Η Αναστασία Παπαδοπούλου ανοίγει τα χαρτιά της, όσον αφορά στις προθέσεις της για τις Ευρωεκλογές. Δηλώνει ότι βρίσκεται πάντα δίπλα στον Νικόλα Παπαδόπουλο και το ΔΗΚΟ, στηρίζοντας την προσπάθεια και σε αυτή την εκλογική μάχη.

Τονίζει ότι ο διορισμός της ως προέδρου του Συμβουλίου για την εθνική στρατηγική κατά της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών έχει καθορίσει και τις προτεραιότητές της όσον αφορά στην πολιτική της δράση. Σημειώνει ότι έχει διαπιστώσει ότι υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν και ως εκ τούτου, αυτό που προέχει για την ίδια είναι η υλοποίηση και η εφαρμογή αυτής της στρατηγικής. Για τον λόγο αυτό, δηλώνει ότι θα συνεχίσει τη δράση της στην Κύπρο. 

– Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Συζητείται έντονα το όνομά σας για τις Ευρωεκλογές. Θα είστε τελικά υποψήφια ευρωβουλευτής;

– Εδώ και πολλά χρόνια ασχολούμαι με την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα με το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών που εκτός από έγκλημα, συνιστά και παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν σας κρύβω ότι σκέφτηκα ότι η Ευρωβουλή μπορεί να ήταν ένας τρόπος για να ενισχύσω περισσότερο την εμπλοκή μου σε αυτή την προσπάθεια. Διότι πιστεύω ότι μέσω της Ευρωβουλής υπάρχουν περισσότεροι τρόποι και μέσα να πολεμήσει κάποιος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα για τα δικαιώματα των παιδιών που είναι πιο κοντά στον δικό μου τομέα. Όμως, μετά από πολύ προβληματισμό και αξιολόγηση της κατάστασης αποφάσισα ότι έχουμε πάρα πολλά πράγματα να κάνουμε σε αυτό τον τομέα, εδώ στην Κύπρο. Και συγκεκριμένα, νιώθω ότι εγώ προσωπικά έχω πολλά πράγματα που θέλω να κάνω. Γι’ αυτό λοιπόν τον λόγο θα συνεχίσω στην Κύπρο, χωρίς να θέσω υποψηφιότητα για ευρωβουλευτής. Φυσικά πάντα συντάσσομαι με τον Νικόλα και το ΔΗΚΟ. Θα βοηθήσω στην εκστρατεία όσο μπορώ, αλλά προτεραιότητά μου θα είναι η εφαρμογή της εθνικής στρατηγικής για την κακοποίηση των παιδιών και η συνεχής μάχη μου για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρώτα στην Κύπρο.

– Μια δική σας υποψηφιότητα θεωρείτο από πολλούς ότι θα ήταν το «ισχυρό χαρτί» που θα έφερνε ψήφους στο ΔΗΚΟ και από άλλες δεξαμενές… 

– Το αν θα ίσχυε κάτι τέτοιο δεν το ξέρω και δεν θα το μάθουμε στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον. Το γεγονός ότι με τη δράση μου έχω προσεγγίσει άτομα από κάθε παράταξη και διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων δεν σχετίζεται ασφαλώς με οποιαδήποτε προσωπική φιλοδοξία και δεν είμαι και βέβαιη αν αυτή η δράση μετατρέπεται σε ψήφους την ώρα των εκλογών. Εξάλλου η όποια πολιτική εμπλοκή πρέπει να εξυπηρετεί την κοινωνική δράση και όχι να εξυπηρετείται. 

– Να αναμένουμε υποψηφιότητά σας σε άλλες εκλογές ή δεν θα σας ενδιέφερε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

–  Στην παρούσα φάση δεν βλέπω κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Άλλωστε, επαναλαμβάνω ότι το ενδεχόμενο της Ευρωβουλής το αξιολόγησα ακριβώς επειδή υπάρχουν πολλά προγράμματα και έντονη δράση στον τομέα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και βέβαια δεν θέλω ποτέ να ερμηνευτεί η δράση μου σε αυτά τα θέματα, ειδικά επειδή έχει να κάνει με το πιο ευαίσθητο αγαθό του τόπου μας που είναι τα παιδιά, ότι σκοπός είναι το όποιο πολιτικό όφελος. Κάποτε ίσως χρειαστούν νέοι τρόποι ώστε να  λειτουργώ και να δρω ακόμα πιο αποτελεσματικά. Νιώθω ότι στη θέση που βρίσκομαι σήμερα και στη δράση μου ως πρόεδρος της «Φωνής», έχω τα εφόδια να πετύχω τον σκοπό μου με τον τρόπο που πιστεύω ότι μπορεί να γίνει. Εάν κάποτε δεν εξυπηρετείται αυτός ο σκοπός πλέον, τότε ίσως να σκεφτώ και άλλους τρόπους για να γίνω πιο αποτελεσματική. Στόχος μου άλλωστε πάντα είναι να είμαι αποτελεσματική και όχι αρεστή ή απλή κάτοχος αξιωμάτων.

– Το ΔΗΚΟ κατέρχεται, όπως όλα δείχνουν, αυτόνομα στις ευρωεκλογές. Θα ανέμενε κάποιος μία προσπάθεια συνέχισης της συνεργασίας των τεσσάρων… Το προσπαθήσατε; Αν ναι γιατί δεν καρποφόρησε;

– Σίγουρα η συνεργασία των κομμάτων στις προεδρικές, ειδικά στον δικό μου τομέα του σχεδιασμού του προεκλογικού προγράμματος του Νικόλα Παπαδόπουλου, ήταν πολύ ικανοποιητική και αποτελεσματική. Το πρόγραμμα διακυβέρνησής μας, όπως αποδεικνύεται κάθε μέρα, ήταν και σωστό και μελετημένο… Δεν γνωρίζω ποιες θα είναι οι αποφάσεις των κομμάτων της τότε συνεργασίας για τις Ευρωεκλογές. Είμαι σίγουρη όμως ότι τρόποι συνεργασίας υπάρχουν πάρα πολλοί, τόσο στο επίπεδο της Βουλής των Αντιπροσώπων όσο και σε διάφορες κοινές προτάσεις που μπορεί να προωθηθούν… Σε κάθε περίπτωση, η μη συνεργασία στις Ευρωεκλογές δεν αποκλείει συνεργασία στο μέλλον μεταξύ αυτών των κομμάτων.

– Τι θεωρείτε ότι πήγε λάθος στις προεδρικές εκλογές;

– Προφανώς δεν πείσαμε όσους έπρεπε. Εάν οι λόγοι που δεν πείσαμε ήταν η μη σωστή ή δίκαιη παρουσίαση όλων των προτάσεών μας ή η πολεμική που είχαμε απ’ όλα τα μέτωπα ή ακόμη υποψηφιότητες χαμένης ψήφου που όμως ναρκοθέτησαν μια ενδεχόμενη επιτυχία της υποψηφιότητας του ενδιάμεσου χώρου, η οποία είχε πολλές προοπτικές, αυτό μπορεί να κριθεί μόνο υποκειμενικά. Έχουμε δει και από τα αποτελέσματα ότι υπήρχαν και διάφοροι άλλοι παράγοντες που πιστεύω ότι δεν εξέφραζαν την πραγματική βούληση των ψηφοφόρων, όπως η πριμοδότηση, αλλά έχω μάθει από τις προεκλογικές εκστρατείες τις οποίες έχω ζήσει ότι και η ήττα είναι κάτι που πρέπει να αναμένεις, να ανέχεσαι και το σημαντικότερο να μαθαίνεις από αυτήν πώς διορθώνεις τα δικά σου λάθη. Ό,τι είναι από το χέρι μας το έχουμε μελετήσει, το λαμβάνουμε υπόψη, το έχουμε αποδεχθεί και έχουμε χρόνο πιστεύω μπροστά μας να γίνουμε ακόμα καλύτεροι. 

Ούτε ελέγχω ούτε ποδηγετώ τον Νικόλα

– Αυτό το οποίο λέγεται έντονα είναι ότι η Αναστασία Παπαδοπούλου είναι αυτή που κινεί τα νήματα στο ΔΗΚΟ…

– Καμία σχέση. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό πρέπει να ακούμε αυτά τα μυθεύματα… Ούτε ιθύνων νους είμαι, ούτε τίποτα.  

– Δεν σημαίνει ότι είναι κατ’ ανάγκη επικριτικό να θεωρείστε ως ο ιθύνων νους του ΔΗΚΟ…

– Όχι, δεν είναι επικριτικό για μένα, αλλά είναι ένας ακόμα τρόπος κάποιων να υποβαθμίσουν τον Νικόλα ή άλλα άτομα στο ΔΗΚΟ. Ναι έχω εμπλοκή από συμβουλευτική άποψη. Αλλά δεν υπάρχει «ένα άτομο πίσω απ’ όλα». Και για μένα αυτά είναι αστείοι ισχυρισμοί. Ο Νικόλας είναι ο υποψήφιος στον οποίο πιστέψαμε όλοι, είναι και ο πρόεδρος που έπρεπε να έχει και έχει το ΔΗΚΟ. Πράγματι έχει ως πρώτιστο ενδιαφέρον του την ευημερία του τόπου και έχει αρχές και πιστεύω τα οποία εκφράζουν πολλούς στην κοινωνία. Και είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, δεν ποδηγετείται ούτε άγεται ή φέρεται από κανέναν. 

– Προφανώς όμως μοιράζεται τις ανησυχίες του μαζί σας; 

– Τις μοιράζεται μαζί μου και με πολλούς άλλους. Αλίμονο αν δεν τις μοιραζόταν και αλίμονο εάν όλοι εμείς γύρω του ή κοντά του δεν εκφράζαμε τις δικές μας απόψεις. Δεν νομίζω ότι εξυπηρετεί οποιονδήποτε να έχει άτομα γύρω του που να του λένε σε όλα ναι ή έχεις δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτές τις συζητήσεις που είχαμε έβγαιναν και πάρα πολύ παραγωγικές θέσεις και απόψεις και πραγματικά πιστεύω ότι είναι η δύναμη που έχουμε στο ΔΗΚΟ. 

«Άδικη η κριτική που ασκείται  στον Κωνσταντίνο»

Μοιράζεται τις ανησυχίες του μαζί σας για την πρωτεύουσα και ο μεγάλος αδελφός σας, ο Κωνσταντίνος Γιωρκάτζης;

– Φυσικά. Όπως μιλώ εγώ με τον Νικόλα, μιλά και ο Κωνσταντίνος με τον Νικόλα και η Μαρία με τον Νικόλα. Την ίδια σχέση που έχω με τον Νικόλα, την έχω και με τον Κωνσταντίνο. Οπόταν, ναι δυστυχώς ο Κωνσταντίνος έχει πολύ περισσότερα άμεσα θέματα που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει.

Η κριτική που δέχεται για πολλά θέματα είναι άδικη και λυπάμαι πραγματικά που νιώθω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω. Πιστεύω στον σχεδιασμό που έχει κάνει και ότι μακροπρόθεσμα θα φανεί ότι ήταν σωστός και ο κατάλληλος σχεδιασμός για να μπορέσει η Λευκωσία να κάνει το επόμενο βήμα στην ανάπτυξή της. Λυπούμαι που δεν μπορώ επικοινωνιακά να τον βοηθήσω να αντιληφθεί ο κόσμος ότι δεν γίνονται αλλαγές χωρίς έστω κάποια ταλαιπωρία. Και δεν υποτιμώ την ταλαιπωρία διότι και εγώ ζω στη Λευκωσία, αλλά είναι άδικο να μην αντιλαμβανόμαστε ότι από όσες δυσκολίες έχει περάσει η Λευκωσία, έχει επιτέλους σχέδιο. 

Χαίρομαι για την αντίδραση του Προέδρου

– Να αλλάξουμε θέμα… Έγινε μεγάλη συζήτηση για την αποφυλάκιση ενός καταδικασθέντα για υπόθεση παιδεραστίας. Ως πρόεδρος της επιτροπής «Φωνή» που είναι το συμβούλιο εφαρμογής της εθνικής στρατηγικής για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, πόσο σας ανησυχεί το θέμα; Μετά τον θόρυβο που είχε προκληθεί σας είχε καλέσει και ο Πρόεδρος στο Προεδρικό. Τι συζητήσατε;

– Εξέφρασα τις ανησυχίες μου όπως τις είχα γράψει και στην ανάρτησή μου. Αυτό που είπα είναι ότι δεν γίνεται εδώ και πέντε χρόνια ιδιαίτερα με αυτή την Κυβέρνηση που προς τιμήν της ασχολήθηκε πιο συγκροτημένα με το θέμα, να σχεδιάζουμε τις δράσεις, τις πρακτικές και την πολιτική του Κράτους για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών και την ίδια ώρα να γίνονται ενέργειες όπως η πρόσφατη απονομή χάρης σε καταδικασθέντα για σεξουαλικά αδικήματα έναντι παιδιών. Είναι δύο αντιφατικά πράγματα. Και ένιωσα ωσάν όλη η αυτή η προσπάθεια και όλος ο σχεδιασμός με το συμβούλιο «Φωνή» για την εφαρμογή της εθνικής στρατηγικής να δυναμιτίστηκε ξαφνικά. Γι΄ αυτό υπήρξε και θυμός και για αυτό υπήρξε λύπη.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Αναστασία: Λάθος η απόφαση για φυλάκιση με αναστολή για πορνογραφία

Ένα λάθος που δεν εκφράζει την πολιτική της Κυβέρνησης σε σχέση με αυτό το θέμα. Και αυτό επιβεβαιώνεται από την ανταπόκριση του Προέδρου της Δημοκρατίας στη συνάντησή μας. Δεν διαφώνησε με τα επιχειρήματά μου και συμφώνησε και ο ίδιος ότι ήταν μεγάλο λάθος η απονομή χάριτος και προς τιμήν του μου ζήτησε να βοηθήσω στον σχεδιασμό των κριτηρίων για τη μελλοντική απονομή προεδρικών χαρών, όπως και να του πάρω πρόταση για τη στήριξη ενηλίκων ατόμων, τα οποία είχαν κακοποιηθεί αλλά δεν μπόρεσαν να σπάσουν τη σιωπή τους όταν ήταν ακόμα παιδιά. 

– Πέραν από το θέμα ποινών, τι θεωρείτε ότι πρέπει να γίνει γενικότερα από την πολιτεία σε σχέση με τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης; Διαπιστώνετε να υπάρχουν προβλήματα;

– Το θέμα των ποινών έχει σε μεγάλο βαθμό επιλυθεί από εξειδικευμένη νομοθεσία που ψηφίστηκε το 2014, και σε αυτήν προνοούνται αυστηρότατες ποινές και έχουν κατηγοριοποιηθεί και όλα τα αδικήματα. Αλλά η σημασία της νομοθεσίας έχει να κάνει με τη στήριξη των θυμάτων που για μένα είναι η προτεραιότητα. Πέραν των ποινών οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις παραμένουν χαμηλές παρά τη νέα νομοθεσία, το πρώτιστό μας μέλημα είναι τα παιδιά. Διότι αυτά πρέπει να είναι στο επίκεντρο κάθε πολιτικής. Εξ ου και προχωρήσαμε στην ίδρυση του Σπιτιού για τα Παιδιά, όπου εκεί όχι μόνο γίνεται η διερεύνηση του κάθε περιστατικού με τρόπο παιδοκεντρικό, αλλά κυρίως παρέχεται η βοήθεια και η στήριξη στο θύμα για να ξεπεράσει το τραύμα του και να μπορέσει να προχωρήσει σε μία υγιή ανάπτυξη σε υγιή ενήλικα. Διότι είναι μύθος ότι δεν το ξεπερνά ποτέ. Δεν το ξεχνά ποτέ, ναι, αλλά μπορεί να ξεπεράσει το τραύμα, φτάνει να πάρει τη βοήθεια στην ώρα και με τον τρόπο που είναι αναγκαία. Και αυτός είναι ο λόγος που επιμένω πολλές φορές στη μη αποκάλυψη των ονομάτων των θυτών. Διότι, συνήθως, η αποκάλυψη του ονόματος του θύτη αποκαλύπτει και το όνομα του θύματος. Αλλά στόχος είναι το θύμα να ξαναγίνει παιδί. Να ξαναβρεί την παιδικότητά του και να μην ζήσει όλη του τη ζωή ως θύμα. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αναστασία Παπαδοπούλου: «Έλενα σου ζητώ συγνώμη…»

Έφηβοι χωρίς καθοδήγηση και στήριξη

– Πόσο εύκολο είναι ένα θύμα να σπάσει τη σιωπή του ακόμα και σήμερα;

– Παλιά ήταν πολύ πιο δύσκολο, διότι οι διαδικασίες δεν ευνοούσαν κάτι τέτοιο. Ήταν τραυματικές για το παιδί διότι έπρεπε να πηγαίνει σε έξι – εφτά διαφορετικούς χώρους και να λέει την ιστορία του 12 – 13 φορές σε διαφορετικά άτομα σε περίοδο 2 – 3 ετών. Νομίζω ότι έχουμε καταπολεμήσει όλα αυτά σε μεγάλο βαθμό με την εκστρατεία του Συμβουλίου της Ευρώπης 1 στα 5 και με όλες τις προσπάθειες που έχουμε κάνει για να πείσουμε τα θύματα ότι αν μιλήσουν θα προστατευθούν… Προβλήματα ακόμα υπάρχουν αλλά έχουν γίνει καλύτερα τα πράγματα, εξ ου και βλέπουμε μια δραματική αύξηση των καταγγελιών. Όχι των περιστατικών, διότι ακόμα μόνο την κορυφή του παγόβουνου είδαμε. Αλλά έχουμε πείσει τον κόσμο σε κάποιο βαθμό ότι πρέπει να καταγγέλλουν. Και αυτό είναι πάρα πολύ θετικό. Πάντα λέω ότι εάν εφαρμοστεί στην ολότητά της η εθνική στρατηγική, οι καταγγελίες λογικά θα δεκαπλασιαστούν. Διότι θα είναι όλα θεσμοθετημένα και δοκιμασμένα, διότι θα μπορεί ένα θύμα να μιλά και να έχει την άμεση ανταπόκριση, προστασία και στήριξη που δικαιούται.

– Ποια θεωρείτε σήμερα τα μεγαλύτερα προβλήματα της κυπριακής κοινωνίας;

– Τα ναρκωτικά. Είναι μία μάστιγα που μας χτυπά την πόρτα εδώ και πάρα πολύ καιρό και δεν την αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά, ιδιαίτερα όσον αφορά στους έφηβους. Οι έφηβοί μας είναι σε μεγάλο κίνδυνο κυρίως διότι τους έχουμε αφήσει χωρίς καθοδήγηση, και χωρίς στήριξη. Συγκρίνετε πώς μεγαλώσαμε εμείς με ένα κανάλι τηλεόρασης με τα σημερινά παιδιά που μεγαλώνουν με εκατομμύρια εικόνες στις οποίες έχουν πρόσβαση από το τηλέφωνο ή από το κομπιούτερ τους. Αλλά ακόμη δεν τους εξηγούμε πού σταματά η φαντασίωση και πού αρχίζει η πραγματικότητα. Έχουμε αφήσει μια ολόκληρη γενιά παιδιών μετέωρη, χωρίς στήριξη, όνειρα και προοπτική και για αυτό έχουν γίνει στόχος επιτήδειων και ναρκωτικών ουσιών, με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα ξεφύγουν από την πραγματικότητα που δεν τους ικανοποιεί. Και αν δεν αντιμετωπίσουμε άμεσα την ψυχολογία και την υγιή ανάπτυξη των εφήβων μας, τα ναρκωτικά θα είναι η καταστροφή αυτής της γενιάς και ολόκληρης της κοινωνίας.

– Ίσως είναι μια καλή ευκαιρία στην όλη συζήτηση για την Παιδεία να δούμε και όλα αυτά τα θέματα…

– Ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρεις αξίες και τρόπους συμπεριφοράς στους νέους λέγεται σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Είναι ο τρόπος που μαθαίνεις στους νέους όχι μόνο το τι είναι το σεξ, αλλά τα όρια που πρέπει να βάζουν στο σώμα τους, στη συμπεριφορά τους και τον σεβασμό που πρέπει να δείχνουν στον εαυτό τους και στους άλλους. Και αυτό πρέπει να γίνει από πολύ μικρές ηλικίες.  Προσπαθήσαμε μέσα από την Εθνική Στρατηγική να το εφαρμόσουμε από το 2016. Δεν είχε εφαρμοστεί αποτελεσματικά από το Υπουργείο Παιδείας έως τώρα, αλλά φέτος το Υπουργείο έχει διευθετήσει όπως τεθεί το θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα εκπαιδευτικά σεμινάρια των επιθεωρητών, των διευθυντών των σχολείων και των εκπαιδευτικών. Είναι η πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια που το Υπουργείο έδειξε έμπρακτα ότι θέλει και θα προωθήσει αυτό το θέμα. Και πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο μόνος τρόπος να προστατέψουμε τα παιδιά μας είναι να τους δώσουμε τα κατάλληλα εφόδια να προστατέψουν τον εαυτό τους. Και αυτός είναι για μένα αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος στόχος της εθνικής στρατηγικής.