Οταν πρωτοείδε το φως «Ο Φιλελεύθερος», την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 1955, η Κύπρος ήταν, ακόμη, βρετανική αποικία. Είχε ξεκινήσει από την Πρωταπριλιά του ‘55 ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ και από τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ο νέος κυβερνήτης, ο στρατάρχης Χάρντινγκ, διαπραγματευόταν με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο για την εξεύρεση μιας λύσης που να κατοχύρωνε την παροχή αυτοδιάθεσης στον κυπριακό λαό.
Στην Ελλάδα, η νέα κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, έμπαινε στον τρίτο μήνα ζωής της, προσπαθώντας να ξεπεράσει τις κατηγορίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης για «ευνοιοκρατία» και τις εσωκομματικές αναταράξεις εξαιτίας της απρόσμενης επιλογής από το Παλάτι του διαδόχου του εκλιπόντος Αλέξανδρου Παπάγου. Οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις γίνονταν στον απόηχο των φρικτών «Σεπτεμβριανών», του οργανωμένου από την τουρκική κυβέρνηση πογκρόμ εναντίον της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης και της ποντιοπιλατικής αμερικανικής στάσης.
Στον υπόλοιπο κόσμο, το 1955 είχε σηματοδοτήσει για τον Ψυχρό πόλεμο των «δύο κόσμων» μια νέα εποχή: Τον Μάιο η Δυτική Γερμανία είχε γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ και, από την άλλη πλευρά, οκτώ χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είχαν συνυπογράψει την ίδρυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Λίγες βδομάδες πριν, η Συνδιάσκεψη των πρώην αποικιοκρατούμενων αφρικανοασιατικών λαών στο Μπαντούνγκ της Ινδονησίας είχε θέσει τις βάσεις για την ανάδυση του Κινήματος των Αδεσμεύτων.
Στις ΗΠΑ, τον Ιούλιο του 1955 είχε εγκαινιαστεί με λαμπρότητα η Ντίσνεϊλαντ, στην Καλιφόρνια. Στον πραγματικό κόσμο, την 1η Δεκεμβρίου 1955, στην Αλαμπάμα, μια έγχρωμη Αμερικανίδα μοδίστρα, η Ρόζα Παρκς, συνελήφθη από την Αστυνομία επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει σε έναν λευκό άνδρα τη θέση της στο λεωφορείο, όπως πρόσταζαν οι νόμοι του φυλετικού διαχωρισμού και της «υπεροχής» των λευκών.
Ο«Φιλελεύθερος» ως καθημερινός παρατηρητής, σχολιαστής και συν-διαμορφωτής της κοινής γνώμης παρακολούθησε όλα τα συγκλονιστικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της Κύπρου από το πρώτο του φύλλο, στις 7 Δεκεμβρίου του1955.
