Επιτέλους, σε κυπριακές παραλίες υπάρχουν, πλέον, τροχοκαθίσματα θαλάσσης προς εξυπηρέτηση των ατόμων με κινητικά προβλήματα. Ο αριθμός τους είναι μικρός, τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο.
Όμως, είναι ενθαρρυντικό ότι παρέχονται τέτοιες διευκολύνσεις για τα ενήλικα άτομα με κινητικά προβλήματα, αλλά και για τις οικογένειες με παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην κίνησή τους.
Αυτό που ενοχλεί είναι ότι η αγορά των τροχοκαθισμάτων δεν προέρχεται από κρατική μέριμνα, αλλά κυρίως από δωρεές διαφόρων φορέων. Δεν λέω, καλοδεχούμενη η στήριξη του ιδιωτικού τομέα, αλλά ο ρόλος του κράτους πού είναι;
Όταν μιλά η κυβέρνηση για δικαιώματα, η ψυχαγωγία και η ασφάλεια είναι βασικό δικαίωμα που θα πρέπει να κατοχυρωθεί προς όφελος του αναπηρικού κινήματος.
Εννοείται ότι χρειάζεται δουλειά και αλλαγή νοοτροπίας ανάμεσα στις οικογένειες με ανάπηρα άτομα, ώστε να μην τα κρύβουν, αλλά να κυκλοφορούν και να διεκδικούν τα όποια δικαιώματά τους.
Α.Λ.
