THE COMPANY OF WOLVES (1984): Κι ενώ τώρα όλοι για κάποιο λόγο διασκευάζουν παραμύθια ο Neil Jordan το είχε κάνει σε ανύποπτο χρόνο με αυτή τη θεσπέσια οπτικά και άκρως ανατριχιαστική παραλλαγή της Κοκκινοσκουφίτσας. Ένα λυρικό, gothic παραμύθι με θεοσκότεινη ατμόσφαιρα και σουρεάλ σκηνές που αιχμαλωτίζουν τις αισθήσεις. Αξίζει να αναζητήσετε αυτό το ξεχασμένο διαμαντάκι.
SNOW WHITE: A TALE OF TERROR (1997): Μία εναλλακτική μεταφορά του διάσημου παραμυθιού των αδελφών Γκριμ στην οθόνη με τη δράση να τοποθετείται στην εποχή των Σταυροφοριών. Όχι ολότελα πετυχημένη αλλά με βαριά γκόθικ ατμόσφαιρα, μερικές ανατριχιαστικές σκηνές και μια έξοχη (κι αρκετά creepy) Sigourney Weaver στο ρόλο της κακούργας μητριάς.
THE BROTHERS GRIMM (2005): Οι απατεώνες Τζέικ και Γουίλ Γκριμ, ταξιδεύουν από χωριό σε χωριό παριστάνοντας τους προστάτες των ντόπιων από μαγικά όντα διενεργώντας εξορκισμούς. Ωστόσο, δοκιμάζονται όταν συναντούν μια αληθινή μαγική κατάρα σε ένα στοιχειωμένο δάσος. Με τον Terry Gilliam πίσω από την κάμερα, τους Matt Damon, Heath Ledger και Monica Bellucci στα ζενερίκ και με πρωτογενές υλικό την άγρια φαντασία των αδελφών Γκριμ, μόνο να βαρεθούμε δεν περιμέναμε. Κι όμως! Μετά από μια αρκετά έξυπνη έναρξη (με αναφορές στα πιο γνωστά παραμύθια των Grimm) άρχισε ο κατήφορος: βαρεμάρα, κούραση, επανάληψη.
THE RED SHOES (2005): Σ’ αυτή την αφόρητα creepy νοτιοκορεάτικη παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού του Hans Christian Andersen μια νέα γυναίκα βρίσκει ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια, όμως αντί να χορεύει συνέχεια (όπως στο παραμύθι) ξεκινά ένα γαϊτανάκι φρικτών παραισθήσεων και βίαιων θανάτων.
PAN’S LABYRINTH (2006): Στην Ισπανία του 1944 η μικρή Οφηλία φτάνει με τη μητέρα της στο μέρος στο οποίο στρατοπεδεύει ο πατριός της, αξιωματικός του Φράνκο, με αποστολή να εξοντώσει τους επαναστάτες της περιοχής. Μια νεράιδα την οδηγεί σε ένα λαβύρινθο, όπου ένας φαύνος της αναθέτει τρεις αποστολές. O Guillermo del Toro εμπνέεται από τους Μαύρους Πίνακες του Γκόγια για να στήσει ένα σκοτεινό παραμύθι για ενήλικες, μια ζοφερή αλληγορία για το φασισμό και τα αληθινά (ανθρώπινα) τέρατα που είναι πολύ πιο τρομακτικά από οτιδήποτε γεννά η φαντασία. Υπάρχουν στιγμές που ξεχνάς ότι βλέπεις παραμύθι και σε εκείνες όπου η μικρή έρχεται σε επαφή με τα πλάσματα του λαβύρινθου, που εύχεσαι να μην επιστρέψεις ποτέ στη ζοφερή πραγματικότητα του φασισμού.
CORALINE (2009): Μετακομίζοντας σε καινούργιο σπίτι στην εξοχή, η μικρή Κοραλάιν νιώθει ότι βρίσκεται μακριά από τους φίλους της και ότι την παραμελούν οι πολυάσχολοι γονείς της. Κάποια μέρα ανακαλύπτει μια πόρτα που οδηγεί σ’ έναν άλλο κόσμο, όπου η καθημερινότητά της είναι συναρπαστική, αλλά το τίμημα της παραμονής της εκεί είναι μεγάλο. Εξαιρετική απόδοση του θεοσκότεινου κόμικ του Neil Gaiman από τον δημιουργό του «Nightmare Before Christmas» Henry Selick – κι αυτό νομίζω τα λέει όλα. Παιδικές φοβίες, ανασφάλειες, όνειρα, εφιάλτες και τα βάρη της σύγχρονης οικογένειας σε ένα ζοφερό παραμύθι που θα σαγηνεύσει τους μεγάλους και ίσως στείλει κάτω από τα παπλώματα τους μικρότερους. Τι να κάνουμε, δεν είναι όλα τα παραμύθια για παιδιά.
RED RIDING HOOD (2011): Η σκηνοθέτις του πρώτου Twilight μεταφέρει την ατμόσφαιρα, τα κλισέ και τις κακές ερμηνείες του παγκόσμιου hit στον μύθο της Κοκκινοσκουφίτσας και το αποτέλεσμα είναι τόσο χάλια όσο θα ανέμενε κανείς. Η Amanda Seyfried είναι η ηρωίδα του τίτλου που πρέπει να βρει ποιος από τους κομπάρσους που την περιτριγυρίζουν είναι ο λυκάνθρωπος που τρομοκρατεί το χωριό της και ο Gary Oldman εισπράττει ένα παχυλό τσεκ για μια ερμηνεία που πρέπει να έστειλε στο πλατό με email.
SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN (2012): Ακόμα μία αχρείαστη προσθήκη σε έναν κύκλο αναβίωσης των αγαπημένων μας παραμυθιών που υποκινήθηκε την περασμένη δεκαετία κυρίως από την επιτυχία των τηλεοπτικών Grimm και Once Upon a Time. Ένας αχταρμάς Game of Thrones, Lord of the Rings και Twilight με την Kristen Stewart ως απαθέστατη Χιονάτη και τον Chris Hemsworth να περιφέρεται γρυλίζοντας σαν αγροίκος συγγενής του Thor (μάλιστα εδώ κρατά αντί για σφυρί ένα τεράστιο τσεκούρι). Η Charlize Theron είναι η μόνη που κατάλαβε σε τι μαλ***α παίζει και είπε τουλάχιστον να το διασκεδάσει.
HANSEL AND GRETEL: WITCH HUNTERS (2013): Μέρος κι αυτό της χολιγουντιανής τρέλας με τη σύγχρονη αναβίωση κλασικών παραμυθιών αλλά κρατημένη για αρκετό καιρό στο ράφι, αυτή η gothic διασκευή του δημοφιλούς μύθου μοιάζει με ένα γλυκόσπιτο (καλή ώρα) που αφέθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στον πάγκο: μπαγιάτικο και δυσμάσητο. Όχι ότι είναι εντελώς χάσιμο χρόνου. Πλησιάζει μεν, αλλά έχει αρκετή δράση, άφθονο splatter, λίγο ανώδυνο τρόμο, τρέλα και όχι ένα αλλά δύο τέως Bond girls (Jemma Arterton και Famke Janssen) για να σε κρατήσει ξύπνιο. Όμως είναι ηλίθιο. Επώδυνα ηλίθιο.
TALE OF TALES (2015): Αυτό το ιταλικής προέλευσης παραμύθι για ενήλικες βασίστηκε σε τρεις μύθους του Ναπολιτάνου ποιητή του 17ου αιώνα Giambattista Basile ο οποίος αν και είναι σχεδόν άγνωστος έξω από την πατρίδα του, λέγεται πως οι αδελφοί Γκριμ ήταν θαυμαστές του και ενέπνευσε πολλές από τις διάσημες, τρομακτικές, ιστορίες τους. Ένα μόνο σας λέω: Σε μια από τις ιστορίες ένας μπουνταλάς βασιλιάς (Toby Jones) αποκτά για pet έναν ψύλλο που μεγαλώνει σε μέγεθος μωρού ιπποπόταμου. Δεν ξέρω εάν ο σκηνοθέτης-μάβερικ του «Gomorra» είχε στο μυαλό του κάποια παραβολή για τη σύγχρονη ιταλική κοινωνία, ένα τύπου Παζολίνι mindfuck ή απλά να εκσπερματώσει πάνω στα παραμυθένια έπη της Disney. Πιθανότατα και τα τρία.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Gretel & Hansel
Σ’ αυτή τη γοτθική, τρομακτική διασκευή του γνωστού παραμυθιού των αδελφών Γκριμ, πριν από πολύ καιρό, σε μια καταραμένη περιοχή, ένα νεαρό κορίτσι και ο μικρότερος αδερφός της αναγκάζονται από την οικογένειά τους να ψάξουν για φαγητό και δουλειά. Αν και ένας ευγενής κυνηγός τους βοηθά, οι δυο τους περνούν τα όρια και χάνονται σε ένα βαθύ και σκοτεινό δάσος. Όταν ανακαλύπτουν τυχαία ένα πανέμορφο εξοχικό, στο οποίο μένει μόνο μια συμπαθής ηλικιωμένη ονόματι Χόλντα, η Γκρέτελ και ο Χάνσελ πιστεύουν πως βρήκαν ένα καταφύγιο. Όμως, τα αμέτρητα κεράσματα της γυναίκας σε μια περίοδο λιμού καθώς και οι παράξενες ψευδαισθήσεις του σπιτιού, δίνουν την υπόνοια πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Περιοδικό Go, τεύχος 102.
