Της Πάφου τα καμώματα, ή η ιστορία μου αμαρτία μου στον Δημοκρατικό Συναγερμό; Ο καθένας διαλέγει και παίρνει ανάλογα για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα της Δεξιάς. Ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει νέα κρίση στο κόμμα και οι διεργασίες για τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ήταν μια καλή αφορμή για όλους να αναμοχλεύσουν πάθη και να φέρουν στην επιφάνεια τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την περίοδο των προεδρικών εκλογών.
Αμαρτίες εκπορευόμενες, θα μπορούσε να πει κάποιος από την αμαρτωλή επαρχία της Πάφου. Δυο παφίτες ήταν οι πρωταγωνιστές της κόντρα των προεδρικών εκλογών που προέκυψε ανάμεσα στη δεξιά παράταξη, παφίτες είναι και τώρα η αφορμή την πυροδότησης των παθών. Και σε αυτό το σκηνικό θέλουν κάποιοι να βάλουν μάεστρο από τη Λεμεσό…
Έγιναν πολλά και διάφορα στον ΔΗΣΥ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής για τις προεδρικές εκλογές και ιδιαίτερα το διάστημα μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών. Στον σκληρό κομματικό πυρήνα, η υποψηφιότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη ήταν ουσιαστικά μία υποψηφιότητα αποστασίας που στάθηκε απέναντι από τον επίσημο υποψήφιο του κόμματος και οδήγησε την παράταξη σε ήττα εκλογική.
Μια άλλη ανάγνωση λέει πώς το γεγονός και μόνο ότι ο αποστάτης κατάφερνε να συγκεντρώνει μια δυναμική μεγαλύτερη από αυτή του επίσημου υποψήφιου του κόμματος, του Αβέρωφ Νεοφύτου, θα έπρεπε να προβληματίσει την παράταξη γενικότερα και ειδικότερα την ηγεσία του κόμματος.
Μπορεί να αιτιολογείται αυτό το αποτέλεσμα ποικιλοτρόπως και να επιρρίπτονται ευθύνες σε άτομα στήριξαν ανοικτά τον Νίκο Χριστοδουλίδη, όπως ο Κωστάκης Κωσταντίνου, για τον οποίο άναψαν και πάλι οι φωτιές της αντιπαράθεσης. Ευθύνες επιρρίπτουν διάφοροι και στον τέως Πρόεδρο τον Νίκο Αναστασιάδη, κατηγορώντας τον ότι με τη στάση του κατά τη διάρκεια της προεκλογικής, έσπρωχνε τον Νίκο Χριστοδουλίδη και υπέσκαπτε τον Αβέρωφ Νεοφύτου.
Η ιστορία, καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, έγραψε ως αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών, το Νίκο Χριστοδουλίδη Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όπως επίσης, εκ του αποτελέσματος, φάνηκε πως μεταξύ του Νίκου Χριστοδουλίδη και Ανδρέα Μαυρογιάννη στον β’ γύρο, η πλειοψηφία των ψήφων που έλαβε τον πρώτο γύρο ο Αβέρωφ Νεοφύτου πήγαν στον Νίκο Χριστοδουλίδη.
Φτάσαμε όμως και στην εσωκομματική αναμέτρηση για την ανάδειξη νέας ηγεσίας του κόμματος. Στήθηκαν κάλπες προτού μάλιστα το κόμμα προχωρήσει σε μία ενδελεχή ανασκόπηση των λόγων της ήττας. Σημείο αναφορά όμως αυτής της φάσης του ΔΗΣΥ, ήταν η απόφαση του Αβέρωφ Νεοφύτου να μην διεκδικήσει τελικά την προεδρία του κόμματος και να αποσύρει το ενδιαφέρον του, ανοίγοντας με την κίνηση του και τον δρόμο για εκλογή της Αννίτας Δημητρίου. Η οποία εάν δεν απέσυρε ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν είναι δεδομένο ότι θαεπέμενε στην υποψηφιότητα της.
Από την κούρσα είχε αποσυρθεί τότε και ο Χάρης Γεωργιάδης. Αλλά και πριν την εμφάνιση στο προσκήνιο της Αννίτας Δημητρίου, δεν ήταν δεδομένη ή τουλάχιστον δεν θεωρείτο ότι θα ήταν εύκολη η επικράτηση του Αβέρωφ Νεοφύτου απέναντι στην υποψηφιότητα Δημήτρη Δημητρίου και Χάρη Γεωργιάδη.
Πριν φτάσουμε όμως εδώ, συζητήθηκε και το θέμα των λεγόμενων αποστατών του ΔΗΣΥ. Όλων εκείνων οι οποίοι στήριξαν εκλογή Νίκου Χριστοδουλίδη, μεταξύ των οποίων και του ίδιου του Νίκου Χριστοδουλίδη. Αποφασίστηκε, καλώς ή κακώς να μην διαγραφούν. Κάποιοι εξ αυτών πήγαν μάλιστα και ψήφισαν στις εσωκομματικές εκλογές.
Με αυτά τα δεδομένα είναι που έφτασε ο ΔΗΣΥ στο σήμερα. Ήταν λογικό και αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή το κόμμα θα βρισκόταν ενώπιον αυτού του διλήμματος. Δηλαδή να στηρίξει άτομο ή άτομα που φανερά ή όχι έκαναν άλλη επιλογή στις προεδρικές εκλογές. Ίσως κακώς να άφησαν τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εδώ. Η ουσία όμως είναι ότι αυτά ήταν και είναι τα δεδομένα στον ΔΗΣΥ και αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί όλους είναι το εξής: Έγινε ότι έγινε. Βάζουν τελεία και προχωρούν παρακάτω ή αναμοχλεύουν συνέχεια τις πληγές…
