Από το σανίδι στη μεγάλη οθόνη

 

GUYS AND DOLLS (1955): Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του μιούζικαλ του Joseph L. Mankiewicz είναι αναμφίβολα το ασυνήθιστο κάστινγκ του Marlon Brando στο ρόλο που προοριζόταν για τον βασιλιά των μιούζικαλ Gene Kelly όταν η MGM αρνήθηκε να τον δανείσει στο αντίπαλο στούντιο. Ο Brando ήταν τότε από τους δημοφιλέστερους σταρ του πλανήτη και συνταγή για εμπορική επιτυχία, όμως το βασικότερο ήταν το ότι τραγούδησε όλα τα νούμερα ο ίδιος, χωρίς το στούντιο να αναγκαστεί να τον ντουμπλάρει όπως συνηθιζόταν. 

 

SOUTH PACIFIC (1958): Βασισμένο στην ανθολογία  “Tales of South Pacific” του James A. Michener που μεταφέρθηκε ως θεατρικό μιούζικαλ, ο “Νότιος Ειρηνικός” άντλησε έμπνευση από την κινηματογραφική εκδοχή του “Oklahoma!” με τους παραγωγούς να μετατρέπουν το αρχικό στόρι σε μια άκρως ψυχαγωγική τρίωρη ταινία. Κόντρα στην παράδοση που ήθελε διάσημους (αλλά άφωνους) σταρ να παίρνουν τους ρόλους στην κινηματογραφική βερσιόν ενός θεατρικού, εδώ επιστρατεύτηκαν οι περισσότεροι από τους συντελεστές της παράστασης, κερδίζοντας έτσι πόντους αυθεντικότητας. 

 

WEST SIDE STORY (1961): Ένα από τα δημοφιλέστερα μιούζικαλ στην ιστορία, ξεκίνησε ως θεατρική, μουσική παραλλαγή του “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” για να αλλάξει στην πορεία της παραγωγής στη διάσημη πλέον ιστορία του έρωτα ανάμεσα σε δύο μέλη αντίπαλων συμμοριών της Νέας Υόρκης. Η κινηματογραφική μεταφορά ήταν αναπόφευκτη και περιείχε σχεδόν όλα τα μουσικά νούμερα της παράστασης. Θα αποσπάσει συνολικά δέκα Όσκαρ, ένα ρεκόρ για μιούζικαλ το οποίο δεν έχει ακόμα καταρριφθεί. 

MY FAIR LADY (1964): Η ιστορία του “Ωραία μου κυρία” πέρασε κι αυτή από διάφορες εκδοχές πριν καταλήξει στο μιούζικαλ που όλοι γνωρίζουμε και λατρεύουμε. Το αρχικό θεατρικό “Πυγμαλίωνας” έγινε ταινία το 1938, επέστρεψε στη σκηνή ως μιούζικαλ το 1956 κι από κει πάλι στη μεγάλη οθόνη από τον George Cukor και με πρωταγωνιστές την Audrey Hepburn και τον Rex Harrison. Όπως με την Deborah Kerr στο “The King and I” η Marni Nixon επιστρατεύτηκε ξανά για να καλύψει τις φωνητικές αδυναμίες της Hepburn. 

THE SOUND OF MUSIC (1965): Καμιά λίστα σαν κι αυτή δεν θα θεωρείται ολοκληρωμένη, χωρίς την συμπερίληψη του κλασικότερου, διασημότερου και πιο λατρεμένου μιούζικαλ όλων των εποχών, το οποίο ο σκηνοθέτης Robert Wise είχε απορρίψει αρχικά ως “πολύ ζαχαρωμένο”. Η Julie Andrews κέρδισε τον ρόλο χάρη στην ερμηνεία της στο θεατρικό του “My Fair Lady” όπου και την είδε ο Wyler. Το φιλμ απέσπασε 5 Όσκαρ και εκθρόνισε το “Gone with the Wind” από τη θέση του εμπορικότερου φιλμ όλων των εποχών. 

THE ROCKY HORROR PICTURE SHOW (1975): Αλλόκοτο, διεστραμμένο, σέξι και trashy, το “Rocky Horror…” ξεκίνησε από τη βρετανική σκηνή, όμως είναι η κινηματογραφική μεταφορά του 1975, η οποία υποτίθεται σατιρίζει τα b movies τρόμου περασμένων δεκαετιών, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στη σύγχρονη pop κουλτούρα όχι μόνο εκείνης της γενιάς αλλά κι αυτών που ακολουθούν. Μαζί με το “The Sound of Music” είναι τα δύο μιούζικαλ που έχει διαφυλάξει η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως εθνικό θησαυρό λόγω του πολιτιστικού τους αντίκτυπου. 

GREASE (1978): Το απόλυτο High School Musical, με τον John Travolta και την Olivia Newton John να θυμίζουν στους 40ρηδες εκείνης της εποχής τα δοξασμένα νιάτα τους, με ροκαμπίλικη διάθεση, στενά πέτσινα και αρκετή μπριγιαντίνη για να “ισιώσεις” ένα κοπάδι πρόβατα! Και ποιος δεν χορεύει ακόμα και σήμερα στους ρυθμούς του “Summer Nights” και του “Greased Lightning”. Η Newton John ήταν μεν μια πετυχημένη τραγουδίστρια αλλά με ελάχιστη υποκριτική εμπειρία, και ο ρόλος της δόθηκε μετά από επιμονή του John Travolta. And the rest is history.

 

CHICAGO (2002): Επειδή τα καλά κινηματογραφικά μιούζικαλ σπανίζουν η Ακαδημία έχει την τάση μόλις δει ένα να το φορτώνει με Όσκαρ, γι’ αυτό και το “Σικάγο” που αν και μισήθηκε ως θεατρικό, έφυγε από το (τότε) Kodak Theatre με έξι αγαλματάκια. Με βασικές θεματικές τη διασημότητα και τη διαφθορά (δημοφιλείς και στην αληθινή ζωή) και ακολουθώντας από κοντά το “Moulin Rouge”, το “Chicago” έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, βοηθώντας παράλληλα την παραπαίουσα παράσταση να ορθοποδήσει. 

DREAMGIRLS (2006): Ίδια περίπτωση με το “Chicago”, ακόμα ένα μιούζικαλ που άρεσε περισσότερο στην  Ακαδημία παρά στους κριτικούς αν και όλοι συμφώνησαν ότι οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές. Το στόρι υποτίθεται ότι βασίζεται στο τι τράβηξαν οι Supremes μέχρι να αγγίξουν την επιτυχία. Για τις ανάγκες της κινηματογραφικής μεταφοράς γράφτηκαν καινούργια μουσικά νούμερα, κομμένα και ραμμένα για τη superstar Beyonce, η δημοτικότητα της οποίας αναμφίβολα συνετέλεσε στην εμπορική επιτυχία της. 

HAIRSPRAY (2007): Το “Hairspray” ξεκίνησε ως το cult φιλμ του 1988 σε σκηνοθεσία John Waters με την ιστορία της ντροπαλής παχουλής έφηβης Tracy Turnblad να μετατρέπεται στη συνέχεια σε ένα ανέλπιστα πετυχημένο θεατρικό μιούζικαλ που με τη σειρά του μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Adam Shankman. Σχεδιασμένο ως σχόλιο για τα κοινωνικά ζητήματα των 60’s, το φιλμ πρόσφερε ένα είδος σοβαρότερου μιούζικαλ σε μια περίοδο που το είδος το είχε μεγάλη ανάγκη.

MAMMA MIA! (2008): Η Phyllida Lloyd που σκηνοθέτησε την πετυχημένη παράσταση του West End, επέμενε πως η κινηματογραφική μεταφορά του “Mamma Mia!” θα μπορούσε να ευσταθεί μόνο με την παρουσία της Meryl Streep στον κεντρικό ρόλο. Πόσο δίκιο είχε! Μπορεί η πλοκή να είναι απλοϊκή και η μουσική να απευθύνεται μόνο στους fans των ABBA, όμως η Streep είναι άπαιχτη, η Σκιάθος και η Σκόπελος πανέμορφες και τα τραγούδια αρκούντως ξεσηκωτικά.

LES MISERABLES (2012): O Tom Hooper μετέφερε στην οθόνη όχι μόνο τη μαγεία του διάσημου μιούζικαλ αλλά και όλη τη μιζέρια του Παρισιού του 19ου αιώνα όπως την αποτύπωσε ο Victor Hugo στο ογκώδες κλασικό έργο του: οι βρώμικοι δρόμοι, οι υπόνομοι, τα μπουρδέλα, τα φτηνά πανδοχεία, τα μοναστήρια, οι φάμπρικες, τα χαρακώματα. Η παραγωγή επικών διαστάσεων, τα σκηνικά και τα κοστούμια προσεγμένα, η μουσική και τα τραγούδια ανατριχιαστικά, οι ερμηνείες σπαρακτικές.