα φαινόμενα απατούν. Υπάρχει και η άλλη όψη πίσω από την οποία περικλείονται συμφέροντα που επισκιάζουν την αντιπαλότητα. Χαμένοι με ότι συνεπάγεται είναι πάντα οι μικροί που δεν χωράνε στην Λίγκα των μεγάλων και συνάμα -όπως λέγεται- χωρίς τους μικρούς δεν θα υπήρχαν οι μεγάλοι. Αλληλένδετη συνύπαρξη και ο κανόνας με τις εξαιρέσεις του. Και αν στο τέλος, η σύγκρουση των μεγάλων είναι αναπόφευκτη, οφείλεται στην μοιρασιά και στην πλεονεξία. Αυτό είναι το παιχνίδι και οι ιστορικοί -ερευνητές κι’ αναλυτές- το γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον. Στην παγκόσμια σκακιέρα δεν υπάρχουν φιλίες, αλλά, εκατέρωθεν συμφέροντα που εκάστοτε τις καθορίζουν. Όποιος δεν το γνωρίζει είναι το λιγότερο αφελής και ζει στο δικό του ροζ συννεφάκι.
Φαινόμενο το οποίο συναντάμε στο καθημερινό κοινωνικό-επαγγελματικό αλισβερίσι σε ατομικό επίπεδο και λίγο παραπέρα σε συλλογικό μέσα από την τοπική και κομματικοπολιτική κοινότητα και εκτός συνόρων σε επίπεδο κρατών. Τα παραδείγματα πάμπολλά, μέσα από την ιστορία καθώς και την καθημερινότητα.
Με αφορμή την πολεμική σύρραξη Ρωσίας-Ουκρανίας και πέραν από τις διαφορές των δύο χωρών, στον ορίζοντα ξεπροβάλλει και το κέρδος που προφανώς θα αποκομίσουν οι ΗΠΑ από αυτή την εξέλιξη. Όσο και αν αντιτίθεται στην ρωσική ενέργεια, στον ορίζοντα διαφαίνεται πως ίσως να είναι και η πλέον κερδισμένη. Αφενός, από την κατακόρυφη εκτόξευση στις πωλήσεις των οπλικών της συστημάτων προς τις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, οι οποίες αναμένεται να αυξήσουν αισθητά τον αμυντικό προϋπολογισμό τους για να αποφύγουν έναν ενδεχόμενο ακρωτηριασμό ανάλογο της Ουκρανίας. Αφετέρου, από την αναμενόμενη αύξηση στις εξαγωγές υγροποιημένου αερίου προς την Ευρώπη για κάλυψη των ενεργειακών αναγκών. Οι Αμερικανοί ίσως γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον αυτό το παιγνίδι, παίζοντας το επιτυχία αρκετές φορές τον τελευταίο αιώνα.
Κι εκεί που το παιγνίδι παίζεται, ο άνθρωπος ως οντότητα αποδεικνύει για πολλοστή φορά τη ζωώδη καταγωγή του που δεν έχει αλλάξει, δυστυχώς, διά μέσου των αιώνων, όσο κι αν θέλει να φαίνεται πολιτισμένο ον. Δεν έχει μάθει από το παρελθόν και δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει το μέλλον της επιβίωσής του. Βαδίζει σε ένα τεντωμένο σχοινί που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κόψει και παράλληλα να αυτοαφανιστεί.
Ο «νόμος» της ζούγκλας αναδεικνύεται ως ο επικρατέστερος. Λαοί από θέση ισχύος επιβάλλουν άδικα και πολλές φορές σκληρά μέτρα, τα οποία απέχουν από την έννοια του δικαίου και του πρέποντος, συγκλίνουν όμως στην έννοια του «δικαίου» του ισχυρότερου που τελικά υπερισχύει έναντι όλων των υπολοίπων.
Μπορεί το δίκαιο να είναι μια πανανθρώπινη αρετή, που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για τη σωστή λειτουργία και συνύπαρξη των κρατών και των κοινωνιών, όμως στις πλείστες των περιπτώσεων ερμηνεύεται και εφαρμόζεται σύμφωνα με τη βούληση και την κρίση των δυνατότερων.
Και μέσα από όλα αυτά απουσιάζει η ωριμότητα και η σύνεση που οδηγούν στον ειρηνικό συμβιβασμό και μακριά από κάθε είδους καταστροφή και πόνο που προκαλεί μια πολεμική διαμάχη.
