Αν δεν θέσουμε τώρα θέμα Αμμοχώστου που με το άνοιγμα του οδοφράγματος της Δερύνειας ο κόσμος βλέπει για ποια πόλη μιλούμε, πότε θα το κάνουμε, όταν θα την εποικήσουν, διερωτάται ο δήμαρχος της κατεχόμενης πόλης, Αλέξης Γαλανός.
 
Προκαλεί ανοικτά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για εφαρμογή των προνοιών των ψηφισμάτων 550 και 789.
 
Αναφέρεται σε σχέδια κύκλων γύρω από τον Ταγίπ Ερντογάν για το 2019, αφού καλέσουν τους Ελληνοκυπρίους να επιστρέψουν υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, θα προβούν σε τεράστιες επενδύσεις.
 
Ο ίδιος επιφυλάσσεται να κάνει επαφές με όλους τους εμπλεκομένους σε Κύπρο και διεθνώς, φτάνοντας μέχρι τον Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών. 
 
Την ώρα που άνοιγε το οδόφραγμα της Δερύνειας, εσείς επιλέξατε να θέσετε και πάλι το θέμα Αμμοχώστου. 
Το θέμα της Αμμοχώστου έπρεπε να το θέτουμε κάθε μέρα. Είναι μια έρημη ευρωπαϊκή πόλη που καταστρέφεται συστηματικά από τον τουρκικό στρατό. Κι εμείς, ως έναν βαθμό παθητικά, παρακολουθούμε αυτή την κατάσταση, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει πολύ περισσότερα. Δεν θα ήταν φυσιολογικό την ώρα που άνοιγε το οδόφραγμα της Δερύνειας και ο δρόμος περνούσε γύρω από την κλειστή πόλη με τα συρματόπλεκτα σπίτια τόσο κοντά, και βλέπαμε την αθέατη πλευρά του φεγγαριού, να μην γινόταν αυτή η συνέντευξη Τύπου για να θέσουμε το θέμα της Αμμοχώστου. Ήταν η ευκαιρία να λεχθεί ότι τα οδοφράγματα δεν είναι αυτοσκοπός. Φέρνουν τους ανθρώπους κοντά, μπορεί και το εμπόριο, αλλά δεν φέρνουν τη λύση. Το θέμα του ανοίγματος των οδοφραγμάτων πρέπει να μας ενώνει και όχι να μας χωρίζει. 
 
Τι θα φέρει τη λύση κοντά; 
Τη λύση κοντά θα τη φέρουν πολύ πιο δυνατές ενέργειες όπως η επιστροφή της Αμμοχώστου που τόσο άδικα χάθηκε και η δημιουργία με κάθε τρόπο κλίματος λύσης και όχι κλίματος διάλυσης των πάντων όπως υπάρχει σήμερα.
 
Για πρώτη φορά υπήρξαν έντονες αντιδράσεις για άνοιγμα οδοφράγματος και μέσα στο δικό σας Δημοτικό Συμβούλιο αλλά κι εσείς είχατε κάνει δηλώσεις εναντίον του ανοίγματος. 
Πριν κάποιο καιρό κακόβουλα παραποιήθηκε μια δημοσιογραφική μου διάσκεψη πάνω σε αυτό το θέμα, διότι είχα τότε θέσει και τις δυο προσεγγίσεις του Δημοτικού μου Συμβουλίου. Ενώ είχα πει ξεκάθαρα πως παρ’ όλες τις αντιδράσεις, εμείς ως δημαρχείο και εγώ ως δήμαρχος θα υποστηρίζαμε τη γραμμή της Κυβέρνησης και τη φιλοσοφία του ανοίγματος του οδοφράγματος. 
 
Τι δείχνει το ότι τσακωνόμαστε μεταξύ μας για το άνοιγμα ενός οδοφράγματος; 
Δυστυχώς σε αυτό τον τόπο δεν θα βρεθεί ο χειρουργός που θα κάνει επιτυχή επέμβαση στο DNA του Κυπρίου. Δεν δημιουργήθηκε πολιτικός πολιτισμός σε αυτό τον τόπο για να μπορούμε να ζυγίσουμε κάτι παραπάνω από το συμφέρον μας. Μετρούμε το δημόσιο συμφέρον με το άθροισμα των ιδιωτικών μας συμφερόντων.
 
Μερικοί στο Δημοτικό Συμβούλιο που είναι εναντίον του ανοίγματος της Δερύνειας φοβούνται ότι η πολιτική των Τουρκοκυπρίων και των Τούρκων είναι να παίρνουν συνεχώς και να μην δίνουν. Εποχή που εμείς προχωρούμε να ανοίξουμε τα οδοφράγματα, αυτοί κατασκευάζουν πλαζ στον Άγιο Μέμνονα που πρέπει να δείχνουν ταυτότητα για να μπουν μέσα. Εποχή που ανοίγουμε τα οδοφράγματα που θα φέρουν τουρισμό και καλές επιχειρήσεις στους Τουρκοκυπρίους (κτίστηκαν σταθμοί καυσίμων, άνοιξαν κομμωτήρια, φαρμακεία), δεν γίνεται έστω μια χειρονομία να επιτρέψουν να μπουν εμπειρογνώμονες των Ηνωμένων Εθνών στην πόλη απλώς για να μην καταρρεύσει. Είναι αυτές οι πικρίες που μεταφέρονται. 
 
Με τέτοιες σκέψεις πώς θα λύσουμε το Κυπριακό; 
Σας μεταφέρω τους φόβους που υπάρχουν σε μερίδα του Δημοτικού Συμβουλίου. Η δική μου θέση είναι ξεκάθαρη, ενόσω το άνοιγμα των οδοφραγμάτων δεν είναι αυτοσκοπός και οδηγεί στη λύση του Κυπριακού είναι πολύ θετικό, διότι ο λαός μπορεί να συνδεθεί περισσότερο και να έλθει πιο κοντά η λύση. Οποιοδήποτε οδόφραγμα ανοίξεις, ανοίγεις δρόμο προς τη λύση, νοουμένου ότι αυτό είναι το ζητούμενο. 
 
Πού οδηγούμαστε; 
Σε μια έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος, τα κόμματα, τους θεσμούς, προς τον εαυτό μας. Τρία συνθετικά είναι εκείνα που βασανίζουν τον νου του ανθρώπου που παρακολουθεί τα πράγματα, έλλειψη λογοδοσίας, ασυδοσία, ατιμωρησία. Λέμε ότι το Κυπριακό είναι κυπριακή υπόθεση. Βλέποντας την εικόνα που παρουσιάζουμε στο Εθνικό Συμβούλιο και την αντιπαλότητα μεταξύ μας, το ότι αρχίσαμε από τώρα να συζητούμε τις προεδρικές εκλογές, πρέπει να φανούμε τυχεροί για να λυθεί το Κυπριακό. Να υπάρξουν τέτοιες διεθνείς συγκυρίες στην περιοχή, που το δράμα μας να λυθεί χωρίς πάθη, προκαταλήψεις και συμφέροντα από τις δύο πλευρές.
 
Στη διάσκεψη Τύπου καλέσατε τον Γενικό Γραμματέα να αναλάβει τις ευθύνες του. 
Εξέφρασα ένα παράπονο διαχρονικό, το ότι το θέμα της Αμμοχώστου αποτελεί μέρος ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας και υπεύθυνος για την εφαρμογή τους είναι ο Γενικός Γραμματέας. Οφείλαμε και οφείλουμε διαρκώς να ζητούμε από το ΓΓ ΟΗΕ να εφαρμόσει τις πρόνοιες των ψηφισμάτων 550 και 789. Είναι με αυτή τη λογική που το συζήτησα με την κ. Σπέχαρ, η οποία έγραψε στον κ. Γκουτέρες, ο οποίος είπε στον Πρόεδρο Αναστασιάδη ότι είναι στη διάθεσή του γι’ αυτό το θέμα. Προκάλεσα τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να μας πει τι θα κάνει.
 
Μιλήσατε μαζί του; 
Γνωρίζει πως το ξέρω όπως γνώριζε ο Πρόεδρος ότι θα ήγειρα θέμα Αμμοχώστου με το άνοιγμα του οδοφράγματος της Δερύνειας. Ενημερώθηκε, δεν του ζητήθηκε η άδεια. Δεν διαφώνησε. Μου απαντήθηκε μέσω του Κυβερνητικού Εκπροσώπου ότι τώρα που πάμε να ξεκινήσουμε συνομιλίες θα ρίξουμε μέσα την Αμμόχωστο; Και απάντησα πως αν δεν τη ρίξουμε τώρα, πότε θα το κάνουμε, όταν θα την εποικήσουν; Όταν έρχεται ο ίδιος ο κ. Μαυρογιάννης δημόσια σε ημερίδα του ΚΥΚΕΜ στη Λάρνακα πριν έναν μήνα και μας το επανέλαβε σε συνάντηση που είχαμε πρόσφατα μαζί του, ότι γνωρίζει, όπως γνωρίζω κι εγώ, ότι έχουν σχέδια κύκλοι γύρω από τον Ερντογάν να προχωρήσουν με διαφόρους σχεδιασμούς, αφού καλέσουν τους Ελληνοκυπρίους να επιστρέψουν υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση και αφού δημιουργήσουν πρόβλημα μεταξύ μας, να παρουσιαστούν σωτήρες της πόλης και να προβούν σε τεράστιες επενδύσεις… Αν δεν κινηθούμε τώρα, πότε θα κινηθούμε; 
 
Μα αυτά ακούγονται εδώ και δύο χρόνια. 
Ο σχεδιασμός τους είναι για το σύντομο μέλλον. Αν δεν θέσουμε τώρα θέμα Αμμοχώστου που ο κόσμος βλέπει για ποια Αμμόχωστο μιλούμε, πότε θα γίνει; Γι’ αυτό προκαλώ ανοικτά τον Πρόεδρο.
 
Εκκλήσεις κάνετε εδώ και χρόνια, αλλά όπως είπε ο Αϊνστάιν, «με τον ίδιο τρόπο, τα ίδια αποτελέσματα».
Τι μπορούμε άλλο να κάνουμε; Ο Πρόεδρος θα κάνει πάντα εκείνο που νομίζει. Έχει τους δικούς του συμβούλους; Τις δικές του σκέψεις; Εμείς δεν ξέρουμε. Άραγε νομίζει ότι κατέχει το άθροισμα της συλλογικής σοφίας αυτού του λαού και κάτι παραπάνω; 
 
Έχετε αυτή την πληροφορία, δεν είναι αρκετό να προκαλείτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εσείς ως δήμαρχος της πόλης τι κάνετε; 
Έχω κάποια πράγματα που θα κάνω εγώ προσωπικά και θα τα μάθετε. Θα κάνω επαφές με όλους τους εμπλεκομένους στην Κύπρο και διεθνώς. Δεν θα διαφημίσω εκ των προτέρων τις προσπάθειές μου, βέβαια να έχουμε πάντα υπόψη ότι το κράτος στην Κύπρο έχει ηθελημένα υποβαθμίσει τους εκπροσώπους του προσφυγικού κόσμου σε σημείο που για να κάνουν το καθήκον τους καταντούν γραφικοί και επαιτούν βοήθεια για να προβάλουν το δράμα του λαού μας. Κάποιοι θέλουν να βλέπουν μόνο τα 12 θαλάσσια οικόπεδα της ΑΟΖ και όχι το 13ο μεγάλο οικόπεδο που λέγεται κατεχόμενη Κύπρος.
 
Οι διεθνείς συγκυρίες υπάρχουν με τους υδρογονάνθρακες. 
Ναι, με τις συμμαχίες που γίνονται η χρησιμότητα της Κύπρου στη σκακιέρα που παίζεται στη Μέση Ανατολή είναι μια παράμετρος, η οποία μπορεί να εξελιχθεί ευνοϊκά, μπορεί να εξελιχθεί και αρνητικά. Οι υδρογονάνθρακες μπορεί να είναι ευλογία ή κατάρα. Ευλογία είναι για λαούς όπως η Νορβηγία που τοποθετούν τα εισοδήματα από πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε ένα ταμείο για τη νεολαία τους. Εκεί είναι ευλογία διότι αντιμετώπισε ώριμα και χορτάτα αυτό το θέμα. Αλλά έχουμε και άλλα παραδείγματα όπως τη Νιγηρία και άλλες αφρικανικές χώρες αλλά και της Νοτίου Αμερικής όπου υπάρχει αίμα ή δικτατορία. Πίσω από όλα αυτά να μην ξεχνούμε τις τεράστιες πολυεθνικές εταιρείες που κοιτάζουν το συμφέρον τους και όχι της χώρας ή των λαών.
 
Βλέπετε να οδεύουμε προς λύση; 
Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος παρόλο που δεν θα σταματήσω να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια. Θα δω ως δήμαρχος Αμμοχώστου τον κ. Ακιντζί, έχω ζητήσει να δω τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι μπορώ για να επανενώσουμε αυτό τον τόπο, να καταλήξουμε σε μια λειτουργική, διζωνική ομοσπονδία για να τελειώσει αυτό το βάσανο του κυπριακού λαού, για να γίνει μια νέα αρχή. Αισθάνομαι ότι έχουν δημιουργηθεί δύο ταχύτητες στην Κύπρο. Κάποιοι επωφελούνται της τουρκικής αδιαλλαξίας και της κατοχής, πλουτίζουν με τον πιο άγριο τρόπο. Και κάποιοι υποφέρουν με τον πιο ελεεινό τρόπο. Δυστυχώς, έχουν δημιουργηθεί κατεστημένα από την κατοχή τα οποία ανεξάρτητα αν η οικονομία μας σήμερα στέκει καλά, η κοινωνία μας καταστρέφεται. Βεβαίως, το μεγάλο πρόβλημα είναι η αδιαλλαξία της Τουρκίας.
 
Αυτά τα λέτε εδώ και δεκαετίες. 
Για να τα λέω τόσα χρόνια και να συνεχίζω, σημαίνει όχι μόνο πως είναι αλήθεια αλλά και πως η κατάσταση χειροτερεύει.
 
Ναι αλλά μήπως δεν σας ακούν; 
Να σταματήσω να τα λέω; Κάποτε με άκουε ο κόσμος, τώρα όμως που τα ζει, δεν έχει ανάγκη να τα ακούει. Ζει την ατιμωρησία, διαφθορά, τα σκάνδαλα που καταστρέφουν τράπεζες και κανείς δεν τιμωρείται, ποινές που μοιάζουν με χάδια, κατηγορητήρια που ξέρεις εκ των προτέρων ότι είναι καταδικασμένα να αποτύχουν, οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων να βγαίνουν μάρτυρες κατηγορίας για να πάνε φυλακή εκείνοι που παρασύρθηκαν από αυτούς και πολλά άλλα που συμβαίνουν και ζούμε καθημερινά.
 
Οι Αμμοχωστιανοί πώς αντιδρούν; 
Δυστυχώς σηκώνουν το βάρος των 44 τόσων χρόνων. Πολλοί Αμμοχωστιανοί πέθαναν… αισθάνομαι ορισμένες φορές ότι περπατώ με σκιές. Τα παιδιά μας έχουν αφομοιωθεί στις πόλεις που έχουμε πάει και σε αυτό ίσως να φταίμε κι εμείς. Όταν πάνε για σπουδές δεν επιστρέφουν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη καταστροφή. Χάνουμε τη νέα γενιά και μένουμε μια γερασμένη κοινωνία μέσα στα πάθη της και τα λάθη της. Θα υπάρξει τρομερό πρόβλημα ανανέωσης και φοβούμαι ότι σιγά-σιγά θα εξελιχθούμε σε έναν γερασμένο λαό χωρίς όραμα. 
 
Με αποτέλεσμα το άνοιγμα της κλειστής πόλης της Αμμοχώστου μπορεί να μην έχει πια τη σημασία που θα ‘πρεπε; 
Όχι, πιστεύω ότι κάποιες ριζοσπαστικές κινήσεις μπορούν να αλλάξουν το παιχνίδι. Αν κτιστεί μια Αμμόχωστος για τους νέους, μια ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή πόλη, μια πόλη με μέλλον, τεχνολογική και έξυπνη πόλη θα αλλάξουν τα πράγματα… αλλά αυτό χρειάζεται όραμα και θέληση και από την υπόλοιπη Κύπρο.
 
Έγιναν όλα αυτά τα σχέδια. 
Ναι, αλλά ποιος τα εφάρμοσε; Πρέπει να φύγει ο τουρκικός στρατός, να επιτρέψει να έλθουν μεγάλες εταιρείες για να κτίσουμε την πόλη. Το άνοιγμα της πόλης της Αμμοχώστου θα είναι αλλαγή παιχνιδιού. Ακόμα και για κάποιους που δεν θέλησαν να επιστραφεί η Αμμόχωστος με τότε αμερικανο-βρετανο-καναδικό σχέδιο. Γιατί δεν είναι μόνο οι Σοβιετικοί που αντέδρασαν, αλλά κάποιοι δικοί μας το απέρριψαν χάρη ευτελών συμφερόντων.
 
Βλέπετε την Τουρκία να κάνει βήμα για την Αμμόχωστο; 
Δεν είμαι εξ εκείνων που λένε ότι ο Ερτογάν θα λύσει το Κυπριακό, αλλά βλέπω ότι η Τουρκία κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να κάνει κίνηση. Ήδη υποφέρει οικονομικά, είδε την οικονομική σπάθη της Δύσης όταν έκανε το άνοιγμα με την Ανατολή. Έχει συμφέροντα οικονομικά και πολιτικά με τη λύση του Κυπριακού. Η ίδια δεν θα μπει στην Ευρώπη, αλλά η τουρκοκυπριακή κοινότητα σε περίπτωση λύσης θα είναι μέλος της ΕΕ, έτσι θα αυξηθεί ο ρόλος και οι σχέσεις της Τουρκίας με τον ευρωπαϊκό παράγοντα. Εκτός αν σχέδιο της Τουρκίας είναι η απορρόφηση των κατεχομένων και μετά ολόκληρης της Κύπρου και σύγκρουση με τον ευρωπαϊκό παράγοντα. 
 
Έχετε επαφή με τους Τουρκοκυπρίους; 
Είχαμε επαφή με τον προηγούμενο δήμαρχο Αμμοχώστου, όχι τον τωρινό. Πηγαίνω στην Αμμόχωστο όταν υπάρχει εκκλησιασμός και για μένα είναι πικρό το ποτήρι διότι περνώ έξω από τις βιομηχανίες μου και κάθε φορά χάνω τον ύπνο μου, όχι τόσο γιατί τα πήραν οι Τούρκοι, αλλά για τα εγκλήματα που έχουμε κάνει και τους παραδώσαμε μια ολόκληρη πόλη. Με ενοχλεί το γεγονός ότι μας ζητούν τα ρέστα σήμερα αυτοί οι άνθρωποι που παρέδωσαν την πόλη στους Τούρκους και ετοιμάζονται για παρόμοια. Είναι αυτό που κυριολεκτικά με θλίβει, διότι βλέπω ότι δεν αλλάζουμε. Ακόμα, δεν μας εξήγησαν γιατί δόθηκαν οδηγίες από την Ελλάδα αναδίπλωσης της πόλης. Δεν την είχαν στα σχέδιά τους οι Τούρκοι. Όταν άδειασε η Αμμόχωστος οι Τούρκοι δεν μπήκαν μέσα, περίμεναν τρεις μέρες. Ζήτησαν από το Δημοτικό Συμβούλιο να τους συναντήσει, αλλά αυτό είχε φύγει. Εμείς περιμέναμε από μέρα σε μέρα ότι θα γυρίζαμε. Φορτώναμε το αυτοκίνητο με βαλίτσες. Μερικούς τους ξεγέλασαν με επίσημες ανακοινώσεις πως θα επέστρεφαν και στον δρόμο της Δερύνειας που ανοίξαμε, τους έσφαξαν. Αυτός ο δρόμος που περνά από το περιβόλι της Πέρσιενας είναι δυστυχώς αιματοβαμμένος με αυτό που έγινε στις 17 Αυγούστου 1974 και με τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού. Αυτά πρέπει να τα ξεπεράσουμε, γιατί από αυτό τον δρόμο μια μέρα θα ξεκινήσει η επιστροφή.